101 |
Análise da imunoexpressão da podoplanina (D2-40), da proteína nuclear Ki-67 e da catepsina D-34 e suas relações com metástase em pacientes operados por tumor carcinoide típico broncopulmonar / Analysis of the immunoexpression of podoplanin (D2-40), of the nuclear protein Ki-67, and of cathepsin D-34 and their relation to metastasis in patients operated for typical bronchopulmonary carcinoid tumorAlyne Fonseca de Vilhena 16 May 2014 (has links)
Os tumores carcinoides broncopulmonares típicos são considerados tumores de baixo grau de malignidade, o que faz com que muitas vezes seja negligenciada sua capacidade de gerar metástases e levar a óbito. A atual impossibilidade de se fazer predições fidedignas do potencial metastático para individualizar a terapêutica e o manejo clínico do paciente portador de tumor carcinoide típico muitas vezes impõe situações de dúvida nas decisões da prática clínica diária. O conhecimento das características moleculares e genéticas desses tumores é a esperança de melhor compreensão de sua história natural, da identificação de seus fatores prognósticos e da avaliação de novas propostas terapêuticas. O objetivo deste estudo foi quantificar três imunomarcadores: o D2-40, o CD-34 e o Ki-67 e avaliar se eles são capazes de predizer metástase. Como informação adicional também foram avaliadas as variáveis clínicas e suas associações com metástases. Material e métodos: Foram analisados prontuários de 97 pacientes submetidos à cirurgia para tratamento de tumor carcinoide típico broncopulmonar e que apresentavam período de acompanhamento pós operatório de cinco anos completos. Foi estabelecido um banco de dados epidemiológicos, anátomopatológicos, cirúrgicos e clínicos relacionados à doença. Os blocos de parafina contendo os tumores primários, metastáticos e os linfonodos ressecados foram recuperados e reavaliados por dois patologistas para confirmação do diagnóstico histológico. Após confirmação diagnóstica foram realizadas as reações imunohistoquímicas para o D2-40, o CD34 e Ki-67. As variáveis demografia, gênero, idade, localização do tumor, tamanho do tumor, margem comprometida, total de linfonodos dissecados e a quantificação dos marcadores Ki-67, CD34 e podoplanina (área linfática e densidade) foram comparadas a cinco desfechos: metástase linfática; metástase em linfonodos hilares, peribrônquicos e pulmonares ipsilaterais (N1); metástase em linfonodos mediastinais ipsilaterais (N2); metástase hematogênica; metástase linfática ou hematogênica. Para análise estatística adotou-se o valor de significância <= 5% (p <= 0,05). Resultados: Há imunoexpressão do D2-40, do CD-34 e do KI67 nos tumores carcinóides broncopulmonares típicos, sendo possível sua quantificação. Nessa casuística não foi detectada a relação dos mesmos com metástases. Dentre as variáveis clínicas estudadas, a margem cirúrgica comprometida apresentou associação com metástase hematogênica (Mann-Witney, p=0,03) e o gênero masculino apresentou associação marginal com metástase linfática (p=0,051) / Typical bronchopulmonary carcinoid tumors are slow-growing tumors considered to be of low malignancy, a fact that often underscores their capacity to generate metastasis that leads to death. The literature does not contain any assessment of the metastatic potential that would allow for individualized and optimized therapy that could have a positive impact upon the survival rate of patients. Genetic and biomolecular studies are the most promising venues for better comprehension of the behavior and natural history of such tumors. The objective of this investigation was to analyze three immunomarkers associated to malignity phenotypes: D2-40, CD-34, and Ki-67, and to verify whether or not they are associated to metastasis. D2-40 is a specific marker of the proliferation of the lymphatic endothelium and allows for the quantification of lymphangiogenesis. CD-34 identifies the endothelial cells of micro vessels and quantifies angiogenesis. Ki-67 in turn is a marker of neoplasia cell proliferation. As additional information several clinical variables were scrutinized for their association to metastasis. Ninety-seven subjects were assessed herein. These had undergone surgery for typical bronchopulmonary carcinoid tumor and all had complied with a full 5-year follow-up period. The paraffin blocks containing the primary and metastatic tumors and the dried lymph nodes were recovered. Once the histologic diagnosis was confirmed immunohistochemical reactions were performed for D2-40, Ki-67, and CD-34. The variables demography, gender, age, tumor site, tumor size, compromised margin, total dissected lymph nodes and quantification of D2-40 (lymphatic area and density), Ki-67 and CD-34 markers were compared to 5 outcomes: lymphatic metastasis, metastasis in hilar, peribronchic and ipsilateral pulmonary lymph nodes (N1), metastasis in ipsilateral mediastinal lymph nodes (N2), haematogenic metastasis, and lymphatic or haematogenic metastasis. It was concluded that there is immunoexpression of D2-40, CD-34 and Ki-67 markers in typical bronchopulmonary carcinoid tumors, and their quantification was possible, but in this casuistic their relation to metastasis was not detected. Among the clinical variables that were investigated the compromised surgical margin presented association with haematogenic metastasis (Mann-Witney, p=0.03), and the male gender was boderline associated to lymphatic metastasis (p=0,051)
|
102 |
"Líquen escleroso vulvar: estudo dos marcadores Ki-67 e p53 antes e após o tratamento com clobetasol a 0,05%, testosterona a 2% e um placebo" / Vulvar lichen sclerosus: a study of markers Ki-67 and p53 before and after the treatment with clobetasol at 0.05%, testosterone at 2% and a placeboPatricia Andreucci Gomes 02 February 2006 (has links)
O líquen escleroso vulvar é uma doença crônica e benigna, porém apresenta um potencial de malignização para o carcinoma de células escamosas de vulva. Foram estudadas trinta doentes com líquen escleroso vulvar, divididas em três grupos, que fizeram uso tópico de propionato de clobetasol a 0,05%, testosterona a 2% e um placebo, para avaliar a evolução dos sintomas e o comportamento das células marcadas com o anticorpo Ki-67 e a proteína p53 antes e após os tratamentos. Observou-se melhora dos sintomas clínicos com o uso do clobetasol e da testosterona, que foi estatisticamente superior ao placebo (p<0,01). Observou-se diminuição significante das células marcadas com Ki-67 após o tratamento das doentes com o clobetasol (p<0,01) e com a testosterona (p<0,02). Enquanto, nas doentes que utilizaram placebo, observou-se um aumento do Ki-67. Em relação à análise das células marcadas com a proteína p53 também observou-se diminuição significante após o tratamento com o clobetasol (p<0,01) e com a testosterona (p<0,01). Enquanto no grupo placebo observou-se um aumento do p53. Quando se compara a variação do p53 entre os grupos clobetasol, testosterona e placebo observou-se uma diminuição do p53 estatisticamente superior (p<0,001) nas doentes que utilizaram clobetasol. Assim, os resultados mostram uma redução dos marcadores celulares após os tratamentos, e com o p53 a diminuição foi estatisticamente maior no grupo que utilizou clobetasol, sugerindo a eficácia desse tratamento / Vulvar Lichen Sclerosus consists of a benign chronic disease, however featuring a malignant potential for vulvar squamous cell carcinoma. The present study targeted 30 patients diagnosed Vulvar Lichen Sclerosus, divided in three groups, and who made topical use of clobetasol propionate at 0.05%, testosterone at 2% and a placebo, so as to assess the evolution of the symptoms and the behavior of the cells marked with antibody Ki-67 and protein p53, before and after the treatments. The administration of clobetasol and testosterone has proven effective in the management of the clinical symptoms, which turned out to be statistically higher than the placebo (p<0.01). The number of cells marked with Ki-67 decreased significantly patients treated with clobetasol (p<0.01) and testosterone (p<0.02), while the number of such cells increased in those patients who made use of the placebo. The number of cells marked with protein p53 also decreased significantly after the treatment with clobetasol (p<0.01) and testosterone (p<0.01), whereas the placebo group revealed an increased p53. When comparing the decrease of the p53 in the clobetasol, testosterone and placebo groups, we noted a decrease of the p53 statistically higher (p<0.001) in patients under clobetasol; suggesting a reduction in the cellular markers after the treatment. As for the p53, the decrease was statistically higher in the group under clobetasol, suggesting the efficacy of the treatment.
