• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 40
  • 12
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 57
  • 11
  • 10
  • 10
  • 10
  • 8
  • 7
  • 7
  • 7
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
51

Ecopoiese e as formas comunicativas do habitar atópico / -

Julliana Cutolo Torres 06 May 2014 (has links)
A digitalização do território e a sua transformação em fluxos informativos (DI FELICE et al, 2012) resultaram em um outro modo de ser sobre a Terra, de ser-no-mundo contemporâneo, mais particularmente no que o sociólogo Massimo Di Felice (2009) define com o conceito de \"habitar atópico\", desenvolvido a partir da pensamento de Heidegger. Para ele, mais do que residir, o habitar refere-se a um relacionar-se, a um comunicar, caracterizado pelas interações em rede dos diversos coletivos humanos e não-humanos, tecnológicos, territoriais. Assim, mais do que a reprodução digital do território, trata-se de um novo ambiente, um \"metaterritório\", metageográfico e informativo, portanto, dinâmico e manipulável, cujas dimensões são sempre reticulares e indelimitáveis (DI FELICE et al, 2012). É nesse panorama que se pretende esboçar os caminhos para a proposição do conceito de \"ecopoiese\", entendida como uma ecologia que, ao contrário do que o sentido etimológico possa induzir, é do âmbito do atópico e do indizível. Seu oikos não se localiza e seu logos não se explica. Essa ecologia é pós-humanista e assim sendo, o somente humano não a define e nenhuma perspectiva única a reivindica. Nessa ecologia, as interações entre humano, natureza e tecnologia comunicativa assumem um caráter complexo e produzem sempre agenciamentos hibridizantes, divergindo de quanto preconizado pelas interações somente técnicas atribuídas à Internet das Coisas / The digitalization of the territory and its transformation into information flows (DI FELICE et al, 2012) resulted in a further way of being on earth, of being-in the contemporary world, more particularly in what the sociologist Massimo Di Felice (2009) defines with the concept of \"atopic inhabit\", developed from the thought of Heidegger. For him, rather than reside, dwelling refers to a relate to, to a communicate with, characterized by networked interactions of the human and non-human, technological, territorial collectives. Thus, more than the digital reproduction of the territory, it is a new environment, a \"metaterritory, a \"metageographical\" and informative one, and therefore dynamic and manipulable, whose dimensions are always reticular and unlimited (DI FELICE et al, 2012). It is in this scenario that is intended to outline the ways to propose the concept of \"ecopoiese\", here understood as an ecology that, instead of what the etymological sense may suggest, is the scope of the atopic and unspeakable. Your oikos is not localized and its logos is not explained. This ecology is post-humanist and, therefore, what is only human cannot define it and no single perspective can claim it as theirs. In this ecology, the interactions between human, nature and communication technology play a complex character and always produce hybridized assemblages which are different from merely technical interactions attributed to the Internet of Things
52

Decir casa, cielo, bosque. Ensayo sobre la habitabilidad del mundo en los límites de la visualidad

