Este trabalho pretende mostrar como é possível e frutífero ler o capítulo 4 do livro Γ da Metafísica de Aristóteles como um argumento progressivo cujo objetivo é o de estabelecer o princípio mais firme do pensamento. O fio condutor de tal percurso é fornecido pela noção de significação e envolve os seguintes passos intermediários: (I) a necessária atribuição de um significado a um nome; (II) a impossibilidade de predicar contraditórios de um sujeito e, por fim, (III) a impossibilidade de crer em contradições. / This study intends to show how it is possible and fruiful to read Metaphysics Γ4 as a single an progressive argument whose aim is to establish the most certain principle of thought. The guiding concept of such route is supplied by the notion of signification and enclose the following intermediary steps: (I) the necessary atribution of a meaning to a name; (II) the impossibility of predicating contradictories of a subject and finally (III) the impossibility of believing contradictions.

El objetivo de esta tesis es la de investigar y defender la relación que existe entre la religión, la filosofía y la ciencia, en lo que se refiere a la creación del Universo, según la entienden estos dos extraordinarios filósofos religiosos. Además, incluye la aportación de Einstein y otros científicos contemporáneos para corroborar que el Universo fue creado por Dios. El Universo no ha salido de Dios por una especie de necesidad natural, sino que es producto de una inteligencia y una voluntad divina. El mundo es posible porque Dios puede crearlo y porque su creación no es imposible. Como dice Einstein, Aaron Bernstein, y otros científicos de nuestra era, toda la naturaleza, incluyendo a los seres humanos, no es una creación accidental sino una obra legítima, pues existe una causa fundamental de toda la existencia. Este trabajo estudia también la importancia de la filosofía clásica griega que tiene para nosotros, en especial Platón y Aristóteles. Ellos pusieron las fundaciones y construyeron la mayor parte de la estructura que nos ayuda a entender el Universo tal como es hoy. En cuanto a la estructuración de esta tesis, ésta consta de cuatro partes. El núcleo de esta tesis está formado principalmente por Maimónides y Santo Tomás, y finaliza con el apoyo de Einstein y los científicos más sobresalientes como acabamos de mencionar. Su forma de pensar y el extraordinario esfuerzo de todos estos hombres proporcionan gran evidencia de la existencia de Dios. El mundo no es una creación accidental sino una obra legítima. Einstein, coincidiendo con Maimónides y Santo Tomás, está convencido de que la vida de cada ser humano alcanza su más alto significado si está al servicio de todo lo existente. La inteligencia necesita aprender a acercarse a las cosas para que éstas se le manifiesten cada vez más. No cree que los acontecimientos simplemente pueden suceder sin que haya una causa. Todas las cosas han sido ordenadas por Dios al último fin de la creación. En todas, absolutamente en todas, resplandece su misericordia y su justicia. En la creación, una cosa creada está ordenada a otra, también creada, como lo están las partes al todo, y el todo a Dios. El orden del Universo es algo buscado o intentado por Dios. No es algo fortuito creado debido a una cadena de accidentes. La última parte de este trabajo comenta sobre la importancia que tienen los agujeros negros en el desarrollo y evolución de las galaxias y las estrellas. Y por tanto, del sistema solar, especialmente en lo que concierne a la Tierra. El desarrollo de la vida y el hombre ha ocurrido justo en el momento preciso.

This thesis attempts to give the increasing importance of Ottoman port cities in the urban hierarchy during the nineteenth century and analyzes the urban transformation of these cities under the forces of changing administrative and socio-economic structure of the empire. The impact of European economic penetration and Ottoman Tanzimat Reforms were indicated as major causes for this changing structure. Beirut, being one of the major port cities of the Ottoman Empire is studied as a case study. The changing administrative and socio-economic structure of the Empire created an urban transformation which changed the city to a cosmopolitan trade capital from a small fortified port city.