|
103 |
Adenomas hipofisarios : estudo clinico, morfologico e morfometrico; busca de fatores de prognostico utilizando o metodo imunoistoquimico / Pituitary adenomas : a clinical, morphological and morphometric study : searching for prognostic factors with the immunohistochemical methodPadrão, Ines Liguori 30 July 2007 (has links)
Orientador: Patricia Sabino de Matos / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Ciencias Medicas / Made available in DSpace on 2018-08-09T15:50:12Z (GMT). No. of bitstreams: 1
Padrao_InesLiguori_D.pdf: 2489921 bytes, checksum: 62e17012ad64cca8cff1b95a7a39190e (MD5)
Previous issue date: 2007 / Resumo: Adenomas hipofisários (AH) são neoplasias epiteliais geralmente bem diferenciadas e benignas. Manifestam-se clinicamente com sintomas de excesso ou redução hormonal e/ou de massa intracraniana. São classificados conforme aspecto macroscópico/radiológico (macro x microadenomas; invasivos x não invasivos), status funcional (funcionantes x não funcionantes), citológico (acidófilos, basófilos e cromófobos) e imunoistoquímicos/ultraestruturais (somatotropinomas, prolactinomas, orticotropinomas, tireotropinomas, gonadotropinomas e de células nulas). Entre as heterogêneas formas de apresentação, evolução e manifestações clínicas, adenomas invasivos e macroadenomas não invasivos são os que limitam o tratamento cirúrgico, com recidivas determinantes de morbidade endócrina e /ou neurológica. Variantes agressivas e não agressivas podem exibir aspecto histológico semelhante, motivando a investigação imunoistoquímica, genética e de biologia molecular, com o propósito de relacionar mecanismos de tumorigênese com o comportamento biológico desses tumores, como crescimento invasivo e recorrência. Objetivos Classificação e estudo da freqüência dos AH da amostra sob o ponto de vista funcional embasada na sintomatologia clínica; Classificação anatômica/neuroradiológica baseada no tamanho tumoral e grau de invasão, utilizando a gradação de Jules Hardy; Classificação e estudo da freqüência dos subtipos hormonais, utilizando o método imunoistoquímico. Correlacionar dados clínicos, anatômicos, imunoistoquímicos, com o grau de agressividade dos AH, buscando fatores de prognóstico utilizando marcadores de atividade proliferativa (Ki 67), alteração de gene supressor tumoral (p53 e menin), angiogênese (CD 34) e expressão de neuropeptídeo (Galanina). Material e métodos Avaliamos AH de 61 pacientes submetidos à ressecção cirúrgica, sob o ponto de vista clínico, anatômico/neuroradiológico e imunoistoquímico. Utilizamos a técnica imunoistoquímica: para a determinação dos diferentes subtipos hormonais e para o Ki 67 como marcador de proliferação, o p53 e menin como marcadores de supressão tumoral, CD34 para a avaliação da angiogênese e Galanina para avaliar a presença desse neuropeptídeo. Resultados A amostra está constituída por 57 (93,4%) macroadenomas (19 invasivos e 38 não invasivos) e 4 microadenomas não invasivos; a freqüência de invasão foi de 62,3%. Vinte e cinco (41%) AH são clinicamente funcionantes (13 somatotropinomas, 6 prolactinomas , 6 corticotropinomas) e 36 (59%) não funcionantes (32 AH silenciosos e 4 de células nulas). Macroadenomas invasivos não funcionantes predominaram em relação aos macroadenomas invasivos funcionantes (p= 0,014). Houve 54,09% de recidiva. A imunoistoquímica revelou expressão positiva para hormônio do crescimento (GH) em 18 AH, 10 AH expressaram prolactina (PRL), 12 positivos para corticotropina (ACTH), 17 para gonadotrofinas e 4 AH negativos para todos os hormônios. A sintomatologia endócrina incidiu em 42,62% dos casos e os sintomas neurológicos em 88%. Homens e mulheres foram igualmente afetados e a maioria dos AH estão distribuídos nas quarta e quinta décadas de vida. O Ki 67 foi positivo em 83,69% do total da amostra e a média desse índice foi 4,39% (variação de 0 ¿ 36,9%); entre os subtipos hormonais os AH com expressão positiva para GH, mono ou pluri-hormonais, apresentaram índice de proliferação significativamente maior em relação aos demais subtipos (p=0,001). Os macroadenomas funcionantes invasivos apresentaram maior índice de proliferação em relação aos macroadenomas não funcionantes invasivos (p = 0,0328). O p53 foi positivo em 60,65% do total da amostra e a média do índice de núcleos corados foi 1,23% (variação de 0 ¿ 16%). Não houve diferença significativa da expressão do p53 quanto à invasão, fenótipo hormonal, status funcional e recidiva, entretanto houve correlação positiva entre o índice de proliferação e o p53 (p = 0,0004). Quanto à angiogênese, o CD34 mostrou que a densidade microvascular (DMV) em AH é menor em relação ao tecido adeno-hipofisário normal. A Galanina (GAL) foi positiva em 57% dos casos; os AH negativos para a GAL apresentaram índices de DMV significativamente maior em relação aos GAL positivos (p = 0,0464). A imunoreação para menin foi positiva em 41 AH (67,21%), e negativa em 20 AH (32,7%). A grande variedade de expressão de menin, tanto na intensidade da coloração quanto na localização nuclear ou citoplasmática, dificultou a interpretação dos resultados, sendo necessários estudos genéticos comparativos que possam orientar essa interpretação dos dados obtidos. Conclusões A maior freqüência de AH não funcionantes desta amostra pode estar relacionada ao diagnóstico tardio. A expressão do Ki 67 não se associou à gradação de Hardy. Os macroadenomas funcionantes e invasivos apresentaram índice de proliferação maior do que os não funcionantes, podendo indicar comportamento mais agressivo. Entre os diferentes subgrupos de AH apenas os que expressaram positividade para GH apresentaram índice de proliferação significativamente maior. A invasão nos AH = 10 mm, que apresentaram índice de proliferação igual a zero, não é dependente da atividade proliferativa. A maior expressão do p53 se correlacionou com o maior índice de proliferação (Ki 67) nesta amostra. O p53, a DMV e GAL não são marcadores de prognóstico nos AH. Os índices mais elevados da DMV em AH com ausência de expressão da GAL, podem indicar comportamento biológico mais agressivo / Abstract: Pituitary Adenomas (PA) are an easily identifiable and benign epithelial neoplasia. They are clinically detected through symptoms of an increased or decreased hormone rate and/or alterations of intra-cranial mass. They are classed in accordance with radiological / macroscopical aspects (macro versus microadenoma / invasive versus non-invasive), functional status (functional versus non-functional), cytological (acidophil, basophilic and chromophobic) and immunohistochemical / ultra-structural (somatotrophinomas, prolactinomas, corticotrophinomas, thyrotrophinomas, gonadotrophinomas and those from null cells). Amongst their various forms of disclosure, evolution, and clinical manifestation, invasive adenomas and non-invasive macroadenomas impose limits to surgical procedures, resulting in recidivist determination of endocrine and / or neurological morbidity. Aggressive and non-aggressive variants may display similar histological aspects, which require immunohistochemical, genetic and molecular-biological investigation, attempting to relate tumorigenesis mechanisms to the biological behavior of these tumors, such as invasive growth and recurrence. Objectives Classification and study of the occurrence of the sampled PA under a functional viewpoint based upon clinical symptomatology; Neuro-radiological / anatomic classification based upon tumor size and invasive rate through the Jules Hardy labeling index; Analysis and classification of the occurrence of hormonal subtypes, through the immunohistochemical method; Co-relate clinical, anatomical, and immunohistochemical data with the aggressivity of the PA, seeking prognostic factors using proliferous activity markers (Ki 67), suppressive tumorous gene alteration (p53 and menin), angiogenesis (CD 34) and neuropeptide (galanin). Materials and Methods 61 PA patients who had undergone surgical re-section were studied: clinical, anatomical / neurological, and immunohistochemical aspects were considered. The immunohistochemical technique was used to determine the different hormonal subtypes, and for the Ki 67 as a proliferation marker, the p53 and menin as a tumor suppression marker, CD34 for the assessment of the agiogenesis, and galanin to observe the presence of this neuropeptide. Results The sample contains 57 (93.4% macro-adenomas (19 invasive and 38 non-invasive) and 4 non-invasive microadenomas; the invasion rate equaled 62.3%. Twenty-five (41%) PA are clinically functional (13 somatotrophinomas, 6 prolactinomas, 6 corticotrophinomas) and 36 (59%) non-functional (32 PA silenced and 4 null cells). Invasive, non-functional macroadenomas stood out when compared to invasive, functional macroadenomas (p=0.014). 54.09% recidivists were detected. Immunohistochemistry revealed positive expression of the growth hormone (GH) in 18 PA, 10 PA expressed prolactin (PRL), 12 showed positive for corticotrophin (ACTH), 17 for gonadotrophin, and 4 PA showed negative for all hormones. Endocrine symptomatology occurred in 42.62% of the cases, and neurological symptoms were present in 88%. Male and female patients were affected indistinctly, and most PA patients were in their 40s and 50s. Ki 67 was positive in 83.69% of the total sampled, rating at an average of 4.39% (varying from 0 ¿ 36.9%); amongst hormonal subtypes, PA showing positive expression of GH (mono or plurihormonal) had a significantly increased proliferative activity when compared to other subtypes (p=0.001). Invasive, functional macroadenomas showed a higher proliferation rate than invasive, non-functional macroadenomas (p=0.0328). p53 was positive in 60.65% of the total sampled, and the average rate of dyed nuclei equaled 1.23% (varying from 0 ¿ 16%). There was no meaningful change in the expression of p53 as to the invasion, hormonal phenotype, functional and recidivist status. However, a positive co-relation between the proliferation rate and the p53 was detected (p=0.0004). Concerning the angiogenesis, CD34 showed that the microvascular density (MVD) in PA is lower when compared to the healthy adenohypophysial tissue. Galanin (GAL) was positive in 57% of the cases. The PA negative for GAL showed significantly increased MVD rates than the GAL positive (p=0.0464). Immunoreaction for menin was positive in 41 PA (67.21%) and negative in 20 PA (32.7%). The large variety of menin expression, regarding chromatic intensity and cytoplasmic or nuclear location made the interpretation of the results more difficult, which required comparative genetic studies that could guide the understanding of the data obtained. Conclusions Higher rates of non-functional PA cases may be a result of late diagnosis. Ki 67 expression could not be linked to the Hardy index. Invasive, functional macro-adenomas showed a higher proliferation rate than the rate obtained from the non-functional types ¿ which may signal increased aggressivity. Amongst the various PA subgroups, only those with GH positive expression had a significantly higher proliferation rate. The invasion of PA =10 mm, whose proliferation rate was null, is not dependent on proliferative activity. In this sample, the largest p53 expression matched the highest proliferation rate (Ki 67). p53, MVD and GAL are not PA prognostic markers. The highest MVD rates among PA combined with a null GAL expression may indicate more aggressive biological behavior / Doutorado / Ciencias Biomedicas / Mestre em Ciências Médicas
|
104 |
Avaliação de marcadores moleculares na mucosa gástica do estômago excluso após cirurgia bariátrica / Evaluation of molecular markers in the excluded stomach mucosal after bariatric surgeryDilson da Silva Pereira Filho 04 February 2014 (has links)
INTRODUÇÃO: As alterações da mucosa do estômago excluso após Derivação Gástrica em Y-de-Roux (DGYR) para tratamento da obesidade mórbida não são bem conhecidas. Atualmente, pouco se sabe a respeito das consequências da cirurgia, especialmente, considerando que tal técnica necessita de vigilância para possíveis alterações de mucosa. Adicionalmente, é possível que o refluxo duodenal biliopancreático para dentro do estômago excluso, sem tamponamento pela ingestão de alimentos, pode, após décadas, danificar a mucosa gástrica e provavelmente aumentar o risco de câncer gástrico. OBJETIVO: Analisar as alterações da mucosa do estômago excluso através de: índice de proliferação celular (Ki-67), apoptose (caspase 3 e Bcl-2), função hormonal (gastrina) e infiltrado inflamatório (CD3 e CD8). MÉTODOS: Enteroscopia de duplo balão foi realizada em 35 pacientes submetidos à DGYR com mais de 36 meses de cirurgia. Foram realizadas múltiplas biópsias no coto gástrico funcional e na mucosa do estômago excluso. Biópsias gástricas de 32 pacientes obesos não operados