Granero Ferrer, Alejandro 10 January 2022 (has links)
[ES] La presente tesis doctoral, titulada Decir casa, cielo, bosque. Ensayo sobre la habitabilidad del mundo y los límites de la visualidad aglutina la investigación llevada a cabo durante el período comprendido entre febrero de 2018 y julio de 2021. Esta investigación se inscribe en la práctica artística, por lo que recoge diferentes procesos, gestos y proyectos desarrollados durante estos años. Partiendo de nuestra condición de "habitantes del afuera" y "hablantes del decir" hemos transitado diversas realidades cuya aprehensión resulta imposible de llevar a cabo por medio del ver. A lo largo del trabajo hemos constatado la imposibilidad de acceder a un acontecer puro, abordando este hecho a partir de la distancia insalvable entre mundo y lenguaje. Una brecha que ha sido trabajada, especialmente, en base a la configuración visual de la realidad y al privilegio del sentido de la vista en nuestro contexto cultural. A través del estudio de las visualidades hegemónicas occidentales hemos atendido a la crisis de la epistemología visual y al asentamiento de una falla en el conocimiento visual del mundo. De alguna manera, ello nos ha permitido preguntarnos por otras formas de habitabilidad que comprendan estos factores. Para llevar a cabo este planteamiento hemos construido un relato fragmentario en el que proponemos formas de articular lo que escapa al ver y en el que exponemos los diferentes procesos artísticos llevados a cabo. Todo ello se expone en relación con determinados enunciados de los regímenes visuales que ordenan y configuran nuestra mirada. La forma en la que este relato fragmentario ha sido construido trata de no preconfigurar el sentido de la investigación desde un marco conceptual previo. En este mismo sentido, el relato no busca alimentar diferenciaciones binarias entre teoría y práctica o entre creación y no-creación, artístico y no-artístico. La escritura empleada no se da al margen del propio trabajo, sino que, como parte del mismo, busca privilegiar la naturaleza variada del relato y la pluralidad de voces y procesos que han intervenido en la investigación. En definitiva, a través de múltiples textos, procesos y experiencias hemos podido explorar otras lógicas visuales al margen de los principios de claridad, transparencia y legibilidad. Ello nos ha permitido desarrollar un ejercicio de investigación en base a la práctica artística, ensayando diferentes formas de habitar, aprehender, decir y ver el mundo. / [CA] La present tesi doctoral, titulada Dir casa, cel, bosc. Assaig sobre l'habitabilitat del món i els límits de la visualitat aglutina la investigació duta a terme durant el període comprés entre febrer de 2018 i juliol de 2021. Aquesta investigació s'inscriu en la pràctica artística, per la qual cosa recull diferents processos, gestos i projectes desenvolupats durant aquests anys. Partint de la nostra condició d'"habitants dels afores" i "parlants del dir" hem transitat diverses realitats, l'aprehensió de les quals, resulta impossible de dur a terme per mitjà del veure. Al llarg del treball hem constatat la impossibilitat d'accedir a un esdevindre pur, abordant aquest fet a partir de la distància insalvable entre món i llenguatge. Una bretxa que ha sigut treballada, especialment, sobre la base de la configuració visual de la realitat i el privilegi del sentit de la vista en el nostre context cultural. A través de l'estudi de les visualitats hegemòniques occidentals hem atés la crisi de l'epistemologia visual i l'assentament d'una falla en el coneixement visual del món. D'alguna manera, això ens ha permés preguntar-nos per altres formes d'habitabilitat que comprenguen aquests factors. Per tal de dur a terme aquest plantejament hem construït un relat fragmentari en el qual proposem maneres d'articular allò que escapa al veure i on exposem els diferents processos artístics duts a terme. Tot això s'exposa en relació amb determinats enunciats dels règims visuals que ordenen i configuren la nostra mirada. La forma en la qual aquest relat fragmentari ha sigut construït tracta de no preconfigurar el sentit de la investigació des d'un marc conceptual previ. En aquest mateix sentit, el relat no busca alimentar diferenciacions binàries entre teoria i pràctica o entre creació i no-creació, artístic i no-artístic. Així mateix, l'escriptura emprada no es dona al marge del treball, sinó que, com a part d'aquest, cerca privilegiar la naturalesa variada del relat i la pluralitat de veus i processos que han intervingut en la investigació. En definitiva, a través de múltiples textos, processos i experiències hem pogut explorar altres lògiques visuals al marge dels principis de claredat, transparència i llegibilitat. Això ens ha permés desenvolupar un exercici d'investigació sobre la base de la pràctica artística, assajant diferents maneres d'habitar, aprehendre, dir i veure el món. / [EN] This doctoral thesis, entitled Saying home, sky, forest. Essay on the habitability of the world and the limits of visuality brings together the research carried out during the period between February 2018 and July 2021. This research is inscribed in the artistic practice, so it gathers different processes, gestures and projects developed during these years. Starting from our condition of "inhabitants of the outside" and "speakers of saying", we have traversed different realities whose apprehension is impossible to carry out by means of seeing. Throughout the work we have noted the impossibility of accessing a pure happening, approaching this fact on the basis of the unbridgeable distance between world and language. A gap that has been worked on, especially on the basis of the visual configuration of reality and the privilege of the sense of sight in our cultural context. Through the study of Western hegemonic visualities, we have attended to the crisis of visual epistemology and the establishment of a failure in the visual knowledge of the world. In a way, this has allowed us to ask ourselves about other forms of inhabitation that harbour these factors. In order to carry out this approach, we have constructed a fragmentary narrative in which we propose ways of articulating that which escapes seeing and in which we expose the different artistic processes carried out. All of this is presented in relation to certain statements of the visual regimes that order and configure our gaze. The way in which this fragmentary account has been constructed tries not to preconfigure the meaning of the research from a previous conceptual framework. In this same sense, the narrative does not seek to feed binary differentiations between theory and practice or between creation and non-creation, artistic and non-artistic. The writing employed does not occur at the margins of the work itself, but rather, as part of it, seeks to privilege the varied nature of the narrative and the plurality of voices and processes that have been involved in the research. In short, through multiple texts, processes and experiences, we have been able to explore other visual logics outside the principles of clarity, transparency and legibility. This has allowed us to develop a research exercise based on artistic practice, testing different ways of inhabiting, apprehending, saying, articulating and seeing the world. / Esta tesis ha sido realizada en el marco del Programa de Ayudas de Investigación y Desarrollo (PAID-01-07) de la Universitat Politècnica de València / Granero Ferrer, A. (2021). Decir casa, cielo, bosque. Ensayo sobre la habitabilidad del mundo en los límites de la visualidad [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/179555 / TESIS
53