The main aim of this study is to examine the interrelationship of finance and government intervention in explaining the rise of co-productions in the international film industry in the time period between 1997 and 2004. Mainstream economic geography literature presents the film industry typically as a case study for embeddedness and agglomeration effects, with successful industry clusters drawing their strength from process knowledge, networks and local interaction. However, there is an increasing disparity in the literature between what mainstream theory suggests, and what empirical studies find with respect to the importance of cluster-external relations and dynamics. This, as I will argue, is particularly evident when looking at the picture of the whole film industry production system that emerges from the literature, which fails to include the alternative and complimentary pattern of co-productions. Co-productions are collaborations between film producers from at least two different countries, pooling their resources across distance to produce a feature film project. In the past fifteen years, the number of films made as co-productions has risen continuously in Europe, with co-productions accounting for more than 30 per cent of European film production activity. As a mode of production based on temporary, cross-border collaboration that is supported in its coordination by temporary clusters, such as trade fairs and industry events, the coproduction phenomenon poses a conundrum to economic geography literature and challenges its explanatory framework. As I will argue, in order to arrive at a satisfactory understanding of the phenomenon, it is necessary to look beyond social factors associated with locality, and to examine instead dynamics impacting on the industrial organization of the whole production system. I will argue that in the context of the pervasive demand uncertainty characterizing the film industry, the analytical focus should be on financial dynamics, as production activity and its organizational form are ultimately dependent on finance as an enabling force. Based on a description of the film financing process as the primary process in which the relationship between the economic categories of financial and production capital are played out, I propose that in order to explain the growth of co-productions empirically, it is necessary to examine changes in the film financing environments of the increasingly interrelated European and US film industries. As the State is the most important provider of financial capital in the European film industry through the provision of public aid, the focus will lie in particular on the consequences of a paradigm change in the rationale of State intervention in Europe moving away from funding film for cultural reason, to supporting the industry on economic grounds since the mid 1990s. As will be shown, the most important consequence of this paradigm change has been the introduction of tax incentives to encourage investment into film in a number of European and international countries within a short period of time. As will be demonstrated, this has led to the formation of significant, locally confined capital pools that can dis-embed production; and to the emergence of a distinct capital cycle in international film financing, which has strongly impacted on the productive system of the film industry. Finally, a dynamic explanation for the growth of co-productions in Europe in the time period between 1997 and 2004 will be provided. I will argue that co-productions have firstly grown in order to overcome a lack of finance, but have in the context of a capital cycle based on tax incentives from Germany and the UK, increasingly become driven by the opposite dynamic, namely an abundance of financial capital seeking profitable investment opportunities. The study will conclude with a discussion of policy implications, a summary of contributions to the literature and a brief overview of future research opportunities.