foram utilizadas como grupo controle. Biópsias endoscópicas foram seccionadas a partir de blocos de tecidos fixados em formalina e embebidos em parafina. Amostras de 4 m de espessura foram examinadas por imuno-histoquímica pelo método de estreptavidina-biotinaperoxidase. RESULTADOS: Os dois grupos foram comparados por idade, gênero, presença de gastrite, metaplasia intestinal e de Helicobacter pylori. O número médio de células de gastrina positivas foi de 55,5 (desvio padrão (DP) = 11,7) no grupo controle e 29,6 (DP = 7,9), nos casos, p= 0,0003. Índice de proliferação (Ki-67) nos casos (corpo=24,7%, antro=24,9%) foi significativamente maior em comparação com os controles (corpo=15% e antro=17,7%), p = 0,002 e 0,01 ,respectivamente. Imunoexpressão de caspase 3 foi maior nos controles em comparação ao estômago excluso (31 x 46%), p = 0,02. Não houve diferença estatística entre as expressões de CD3 , CD8 , e Bcl- 2 nos controles e nos casos. Não houve associação entre os resultados imuno-histoquímicos e a presença de Helicobacter pylori ou alterações histológicas. CONCLUSÕES: Proliferação celular está aumentada e a apoptose está diminuída na mucosa do estômago excluso em comparação com os controles obesos não operados. Alterações na renovação celular e nas secreções hormonais nestas condições podem ser relevantes em seguimento a longo prazo / INTRODUCTION: Mucosal alterations in the excluded stomach mucosal after Roux-en-Y gastric bypass for morbid obesity have not been clearly clarified. Currently, little is known regarding the long-term consequences of the surgical specially considering that the technique hinders surveillance for possible mucosal alterations. Indeed, it is possible that duodenal reflux of bile and pancreatic secretions without any buffering offered by food intake may, after decades, damage the gastric epithelium and lead to an increase gastric cancer risk. OBJECTIVE: This study aims to analyze the mucosal alterations (proliferative status (Ki-67), apoptosis (caspase 3 and Bcl-2), inflammatory response (CD3 and CD8) and for hormonal function (gastrin)) in the excluded stomach. METHODS: Double-balloon enteroscopy was performed in 35 patients who underwent Roux-en-Y gastric bypass longer than 36 months. Multiple biopsies of the proximal pouch and the excluded gastric mucosa were collected. Gastric biopsies from 32 non-operated obese patients were utilized as controls. Endoscopic biopsies were cut from tissue blocks fixed in formalin and embedded in paraffin. Sections 4 m thick were examined for immunoexpression using the streptavidin-biotin-peroxidase method. RESULTS: The two groups were compared for age, gender, gastritis, intestinal metaplasia, and presence of Helicobacter pylori. The mean number of positive gastrin cells was 55.5 (standart deviation (SD) = 11.7) in the control group and 29.6 (SD=7.9) in the cases, p=0.0003. Ki-67 proliferative index in cases (body=24.7%, antrum=24.9%) was significantly higher compared to controls (body=15.0% and antrum=17.7%), p=0.002 and 0.01, respectively. Caspase 3 immunoexpression was higher in the controls compared to the excluded stomach (46 vs. 31%), p=0.02. There was no statistical difference between CD3, CD8, and Bcl-2 immunoexpressions among the controls and cases. CONCLUSIONS: Cell proliferation is increased and apoptosis is downregulated in the excluded gastric mucosa compared to the non-operated obese controls. Alterations in cell turnover and in hormonal secretions in these conditions may be of important in long-term follow-up
|
105 |
Correlação entre aspectos clínicos e marcadores biológicos no processo de fotocarcinogênese de lábio / Relationship between clinical aspects and biological markers during lip photocarcinogenesis processGabriela Sanchez Nagata 13 October 2015 (has links)
A queilite actínica (QA) é uma lesão potencialmente maligna importante para identificar indícios precoces de transformação maligna para o carcinoma epidermoide de lábio (CEL), possibilitando a implementação de um tratamento eficiente e menos invasivo, que promova um melhor prognóstico para os pacientes. Pesquisas recentes indicam que os métodos histopatológicos geralmente são falhos em traçar o risco de malignização de casos de QA, pois além de não demonstrar as alterações genéticas presentes nos queratinócitos, não foram realizados estudos de acompanhamento clínico para avaliar se o grau de displaia epitelial da QA está relacionado ao risco de malignização para CE. Assim, a presente pesquisa teve como objetivo caracterizar, a partir dos casos atendidos no Serviço de Patologia Cirúrgica da FOUSP, qual a diferença de perfil clínico-patológico de pacientes de QA com evolução para CEL, pacientes de QA sem informações e sinais presentes de malignização e pacientes apenas diagnosticados com CEL, e também visou analisar a expressão de Ki67 e pRb nesses três grupos. Para isso, os dados dos pacientes como idade, sexo, cor da pele, aspecto clínico da lesão fundamental, coloração, tamanho e tempo de duração das lesões foram resgatados de 998 casos e distribuídos nessas três categorias. Os resultados da análise clínico-epidemiológica revelaram que o único aspecto clínico estatisticamente significante para diferenciar pacientes apenas diagnosticados com CEL dos demais grupos foi o tempo de duração das lesões. A análise do grau de displasia epitelial nos casos de QA na amostra presente revelou que todos os pacientes de QA posteriormente diagnosticados com CEL foram classificados como lesões de alto risco, e ainda exibiram em maior frequência as atipias: aumento do número de figuras de mitose, variação anormal do tamanho do núcleo, variação anormal do tamanho da célula e alteração da relação núcleo/citoplasma, figuras de mitose anormais e aumento do número e tamanho de nucléolos. Tanto a expressão da proteína Ki-67 como da proteína pRb não demonstraram significância estatística na comparação entre os grupos do estudo. Assim, a avaliação de uma ampla série de casos revelou diferença significante no tempo de duração do CEL com relação à QA. Além disso, algumas alterações morfológicas foram observadas com maior frequência em casos de QA com evolução para CEL. No entanto, outros marcadores biológicos devem ser testados em conjunto, para tentar diagnosticar alterações precoces que levem ao desenvolvimento de CEL. / Actinic cheilitis (AC) is a potentially malignant lesion important to identify