[en] BEATEN EARTH: ON THE TWO BUTANTÃ HOUSES AND HOW TO INHABIT PATHWAYS / [pt] TERRA BATIDA: SOBRE AS DUAS CASAS DO BUTANTÃ E COMO HABITAR CAMINHOS

ELEONORA ARONIS RAINHA 07 July 2022 (has links)
[pt] A partir da leitura de duas casas vizinhas no Butantã, na cidade de São Paulo, como um conjunto – uma casa bandeirante restaurada em 1954 pelo Sphan (Serviço do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional) e transformada em museu como parte das comemorações do IV centenário da cidade, e a casa que o arquiteto Paulo Mendes da Rocha construiu para si entre 1964 e 1967 – busca-se entender, através da dimensão material, construtiva e tátil da arquitetura, questões de escala continental que transpassam de um tempo ao outro; não por acaso dois momentos fundamentais para o estabelecimento das fronteiras nacionais, a partir do litoral atlântico para dentro do continente americano. Olhando simultaneamente para essas duas casas icônicas da história da arquitetura paulistana, construídas lado a lado e em uma mesma cota, é possível estabelecer associações entre as ideias de habitar que elas representam, e, na arquitetura, manifestações da construção de um território– visível não só nas duas casas, como também no plano comum que as atravessa. Uma terra batida que guarda expressões dos caminhos, dos meandros, da topografia transformada e recriada pela ação humana; t(T)erra que foi sendo minerada, escavada e revirada para caber em algum lugar no intervalo entre esses dois gestos; entre as duas casas, o Butantã. / [en] From the analysis of two neighbouring houses in the Butantã neighbourhood, in the outskirts of the metropolis of São Paulo, as a set - a Bandeirante house restored in 1954 by Sphan (National Historical and Artistic Heritage Service) and transformed into a museum as part of the celebrations of the IV centenary of the city, and the house that the architect Paulo Mendes da Rocha built for himself between 1964 and 1967 – the aim is to understand, mainly through the material, constructive and tactile dimensions of architecture, how issues of continental scale may cross from one time to another; not by chance two fundamental moments in the establishment of national borders, from the Atlantic coast to the interior of the American continent. Looking simultaneously at these two iconic houses when considering the history of São Paulo s architecture, built side by side and on the same level, it is possible to establish associations between the ideas of inhabiting that they represent, and, in their architecture, manifestations of the construction of a territory – visible not only in the two houses, but also in the common plane that traverses them. A beaten earth that carries expressions of the paths, the meanders, the topography transformed and recreated by human action; e(E)arth that was mined, excavated and turned over to fit somewhere in the interval between these two gestures; in between the two houses, Butantã.
54

[en] DWELLING BEYOND HOUSING: DAILY PRACTICES IN THE AREAS OF COMMON USE AT ISMAEL SILVA - ZÉ KETI HOUSING DEVELOPMENT OF MINHA CASA MINHA VIDA PROGRAM / [pt] HABITAR PARA ALÉM DA HABITAÇÃO: PRÁTICAS COTIDIANAS NAS ÁREAS DE USO COMUM NO CONJUNTO ISMAEL SILVA – ZÉ KETI DO PROGRAMA MINHA CASA MINHA VIDA