Ο Δείκτης της Νότιας Κύμανσης (Southern Oscillation Index, SOI) περιγράφει την ατμοσφαιρική κυκλοφορία στον τροπικό Α. Ειρηνικό Ωκεανό σε σχέση με το παγκόσμιας κλιματικής σημασίας φαινόμενο ΕΝSO (El Niño-Southern Oscillation). Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, βρέθηκε ότι η ισχυρότερη αρνητική φάση του Δείκτη της Νότιας Κύμανσης των τελευταίων 150 ετών συμπίπτει με την ισχυρότερη θετική φάση του Δείκτη της Βορειοατλαντικής Κύμανσης (North Atlantic Oscillation Index, ΝΑΟΙ) των τελευταίων 180 ετών. Μάλιστα, η ανάλυση της συσχέτισης μεταξύ των Δεικτών της Νότιας και της Βορειοατλαντικής Κύμανσης την περίοδο 1950-2007 εμφάνισε, αλλά μόνο μετά το 1978, μια στατιστικά σημαντική σχέση ανάμεσα στις 20 ισχυρότερες αρνητικές φάσεις των τριμήνων Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου του Δείκτη της Νότιας Κύμανσης και των χειμερινών (Δεκεμβρίου-Φεβρουαρίου) φάσεων του Δείκτη της Βορειοατλαντικής Κύμανσης που χρονικά ακολούθησαν. Παρόμοια, οι 20 ισχυρότερες θετικές φάσεις των τριμήνων Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου και Νοεμβρίου-Ιανουαρίου του Δείκτη της Νότιας Κύμανσης την περίοδο 1950-2007 παρουσίασαν, μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μια στατιστικά σημαντική συσχέτιση με τις χειμερινές (Δεκεμβρίου-Φεβρουαρίου) φάσεις του Δείκτη της Βορειοατλαντικής Κύμανσης που ακολούθησαν. Οι σχέσεις αυτές συνέπεσαν με μειωμένη χειμερινή βροχόπτωση στην Α. Μεσόγειο. Εάν οι σχέσεις μεταξύ των Δεικτών της Νότιας και της Βορειοατλαντικής Κύμανσης διατηρηθούν και στο μέλλον, επιτρέπουν, με βάση τη φθινοπωρινή φάση του Δείκτη της Νότιας Κύμανσης, τη δυνατότητα πρόγνωσης της χειμερινής βροχόπτωσης στις περιοχές που επηρεάζονται από τη Βορειοατλαντική Κύμανση (ΝΑΟ) (για περιοχές της Ελλάδας ακόμη και με πιθανότητα 90%). Αναλύθηκε η ετήσια κατά πάχος προσαύξηση του βλαστού σε δένδρα χαλεπίου (Pinus halepensis subsp. halepensis) και τραχείας (Pinus halepensis subsp. brutia) πεύκης από τη θερμο-μεσογειακή ζώνη βλάστησης των νήσων Ζακύνθου, Σκύρου, Σάμου και Κρήτης (Ιεράπετρα). Το πλάτος των αυξητικών δακτυλίων τους βρέθηκε πολύ ευαίσθητο στις μεταβολές της βροχόπτωσης και εμφάνισε στατιστικά σημαντική συσχέτιση με το μέσο όρο της μέσης ετήσιας βροχόπτωσης 37 μετεωρολογικών σταθμών της Α. Μεσογείου. Οι αυξητικοί δακτύλιοι κατέδειξαν, επίσης, ότι η ετήσια βροχόπτωση στην Α. Μεσόγειο μετά το 1970 εμφάνισε τη σημαντικότερη μείωση τουλάχιστον των τελευταίων 200 ετών. Η μείωση της αύξησης των δένδρων συμπίπτει χρονικά με την πρόσφατη αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Συμφωνεί, δε, με την πρόβλεψη, μέσω των κλιματικών μοντέλων, της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Kλιματική Aλλαγή (Intergovernmental Panel on Climate Change, IPCC, 2007) ότι στη Μεσόγειο αναμένεται σημαντική μείωση των βροχοπτώσεων λόγω περαιτέρω αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη, πράγμα που παρατηρήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν. Τίθεται, επίσης, το ερώτημα εάν οι πρόσφατες διασυνδέσεις μεταξύ των Δεικτών της Νότιας και της Βορειοατλαντικής Κύμανσης (που σχετίζονται με την πρόσφατη μείωση της βροχόπτωσης στην Α. Μεσόγειο) συνδέονται και με την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη. Κατά τις υγρές περιόδους του 20ου αιώνα (620-760 mm μέση ετήσια βροχόπτωση) η ετήσια αύξηση των δένδρων στις περιοχές μελέτης καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν εντός λίγων εβδομάδων ή μηνών πριν ή και κατά την έναρξη της αυξητικής περιόδου. Όμως, κατά την ξηρότερη περίοδο που καταγράφηκε (1990-96, 480 mm μέση ετήσια βροχόπτωση) η αύξηση εξαρτήθηκε από βροχόπτωση 3-4 ετών πριν, συμπεριλαμβανομένου του έτους σχηματισμού του δακτυλίου. Αυτό δείχνει ότι το νερό από βαθύτερα στρώματα του εδάφους, συσσωρευμένο από βροχοπτώσεις προηγούμενων ετών, κατέστη ιδιαιτέρως σημαντικό καθώς η ξηρασία εντάθηκε. Αυτή η διαδικασία πρέπει να σχετίζεται με το βαθύ ριζικό σύστημα των πεύκων. Όμως, μια σειρά ξηρών ετών μπορεί να εξαντλήσει τα υπόγεια «αποθέματα υγρασίας». Στην περίπτωση αυτή τα πεύκα μπορεί να φτάσουν πολύ κοντά στα όρια της επιβίωσης τους, ακόμη και να ξεραθούν. Τέτοια περιστατικά καταγράφηκαν στη νήσο Σάμο και στην Αχαΐα (Πελοπόννησο), όπου ακόμη και 80-χρονα πεύκα ξεράθηκαν στο τέλος των καλοκαιριών του 2000 και 2007. Με βάση το σενάριο Α1B-SRES (IPCC 2007), η μέση ετήσια βροχόπτωση στην περιοχή μελέτης προβλέπεται να μειωθεί την περίοδο 2090-2099 ακόμη και κατά 30% σε σχέση με τα επίπεδα του 1980-1999, φτάνοντας τα 390 mm. Τα επίπεδα αυτά βροχόπτωσης είναι πολύ χαμηλότερα από την οριακή τιμή των 480 mm που προσδιορίστηκε ως κρίσιμη για τους μελετηθέντες πληθυσμούς πεύκων (Pinus) στο να επιβιώσουν υπό ξηρασία στηριζόμενοι σε βαθύτερα αποθέματα υγρασίας. Συνεπώς, εάν τέτοιες συνθήκες επικρατήσουν κατά τον 21ο αιώνα, θα αυξηθεί σημαντικά ο κίνδυνος καταστροφής των δασών της θερμο-μεσογειακής ζώνης βλάστησης. Επίσης, με τη συνδυασμένη επίδραση αυξημένων θερινών θερμοκρασιών και πυρκαγιών θα μεγαλώσει και ο κίνδυνος ερημοποίησης. / The Southern Oscillation Index (SOI) describes atmospheric circulation in the eastern tropical pacific related to ENSO (El Niño-Southern Oscillation), a phenomenon of global climatic significance. After the late 1970s, SOI’s strongest negative phase in 150 year was found to coincide with the strongest positive phase of the North Atlantic Oscillation Index (NAOI) in 180 years. Correlation analysis between SOI and NAOI during 1950-2007 revealed a statistically significant connection between the 20 strongest negative phases of the Sept.