early signs of malignant transformation into lip squamous cell carcinoma (LSCC), enabling the implementation of an efficient and less invasive treatment to patients. Recent researches pointed that histopatological methods often fail to trace malignization risk in AC cases, because they are unable to identify genetic damage in keratinocytes and do not exist a clinical follow-up studie to assess if the grading of epithelial dysplasia in AC is related with the malignancy risk to LSCC development. Thus, this research aims to characterize, from cases of Surgical Pathology Service of Universidade de São Paulo, the differences in clinical and pathological profile among AC patients which had evolution to LSCC, AC patients without signs and information about malignization and patients diagnosed only with LSCC. This study also analyzed the expression of Ki-67 and pRb proteins in these three groups. To conduct this study, data as age, gender, race, fundamental lesion aspect, color, size and duration time of the lesion were collected from 998 patients. The clinical-epidemiological analysis revealed that duration time of the lesion was the statistically significant clinical feature to differentiate patients diagnosed only with LSCC from other groups. The grading of epithelial dysplasia analysis showed that all AC patients with a posterior diagnosis of LSCC were classified as high risk lesions and these cases also exhibited most frequently atypia figures as: increased number of mitotic features, abnormal variation in nuclear size, abnormal variation in cellular size, increased nuclear/cytoplasmic ratio, abnormal mitotic features and increased number and size of nucleoli. The immunohistochemical expression of both Ki-67 and pRb protein demonstrated lack of significant statistical difference among the groups. We concluded that the evaluation of a large serie of cases revealed differences in duration time of lesion in patiens only diagnoses with LSCC and some morphological criteria were most frequent in AC cases with a posterior diagnosis of LSCC. However, other biological markers must be tested together, to try to identify early steps of LSCC development.
|
106 |
Expressão dos genes relacionados à apoptose, Bcl-2, bax, e caspase-3 nos adenomas hipofisários clinicamente não funcionantes e seu potencial como marcador do comportamento tumoral / Bcl-2, bax and caspase-3 apoptosis related genes expression in nonfunctioning pituitary adenoma and their role as potential markers of tumor behaviorValter Angelo Sperling Cescato 26 March 2010 (has links)
Adenomas hipofisários são tumores benignos, de crescimento lento, originados no interior da sela túrcica e constituem de 10% a 15% dos tumores intracranianos, Os adenomas clinicamente não funcionantes (ACNF), correspondem aproximadamente um terço dos adenomas em geral. Por não apresentarem síndrome clínica hormonal são geralmente diagnosticados devido a sintomas neurológicos ou oftalmológicos, como macroadenomas, com grandes dimensões, invasão de estruturas circunvizinhas e hipopituitarismo. A cirurgia é o tratamento de escolha para estes tumores e apesar de ser eficaz na resolução do quadro compressivo, a possibilidade de cura cirúrgica é reduzida principalmente em tumores invasivos. Seu acompanhamento pós-operatório é efetuado por exame de imagem, preferencialmente ressonância magnética, devido à indisponibilidade de marcadores séricos. Nesta pesquisa avaliou-se a relação da expressão dos genes relacionados à apoptose, Bcl-2, Bax e Caspase-3 e sua relação com o comportamento dos ACNF. Na Divisão de Neurocirurgia Funcional do Instituto de Psiquiatria do Hospital das Clínicas da Faculdade de Medicina da Universidade de São Paulo foram operados 119 doentes com tumores hipofisários, de 28/05/08 à 07/04/09, 50 deles com ACNF, 30 deles foram estudados. A ressonância magnética da região selar pré-operatória possibilitou a medida dos três maiores diâmetros do tumor, ou seja, antero-posterior (AP), crânio-caudal (CC), látero-lateral (LL) e avaliar a invasão do seios cavernoso e esfenoidal. O tamanho dos tumores foi avaliado pela soma dos três diâmetros, pelo maior diâmetro e pelo cálculo do volume, efetuado pela fórmula AP x CC x LL x 0,5. No intraoperatório foram avaliados, a consistência e invasão tumoral. A análise histológica por hematoxilina-eosina, foi efetuada em todos os tumores, assim como a análise imuno-histoquímica (IHQ) dos hormônios hipofisários, Ki-67, p53 e Bcl-2. Foi realizada a análise molecular dos genes Bcl-2, Bax e Caspase-3 por RT-PCR. Dados demográficos: 17 do sexo masculino, 13 do sexo feminino, mediana da idade foi de 54,5 anos e mediana da duração dos sintomas de 31 meses. Todos apresentavam macroadenoma, 87% deles com perda visual, 53% com cefaléia, 17% com outras alterações neurológicas e um assintomático diagnosticado incidentalmente. Avaliação hormonal, disponível em 26 doentes, confirmou deficiência em 92% deles, com mais de dois eixos acometidos em 50% dos casos. A mediana do volume dos tumores foi de 11,6 cm3, do maior diâmetro de 3,8cm e da soma dos três diâmetros de 8,6cm, observou estreita correlação significativa estatisticamente entre as três medidas. Quarenta porcento dos tumores eram gigantes (diâmetro maior ou igual a 4 cm). Consistência amolecida e invasão tumoral foram observadas em 87% e 67% dos tumores, respectivamente. Todos doentes foram operados pela via transesfenoidal, exceto um operado por craniotomia pterional. Complicações cirúrgicas ocorreram em cinco pacientes, três com fistula liquórica, dois com meningite e dois óbitos. A análise histológica confirmou o diagnóstico de adenoma hipofisário em todos os casos. A IHQ foi negativa para todos hormônios em 18 e positiva em 12 tumores (TSH, FSH, LH, GH ou ACTH). A IHQ para proteína P-53 foi negativa em todos os casos. A IHQ para KI-67 revelou ausência da proteína em 11, positividade em menos de 3% das células em 15 e em mais de 3% em 4 tumores. A IHQ para Bcl-2 foi positiva em apenas três pacientes. A análise molecular dos genes Bcl-2, Bax e Caspase-3 revelou expressão muito inferior nos tumores em relação à observada para um pool de hipófise normal. Observou-se correlação positiva estatisticamente significante entre os três genes porém não foi observada correlação entre os níveis destes três genes e nenhum fator de prognóstico tumoral estudado, quais sejam, idade, positividade para hormônios na IHQ, tamanho