CAROLINA DE CARVALHO GAMBOA TROTTA 18 September 2019 (has links)
[pt] Esta pesquisa tem como propósito contribuir para a discussão da importância da relação entre os moradores e os espaços coletivos e públicos de conjuntos habitacionais como um aspecto essencial para a estabilidade, permanência e qualidade de vida de seus habitantes. Neste trabalho, desenvolvo a discussão sobre a relação entre o habitar e a apropriação do espaço, tendo como estudo de caso o Conjunto Ismael Silva – Zé Keti do Programa Minha Casa Minha Vida (PMCMV). O objetivo desta pesquisa é investigar em que medida a disposição dos edifícios e a inserção urbana contribuem para a relação entre seus moradores e os espaços privados, coletivos e públicos deste conjunto. Em outras palavras, procuro compreender de que maneira a forma construída pode influenciar a relação que temos com o ambiente em que vivemos por meio deste estudo de caso. A relação que temos com o ambiente em que vivemos é recíproca: da mesma forma que moldamos os lugares, somos por eles também moldados. Neste sentido, esta pesquisa se orienta principalmente pelos conceitos de habitar, que consiste no modo básico como nos relacionarmos com o mundo, e de apropriação do espaço, que vai para além do simples uso por criar vínculos de pertencimento e de identidade entre as pessoas e o lugar. Ambos os conceitos são abordados por diferentes campos do conhecimento. O habitar surge na filosofia, como tema de estudos de Martin Heidegger e de Gaston Bachelard, influenciando autores do campo da arquitetura como Christian Norberg-Schulz e Juhani Pallasmaa. O conceito de apropriação do espaço é abordado por autores como Herman Hertzberger (arquitetura), Enric Pol (psicologia ambiental), Marco Mello e Arno Vogel (antropologia e sociologia). O conjunto Ismael Silva – Zé Keti, destinado à faixa 1 do PMCMV, foi inaugurado em 2014 e construído no lugar do Complexo Penitenciário Frei Caneca, no bairro Estácio. O que propiciou a escolha deste conjunto como estudo de caso foram algumas particularidades em relação a outros empreendimentos do Programa Minha Casa Minha Vida no que diz respeito à morfologia, inserção urbana e formas de apropriação de espaço. Destas particularidades derivam quatro objetivos específicos desta pesquisa. O primeiro deles é identificar que outras maneiras, além da adaptação de parte dos apartamentos em atividade comercial, os moradores deste empreendimento encontram de manter antigos hábitos e modos de se apropriar dos espaços neste novo local de moradia. O segundo consiste em investigar se este conjunto e seus moradores se integram aos bairros em seu entorno imediato. Considerando que, além das diferenças, existem também aspectos típicos de empreendimentos do PMCMV, o terceiro objetivo específico desta pesquisa é compreender os aspectos arquitetônicos e urbanísticos deste Programa no âmbito de políticas habitacionais que o precedem. Por fim, investigo também o contexto e as razões que orientaram a concepção diferenciada do Ismael Silva – Zé Keti. / [en] This research aims to contribute to the discussion of the importance of the relationship between the residents and the collective and public spaces of housing estates as an essential aspect for the stability, permanence and quality of life of its inhabitants. In this work, I intend to develop the discussion about the relationship between the dwelling and the appropriation of space, having as a case study the Conjunto Ismael Silva - Zé Keti of the Minha Casa Minha Vida (PMCMV) Program. The objective of this research is to investigate the extent to which the layout of buildings and urban insertion contribute to the relationship between their residents and the private, collective and public spaces of this group. In other words, I try to understand how the constructed form can influence the relationship we have with the environment in which we live through this case study. The relationship we have with the environment in which we live is reciprocal: in the same way that we shape the places, we are also molded by them. In this sense, this research is oriented mainly by the concepts of dwelling, which consists of the basic way in which we relate to the world, and the appropriation of space, which goes beyond simple use and creates bonds of belonging and identity between people and the place. Both concepts are approached by different fields of knowledge. The dwelling arises in philosophy, as subject of studies of Martin Heidegger and Gaston Bachelard, influencing authors of the field of the architecture like Christian Norberg-Schulz and Juhani Pallasmaa. The concept of appropriation of space is approached by authors such as Herman Hertzberger (architecture), Enric Pol (environmental psychology), Marco Mello and Arno Vogel (anthropology and sociology). The set Ismael Silva - Zé Keti, destined to the 1st track of the PMCMV, was inaugurated in 2014 and built in place of the Frei Caneca Penitentiary Complex, in the Estácio neighborhood. What propitiated the choice of this set as a case study were some particularities in relation to other projects of the My House My Life Program with regard to morphology, urban insertion and forms of appropriation of space. From these particularities derive four specific objectives of this research. The first one is to identify that other ways, in addition to the adaptation of part of the apartments in commercial activity, the residents of this development find to maintain old habits and ways of appropriating the spaces in this new place of dwelling. The second is to investigate whether in this set there is in fact an isolation, physical or social, in relation to the place where it was built. Considering that in addition to the differences, there are also typical aspects of PMCM ventures, the third specific objective of this research is to understand the architectonic and urban aspects of this Program within the scope of housing policies that precede it. Finally, I also investigate the context and the reasons that guided the differentiated conception of Ismael Silva - Zé Keti.
55