-Nov. SOI and the following winter’s (Dec.-Feb.) NAOI phases only after 1978. Similarly, the 20 strongest positive phases of the Oct.-Dec. and Nov.-Jan. SOI of 1950-2007 produced a statistically significant correlation with the following winter’s (Dec.-Feb.) NAOI phases after the late 1970s. Such relationships coincided with reduced winter precipitation in the eastern Mediterranean. If these SOI-NAOI connections hold, the possibility exists to forecast winter precipitation conditions in regions effected by NAO from the previous autumn’s SOI state (with even a 90% accuracy for regions of Greece). Annual radial stem increment was analysed in Pinus halepensis subsp. halepensis and Pinus halepensis subsp. brutia trees for Thermo-Mediterranean vegetation zones of the Greek islands of Zakinthos, Skiros, Samos and Crete (Ierapetra). Tree-ring width was found to be very sensitive to precipitation and produced a statistically significant correlation with annual rainfall from mean of 37 meteorological stations of the eastern Mediterranean. Tree-rings also indicated that annual rainfall reached its lowest values in nearly 200 years after the 1970s. This reduction in growth coincides with recent global warming. Thus, it is in line with IPCC (2007) climate model projections’ that the Mediterranean will experience a significant decline in precipitation as global warming progresses, as was the case in the recent past. It also raises the question whether recent SOI-NAOI links (involved in the recent decline in precipitation in the eastern Mediterranean) are also connected to global warming. During moist periods of the 20th century (ca. 620-720 mm average annual precipitation) annual tree growth in the regions under investigation was largely controlled by rainfall during a few weeks or months before or during the beginning of the growing season. In contrast, during the driest period on record (1990-1996; 480 mm average annual precipitation) growth depended on rainfall of 3-4 years before, including the year of tree ring formation. This suggests that water from deeper ground, accumulated during rainfall of previous years and became increasingly important as drought intensified. Deep rooting must be involved in such a process. However, a series of dry years may exhaust deeper ground “moisture reserves”. In this case pines may be pushed very close to their survival limits and can even be desiccated. Such incidents were recorded in Samos and Achaia (Peloponnesus) of Greece where pines died in late summer 2000 and 2007, including some 80-year-old trees. Mean annual precipitation for the studied area in 2090-2099 is projected to decrease by even 30% compared to 1980-99 levels, based on Α1B-SRES (IPCC 2007), reaching 390 mm. These levels of rainfall are far bellow the threshold of 480 mm determined as critical for the investigated populations of Pinus to survive drought by relying on deeper moisture reserves. Thus, if such conditions persist during the 21st century they will contribute to the risk of devastation for Thermo-Mediterranean zone forests. Combined with higher summer temperatures and fire outbreaks the risk of desertification will also increase.

Resumo não disponível.

Resumo não disponível.

Resumo não disponível.

Resumo não disponível.

O objetivo desta pesquisa é estudar a memória cultural de Sólon de Atenas no texto “A Constituição dos Atenienses”, atribuído a Aristóteles. Esta obra realiza uma interpretação da poesia de Sólon e do seu contexto histórico através de uma investigação historiográfica da memória política de Atenas. A formação da memória cultural de Sólon nesta obra é um objeto privilegiado para abordar a memória da democracia, a concepção de regime democrático no contexto do séc. IV ateniense, e o estatuto do conhecimento histórico no contexto intelectual da escola aristotélica. / The aim of this research is to study the cultural memory of Solon of Athens on the text “The Athenians Constitution” ascribed to Aristotle. This source performs an interpretation of the Solon’s poetry and his historical context through a historiographical investigation about the political memory of Athens. The shaping of the cultural memory of Solon in this source is a privileged object to approach the memory of ancient democracy, the 4th century BC conception of democratic regime and the historical knowledge status on the context of the Aristotelian school.