ou invasão tumoral / Pituitary adenomas are benign, slow-growing tumors that arise in the sella turcica and account for 10% to 15% of all intracranial tumors. Non-functioning pituitary adenomas (NFPA) account for around one third of all pituitary adenomas. NFPA do not clinically present as hormonal syndromes and are generally diagnosed as macroadenomas due to marked neurological and ophthalmologic symptoms and invasion of surrounding structures, beside hypopituitarism. Surgery is the gold standard to treat these tumors. It effectively relieves compressive symptoms but cure is uncommon. Despite benign in nature, NFPA usually show aggressive behavior. There are no hormonal markers and the follow-up usually is made only by magnetic resonance imaging. Apoptosis-related genes, Bcl-2, Bax, and caspase-3, were here studied in NFPA to assess their role as potential markers of tumor behavior. Out of 119 patients with pituitary adenomas treated by surgery, 30 patients (17 men, 13 women, median age 54.5 years old) harboring NFPA who underwent surgery in the Department of Functional Neurosurgery at Hospital das Clínicas Psychiatric Institute, University of S. Paulo Medical School, from August 2008 to July 2009, were studied. Information on gender, age, pituitary function, symptoms and their length was collected. Tumor dimensions were measured using magnetic resonance imaging of the sella turcica. The tumor volume was calculated by the following equation: anterior-posterior diameter x cranial-caudal diameter x lateral-lateral diameter x 0.5. Intra-operative information such as tumor invasion and consistence was recorded. Histological examination by hematoxylin-eosin staining and immunohistochemistry analysis of pituitary hormones, Ki-67, p53, and Bcl-2 were performed. The molecular analysis of Bcl-2, Bax, and caspase-3 genes was performed by real-time polymerase chain reaction (RT-PCR) in all tumor specimens collected during surgery and compared to a poll of normal pituitary gland. All patients had macroadenomas diagnosed due to visual loss (87%), headache (53%) and other neurological symptoms (17%) and one case was incidentally found. Hormonal deficits were seen in 92% of 26 cases; more than two axes were involved in half of these patients. There was found good correlation between tumor volume, largest diameter and the sum of the 3 diameters, and tumor volume was used to assess the correlations with other parameters. The median volume was 11.6 cm3. Giant tumors (4 cm) were diagnosed in 40% of the patients. Soft tumors and tumor invasion were observed in 87% and 67% of cases, respectively. A transsphenoidal approach was used in all patients, except one who had pterional craniotomy. Five patients presented post-operative complications: three had CSF leakage, two meningitis and two died. The histological examination confirmed pituitary adenoma in all cases, 18 of them were null cell and 12 showed a positive immunohistochemistry analysis for one or more hormones, mainly TSH. Immunohistochemistry analysis results for p-53 was negative in all cases; for Ki-67 was negative in 11, positive in less than 3% of the cells in 15 and positive in more than 3% of the cells in 4 cases; and for Bcl-2 was positive only in three patients. Bcl-2, Bax and caspase-3 molecular analysis revealed very low expression compared to normal pituitary values. There was found a positive correlation between these three genes but no correlation between them and age, tumor volume or invasion. The Bcl-2, Bax, and caspase-3 gene analysis by RT-PCR in NFPA did not evidence their potential as markers of tumor behavior
|
107 |
Expressão de CD44 e CD24 em carcinomas mamários ductais invasivos de acordo com análise dos subtipos moleculares e sua relação com fatores prognósticos / CD44 and CD24 expression in ductal invasive breast carcinomas, classified by molecular subtypes and its association with prognostic factorsMaria Auxiliadora Bernardi 15 September 2011 (has links)
Carcinomas de mama são heterogêneos e consistem de diversos tipos celulares. Perfis de expressão gênica usando DNA microarrays identificaram quatro subtipos moleculares fundamentais baseados na expressão de receptores hormonais (estrógeno e progesterona) e de fator de crescimento epidérmico (HER2) (luminal tipo A, luminal tipo B, tumores expressando somente HER2 e triplos negativos) refletindo a heterogeneidade molecular dos carcinomas. Sugeriu-se que esta heterogeneidade advém da presença de células tronco tumorais com a capacidade de se diferenciar ao longo de vias divergentes e outros estudos sugeriram que a presença destas células tronco tumorais pode ser evidenciada pela análise fenotípica de CD44 e CD24. Nosso objetivo foi detectar a freqüência de CD24 e CD44 isolados ou combinados, analisados por imunoistoquímica e sua associação com os subtipos moleculares e com diversos marcadores biológicos em 95 casos de carcinoma ductal infiltrativo organizados em um microarranjo tissular (TMA). Realizamos determinações imunoistoquímicas de CD44, CD24, citoqueratinas (CK5, CK6, CK18), claudina 7 e Ki67. Subgrupos moleculares foram definidos pela expressão imunoistoquímica de RE, RP e HER2. Resultados: Os tumores apresentaram uma maior freqüência dos grupos luminais (49,5%) atribuído à alta expressão de RP ou RE (47,4%), e freqüência menor de tumores triplo negativos (21,5%) e HER2 (9,5%). Os fenótipos CD44+CD24- e CD44-/CD24+ estavam respectivamente presentes em 8,4% e 16,8% dos tumores e o fenótipo duplamente positivo foi predominante (45,3%). Ausência de ambas as proteínas foi evidente em 6,3% dos tumores. Tumores com fenótipo CD44+CD24- (definido como um marcador de células tronco tumorais por estudos in vitro) foram mais comuns em tumores triplos negativos mas não demonstraram nenhum tipo de associação com características clinico-patológicas e demais marcadores. Este fenótipo não foi expresso nos tumores HER2 positivos. O fenótipo duplamente positivo CD44+CD24+ mostrou-se mais freqüente nos subtipos luminais ou com alta expressão de HER2. Os fenótipos (CD44-CD24+ e CD44-CD24-) não mostraram associação com os subgrupos. Tumores expressando CD24+ isolado, com grande freqüência deste marcador (74,7%), mostraram significativa associação com positividade do RE, RP e Ki67 e uma significância marginal com marcadores de diferenciação luminal (CK18 e claudina 7, p = 0,14). Nenhuma associação foi observada com tumores