A construção da cidade: Diretrizes para um projeto no árido Cono Norte. Arequipa - Peru / The construction of the city: Guidelines for a project in the arid Northern Cone. Arequipa - Peru

Jimmy Efrén Liendo Terán 26 May 2017 (has links)
O presente estudo investiga as condições que dão suporte à habitabilidade em cidades e em regiões áridas no Peru. Através da avaliação de uma realidade concreta pretende-se revisitar raciocínios sobre a ocupação dos solos áridos, a utilização de recursos e as condições naturais disponíveis, empregados nos últimos 1.500 anos na história local; e, a partir deste estudo, evidenciar a forma como ainda hoje representam e estimulam alternativas projetuais para habitar solos desérticos no Sul do Peru. / The present study investigates the conditions that support habitability in arid cities and regions in Peru. Through the evaluation of a concrete reality we intend to revisit reasonings about the occupation of the dry soils, the use of resources and the available natural conditions, used in the last 1,500 years in the local history; and, based on this study, to highlight the way in which they still represent and stimulate alternative projects for inhabiting desert soils in southern Peru.
56

A construção da cidade: Diretrizes para um projeto no árido Cono Norte. Arequipa - Peru / The construction of the city: Guidelines for a project in the arid Northern Cone. Arequipa - Peru

Liendo Terán, Jimmy Efrén 26 May 2017 (has links)
O presente estudo investiga as condições que dão suporte à habitabilidade em cidades e em regiões áridas no Peru. Através da avaliação de uma realidade concreta pretende-se revisitar raciocínios sobre a ocupação dos solos áridos, a utilização de recursos e as condições naturais disponíveis, empregados nos últimos 1.500 anos na história local; e, a partir deste estudo, evidenciar a forma como ainda hoje representam e estimulam alternativas projetuais para habitar solos desérticos no Sul do Peru. / The present study investigates the conditions that support habitability in arid cities and regions in Peru. Through the evaluation of a concrete reality we intend to revisit reasonings about the occupation of the dry soils, the use of resources and the available natural conditions, used in the last 1,500 years in the local history; and, based on this study, to highlight the way in which they still represent and stimulate alternative projects for inhabiting desert soils in southern Peru.
57

ALISON AND PETER SMITHSON: THE TRANSIENT AND THE PERMANENT

Ábalos Ramos, Ana 05 April 2016 (has links)
[EN] Exhibitions are a cornerstone of Alison and Peter Smithsons' multifaceted approach to their work. A powerful medium for conveying and materialising their ideas which provided them, throughout their career, with the opportunity to freely create experimental constructions to relay their thoughts. The exhibitions they staged in the 1950s and 60s, such as 'Parallel of Life and Art', 'House of the Future', and 'Patio & Pavilion' were, and still are, at least as important to architectural critics as their few built works or many writings. However, from the 1970s onwards little is known about their prolific work in the realm of exhibitions. In his lecture 'The Masque and the Exhibition: Stages Towards the Real' in 1980, Peter Smithson mentioned the importance of exhibitions in shaping the Smithsons' architecture as places of opportunity in which to experiment with reality. This comment makes it logical to think that if the exhibitions held before then had always been a powerful tool - a tool used, furthermore, by the Smithsons to create some of their most intense productions - then those staged after said lecture, which acknowledged and highlighted this aspect of their work might, despite being little known, be at least as intense as the previous exhibitions with greater media visibility. This idea, together with the expectations raised by the 'Christmas-Hogmanay' exhibition - not only because it was staged whilst said lecture was being drafted but also because of the ideas that sprang from the analysis of a related collage mentioned in the prelude to this doctoral thesis - channelled the research towards this final period of the Smithsons' exhibition architecture. The research herein focuses specifically on two groups of exhibitions that stand out amongst the Smithsons' wide range of documented exhibitions on account of their inherent intellectual cohesion enabling the concepts staged by Alison and Peter Smithson to be seen more clearly. This doctoral thesis consists of four chapters. It begins with an introductory chapter which firstly analyses and contextualises architecture in the shape of exhibitions; then outlines the importance of exhibitions in Alison and Peter Smithson's work; and finally puts the specific period under study into context in terms of both their career and the discourse of architecture in general. The two main chapters in this thesis are entitled 'Christmas Exhibitions' and 'Tecta Exhibitions', each organised in a similar fashion: a short introduction to the group of exhibitions followed by an in-depth analysis of each exhibition in the group based mainly on the unpublished documentation to which the author had access in the three main archives devoted to Alison and Peter Smithson: The Alison and Peter Smithson Archive in the Special Collections Department of the Frances Loeb Library at Harvard Design School (USA); the Alison and Peter Smithson Archive / Tecta Archive at Lauenförde (Germany); and the Smithson Family Archive in Stamford (United Kingdom). Finally, each chapter ends with an essay which analyses and links up the different concepts conveyed by each individual exhibition and the exhibitions in the group as a whole. The last chapter is a short epilogue that gathers up all the concepts set out previously in relation to the Christmas and Tecta exhibitions, and shows how they all tie in together in the Smithsons' most experimental work: the Hexenhaus at Bad Karlshafen. / [ES] Dentro del enfoque polifácetico del trabajo de Alison and Peter Smithson, las exposiciones son pieza fundamental. Un medio poderoso para comunicar y materializar sus ideas que les brindó a lo largo de toda su trayectoria la oportunidad de abordar con libertad la construcción experimental de su pensamiento. Sus propuestas expositivas de la década de los cincuenta y sesenta, como Parallel of Life and Art, House of the Future, o Patio & Pavilion, han sido y son tanto o más relevantes para la crítica arquitectónica como sus escasas obras construidas o sus abundantes escritos. Sin embargo, a partir de la década de los setenta, poco se conoce de su prolífica producción expositiva. Peter Smithson en la conferencia "The Masque and the Exhibition: Stages Towards the Real" en 1980 expresaba el importante significado que tenían las exposiciones para la conformación de su arquitectura como lugares de oportunidad para experimentar con la realidad. A partir de esta reflexión, parece lógico pensar que si hasta ese momento dichas instalaciones siempre fueron una herramienta con la que los Smithson han ofrecido algunos de sus momentos más intensos, las realizadas a partir de ese momento de reconocimiento consciente y puesta en valor de esta faceta de su trabajo, pese a su poca difusión, podrían entrañar una intensidad al menos similar a las que ya han destacado hasta el momento en los medios. Esta consideración, unida a las expectativas generadas en torno a la exposición Christmas-Hogmanay, tanto por ser simultánea a la elaboración de dicha conferencia, como por las ideas que se desprenden del análisis de un collage vinculado a la misma que aparece como preludio de esta tesis doctoral, ha dirigido la investigación hacia este último periodo de su arquitectura expositiva. En concreto, el estudio se centra en dos grupos que, dentro del amplio abanico de montajes expositivos realizados, destacan por poseer una cohesión intelectual propia que permitirá descubrir con mayor