CD44+ quando analisado isoladamente. A expressão de claudina 7 e Ki67 não mostrou associação com os subgrupos e a expressão de CK5 apresentou uma tendência a uma maior negatividade nos subtipos luminais e uma freqüência maior de positividade nos tumores HER2 e triplo negativos. De outro lado, associação da freqüência da expressão positiva de CK18 nos subgrupos luminais foi estatisticamente significativa (p = 0,003). Para se determinar se CD24+ e CD44+ e seus subtipos combinados poderiam afetar a sobrevida global e o intervalo livre da doença preparamos curvas de sobrevida de acordo com Kaplan-Meier que foram analisadas estatisticamente (log rank test). A mediana do período de seguimento das pacientes do nosso estudo foi de 4,8 anos (0,36 10,9 anos). Estas análises não demostraram influência dos fenótipos CD44+CD24- ou CD44+ sobre a sobrevida global ou intervalo livre de doença, mas observamos uma tendência a um prognóstico mais favorável. Interessantemente tumores HER2 positivos não expressaram este fenótipo, sugerindo que outros marcadores de células tronco caracterizam estes tumores. O fenótipo CD44-CD24+ mostrou-se mais freqüente nos tumores luminais, mas não apresentou correlação com marcadores clínico-patológicos ou biológicos analisados. Não houve diferenças significativas com respeito a sobrevida global ou intervalo livre de doença . A expressão de CD24+ isolado associou-se a expressão dos marcadores de diferenciação celular e a uma diminuição do intervalo livre de doença. A sobrevida livre de doença (10 anos) indicou uma percentagem de 94,1% para CD24- e 72,1% para os pacientes CD24+ enquanto a sobrevida global foi de 84,2% para os pacientes CD24- e 72,1% para os pacientes CD24+. Citoqueratinas (CK5, CK18) e Ki67 não influenciaram a sobrevida e o intervalo livre de doença. No entanto a expressão positiva de claudina 7, embora não associada à sobrevida global, foi estatisticamente associada ao decréscimo do intervalo livre da doença (p = 0,05). Conclusão: As características dos tumores CD44+CD24- e sua tendência a associação um prognóstico mais favorável parecem não estar de acordo com as propriedades descritas na literatura para células tronco e enfatizam a necessidade de outros marcadores. A determinação da freqüência de CD44+ e claudina 7 positiva pode contribuir para a análise do prognóstico em carcinoma de mama / Background: Breast carcinomas consist phenotypically of diverse cells and exhibit intra tumoral heterogeneity being stratified in several subgroups based in gene expression profiles or histochemical biomarkers. It was suggested that this heterogeneity is derived in part from the transformation of different subsets of cancer stem cells (CSC) in each intrinsic subgroup. The presence of CSC can be evidenced by phenotypic analysis of CD44 e CD24. This study aimed to identify the CD24 and CD44 immunophenotype within invasive ductal breast carcinoma (IDC) subtypes and determine its influence on prognosis as well as its association with the expression of Ki67, citokeratins (CK5, CK6 and CK18) and claudin-7. Methods: Immuno expression of CD44 and CD24 alone or in combination was investigated in 95 IDC cases arranged in a tissue microarray (TMA). The association with intrinsic subgroups defined as luminal A (ER+, PR+, HER2-), luminal B (ER and or PR+, HER2+), HER2 subtype (ER-, PR-, HER2+) and triple negative (ER-, PR-, HER2-), and the other markers and prognosis was analyzed. Results: CD44+CD24- and CD44-CD24+ were respectively presents in 8.4% and 16.8% of the tumors, a lack of both proteins was detected in 6.3%, while CD44+CD24+ was determined in 45.3% of the tumors. Although there was no significant correlation between subgroups and different phenotypes, the CD44+CD24- phenotype was more common in the basal subgroups but the frequency of this subtype has not been associated with clinical characteristic or biological markers. The phenotype was absent in HER2 tumors whereas luminal tumors are enriched in CD44-CD24+ and CD44+CD24+ cells which did not show associations with clinical/biological markers features. There was also no significant association of the subtypes with the event free (DFS) and overall survival (OS) but the CD44+CD24- phenotype showed a more favorable prognostic as compared to CD44-CD44+ phenotype that showed a worse prognosis (p = 0.26) (median follow up, 4.8 years) CD44+ alone was evident in 57.9%, while CD24+ was positive in 74.7% of the tumors, the latter showing a significant association with ER, PR and Ki67 and a marginal association with CK18 and claudin-7. Expression of claudin-7 and Ki67 did not associate with the cancer subgroups, while a positive association between CK18 and the luminal subgroups was found. CD44+ was not significantly associated with OS (p = 0.684) and DFS (p = 0.386) whereas CD24+ expression was also no significantly associated with OS (p = 0.32) but was associated with a decrease in DFS (p = 0.07). CK5, CK18 and Ki67 expression had no influence in OS or DFS, however claudin-7 positive although not statistically associated with OS, was associated with reduced DFS (p = 0.05). Conclusions: The heterogeneity of cells with several CD44CD24 expression may indicate the presence of different stem cell populations. Ocurrence of CD44+CD24- phenotype is more common in triple negative tumors and lower in tumors of luminal type and absent in HER2 tumors. Although not associated significantly with patho-biological markers or OS and DFS, the CD44+CD24- phenotype has a tendency to be a favorable prognostic marker in breast cancer raising the possibilty that the putative tumorigenic ability may no be restricted to cells of this phenotype. The presence of CD44-CD24+ may indicat a worse prognosis. CD24+ was associated with ER, PR, Ki67and showed a marginal association with CK18 and claudin-7. CD24 and Claudin-7 positivity were the only biological markers associated with reduced DFS. These two investigated markers can be used to improve the assessement of prognosis in breast cancer
|
108 |
Sobrevida e fatores associados em pacientes com câncer de mama, com diagnóstico entre 2003 e 2005 no munícipio de Juiz de Fora – Minas GeraisCintra, Jane Rocha Duarte 23 March 2012 (has links)
Submitted by Renata Lopes (renatasil82@gmail.com) on 2016-07-07T19:52:24Z
No. of bitstreams: 1
janerochaduartecintra.pdf: 2932380 bytes, checksum: 42ad605d16a81a90bf6a3c42a06ea6b4 (MD5) / Approved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2016-07-08T13:22:29Z (GMT) No. of bitstreams: 1