claridad las reflexiones que Alison y Peter Smithson ponen en escena. La tesis doctoral se estructura en cuatro grandes apartados. Arranca con un capítulo de introducción dedicado a enmarcar el tema de estudio en el que primero se analiza y contextualiza la arquitectura hecha exposición; después, se presenta la relevancia que tiene la obra expositiva en el trabajo de Alison y Peter Smithson; y finalmente se contextualiza el periodo concreto en el que se centra el estudio atendiendo tanto a su propia trayectoria como al discurso arquitectónico general. Los dos grandes apartados de la disertación son las exposiciones de Navidad y las realizadas junto a TECTA, estructurándose ambos de manera similar. Tras una breve introducción al grupo de exposiciones que se va a analizar, aparecen ampliamente documentadas cada una de las exposiciones que conforma el grupo a partir, principalmente, de la documentación inédita a la que se ha tenido acceso en los tres principales archivos dedicados a Alison and Peter Smithson: The Alison and Peter Smithson Archive en el Special Collections Department de la Frances Loeb Library de la Harvard Design School (Estados Unidos); The Alison and Peter Smithson Archiv / TECTA Archiv en Lauenförde (Alemania); y The Smithson Family Archive en Stamford (Inglaterra). Finalmente, cada capítulo se cierra con un ensayo en el que se analizan y relacionan las diferentes reflexiones que las exposiciones ofrecen, de manera individual y en su conjunto. El último capítulo es un breve epílogo que reúne y entrelaza todo lo anteriormente expuesto, a través de las exposiciones de Navidad y TECTA, en su obra más experimental, la Hexenhaus en Bad Karlshafen. / [CAT] Dins de l'enfocament polifacètic del treball d'Alison i Peter Smithson, les exposicions en són una peça fonamental. Un mitjà poderós per a comunicar i materialitzar les idees que, al llarg de tota la seua trajectòria, els van brindar l'oportunitat d'abordar amb llibertat la construcció experimental del seu pensament. Les seues propostes expositives de la dècada dels cinquanta i seixanta, com ara Parallel of Life and Art, House of the Future, o Patio & Pavilion, han sigut i són tant o més rellevants per a la crítica arquitectònica com les seues escasses obres construïdes o els seus abundants escrits. No obstant això, a partir de la dècada dels setanta, poc es coneix de la seua prolífica producció expositiva. Peter Smithson, en la conferència "The Masque and the Exhibition: Stages Towards the Real" al 1980, expressava l'important significat que tenien les exposicions per a la conformació de la seua arquitectura com a llocs d'oportunitat per a experimentar amb la realitat. A partir d'aquesta reflexió, sembla lògic pensar que, si fins a eixe moment les dites instal·lacions sempre van ser una eina amb la qual els Smithson han ofert alguns dels seus moments més intensos, les que van realitzar a partir d'aquest moment de reconeixement conscient i posada en valor d'aquesta faceta del seu treball, tot i la poca difusió, podrien contenir una intensitat com a mínim similar a la d'aquelles que ja han destacat fins al moment en els mitjans. Aquesta consideració, unida a les expectatives generades entorn a l'exposició Christmas-Hogmanay, tant per ser simultània a l'elaboració de la dita conferència, com per les idees que es desprenen de l'anàlisi d'un collage vinculat a la mateixa que apareix com a preludi d'aquesta tesi doctoral, ha dirigit la investigació cap a aquest últim període de la seua arquitectura expositiva. En concret, l'estudi se centra en dos grups que, dins de l'ampli ventall de muntatges expositius realitzats, destaquen per posseir una cohesió intel·lectual pròpia que permetrà descobrir amb una major claredat les reflexions que Alison i Peter Smithson posen en escena. La tesi doctoral s'estructura en quatre grans capítols. Arrenca amb un apartat d'introducció dedicat a emmarcar el tema d'estudi, en què primer s'analitza i contextualitza l'arquitectura feta exposició; després, es presenta la rellevància que té l'obra expositiva en el treball d'Alison i Peter Smithson; i finalment es contextualitza el període concret en què se centra l'estudi, atenent tant a la seua pròpia trajectòria com al discurs arquitectònic general. Els dos grans capítols de la dissertació són les exposicions de Nadal i les realitzades junt amb TECTA, i s'estructuren tots dos de manera similar. Després d'una breu introducció al grup d'exposicions que s'analitzarà, apareixen amplament documentades cadascuna de les exposicions que conforma el grup, a partir principalment de la documentació inèdita a la qual s'ha tingut accés en els tres principals arxius dedicats a Alison i Peter Smithson: The Alison and Peter Smithson Archive a l'Special Collections Department de la Frances Loeb Library de la Harvard Design School (Estats Units d'Amèrica); The Alison and Peter Smithson Archiv / TECTA Archiv a Lauenförde (Alemanya); i The Smithson Family Archive a Stamford (Anglaterra). Finalment, cada capítol es tanca amb un assaig en què s'analitzen i relacionen les diferents reflexions que les exposicions ofereixen, de manera individual i en conjunt. L'últim capítol és un breu epíleg que reuneix i entrellaça tot allò exposat anteriorment, a través de les exposicions de Nadal i TECTA, en la seua obra més experimental, la Hexenhausen Bad Karlshafen. / Ábalos Ramos, A. (2016). ALISON AND PETER SMITHSON: THE TRANSIENT AND THE PERMANENT [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/62223 / TESIS

Page generated in 0.0518 seconds