janerochaduartecintra.pdf: 2932380 bytes, checksum: 42ad605d16a81a90bf6a3c42a06ea6b4 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-07-08T13:22:29Z (GMT). No. of bitstreams: 1
janerochaduartecintra.pdf: 2932380 bytes, checksum: 42ad605d16a81a90bf6a3c42a06ea6b4 (MD5)
Previous issue date: 2012-03-23 / Objetivo: Analisar as taxas de sobrevida de cinco anos e os principais fatores associados ao perfil imunohistoquímico, em mulheres com câncer de mama. Métodos: A população foi composta a partir de coorte hospitalar formada por mulheres com diagnóstico de câncer de mama efetuado entre 2003 e 2005 (n=563) e atendidas em centro de referência em assistência oncológica de Juiz de Fora/MG. A data do diagnóstico histopatológico da doença foi considerada como início do tempo de sobrevida e a data do óbito pela doença foi considerada como o evento adverso. Foram censuradas as mulheres que permaneceram vivas até dezembro de 2010, data final do seguimento. Para aquelas que interromperam o seguimento, a data da censura foi referente ao último acompanhamento no registro médico. As curvas de sobrevida foram estimadas pelo método de Kaplan-Meier e o modelo de riscos proporcionais de Cox foi utilizado para a avaliação prognóstica. Resultados: A idade média das pacientes foi de 58,1 anos, sendo a maioria das pacientes (81,1%) da raça branca e pós-menopausa (66,8%). Os estádios clínicos predominantes foram o II (36,7%) e III (25,3%). Os subtipos mais frequentes foram os luminais A (n=295 casos – 52,4%) e os casos com perfil desconhecido (n=107 - 19%). A função de sobrevida específica para o câncer de mama, no período de cinco anos, foi de 79,9%. Entre as principais características associadas com uma melhor sobrevida não ajustada, na população de estudo, destacaram-se: subtipos imunohistoquímicos luminais (A e B) (p<0,0001), raça branca (p<0,0001), tamanho do tumor ≤ 2,0cm (p<0,0001), ausência de comprometimento linfonodal (p<0,0001), estádios mais precoces da doença (p<0,0001), realização de tratamento sistêmico (p=0,01) e uso de hormonioterapia (p<0,0001). Os principais fatores prognósticos associados à pior sobrevida foram: subtipos triplo negativo (p<0,001), HER2 superexpresso (p=0,01) e perfil imunohistoquímico desconhecido (p=0,01); raça não branca (p=0,02); doença avançada (estágio III e IV – p<0,001); tratamento sistêmico não realizado (p=0,009) e não utilização de quimioterapia de 1ª linha (p=0,09). Conclusão: Esta pesquisa possibilitou uma melhor caracterização do perfil imunohistoquímico e da sobrevida de pacientes com câncer de mama. / Purpose: Analyze the 5-year breast cancer specific-survival rate and according to the immunohistochemical profile of women diagnosed with breast cancer. Methods: The population was composed from a hospital-based cohort of all women diagnosed with breast cancer between 2003 and 2005 (n= 563), and treated at cancer care reference center in the city of Juiz de Fora/MG, Brazil. Survival time was counted from the date of the histopathological diagnosis and the date of death due to breast cancer was considered the adverse event. Women alive until December 2010, the final date of the follow-up, were censored. For those who interrupt treatment, censor date was the last follow-up in the medical records. Kaplan-Meier survival curves were estimated, and multivariate analysis was performed by the Cox proporciona hazard model. Results: Mean age was 58,05 years, and the majority were white skin color (81,1%) and postmenopausal (66,8%). Clinical Stages II (36,7%) and III (25,3%) predominated. The most common subtypes were luminal A (n= 295 cases – 52,4%) and cases with unknown profile (n= 107 – 19%) Breast cancer specific five-year survival rate was 79,93%. A better unadjusted survival was observed among women with disease diagnostic, immunohistochemical subtypes luminal A and B (p<0,0001), white skin color (p<0,0001), with tumor size ≤ 2.0cm (p<0,0001), without lymph node involvement (p<0,0001), in a less advanced disease stage (p<0,001), and of systemic treatment (p=0,01), and who used hormone therapy (p<0.0001). The main prognostic factors associated with poor survival were: subtypes triple negative (p<0.001), HER2 overexpression (p=0.01) and immunohistochemical profile unknown (p=0.01), no white race (p=0.02), advanced disease (stage III and IV – p<0.001), no realization of systemic treatment (p=0.009) and no use of first line chemotherapy (p=0.09). Conclusion: This research allowed identification of the profile and disease survival of breast cancer patients, according to imunohistochemical profile.
|
109 |
Ergonomi och mental närvaro i samspel för en hållbar kropp : en fallstudie om kulturella verktyg och metoder för ett ergonomiskt musicerandeEriksson, Caroline January 2017 (has links)
Syftet med studien var att undersöka och utvärdera kulturella verktyg och metoder som ingående komponenter i en strategi för ett ergonomiskt musicerande avseende främst stråkmusiker. Studien är metodologiskt genomförd som en fallstudie med semi-strukturerade kvalitativa intervjuer i kombination med observationer och tidigare insamlat datamaterial. Genom det kulturpsykologiska perspektivet kartläggs rytmik- och rörelsepedagogen Helle Axel-Nilssons kulturella verktygslåda. Axel-Nilsson är verksam vid Kungl. Musikhögskolan i Stockholm. Yttre (fysiska) påverkansfaktorer är kroppsliga besvär som uppstår av repetitiva rörelser, ensidiga och felaktiga ställningar i musicerandet. Med rätt metoder medvetandegörs vikten av dynamiken mellan spänning och avspänning. Inre (psykiska) påverkansfaktorer är en inre mental process, vi människor har möjlighet att förändra, hantera och påverka våra sinnen med tankens kraft. Mental närvaro bidrar till att upprätthålla en hållbar kropp. Det yttre och det inre samspelet bildar tillsammans en helhet och är beroende av varandra. För att vara en hållbar musiker och/eller pedagog är det viktigt att koppla samman den mentala närvaron med ergonomisk medvetenhet och att se hela kroppen som en helhet och inte som separata delar. Studiens övergripande resultat är att Axel-Nilsson kombinerar kunskaper från flera olika områden inom det yttre och det inre samt samspelet dem emellan i sin undervisning. Samspelet mellan det yttre och det inre utgör den pedagogiska metod Ki- kommunikation som Axel-Nilsson utformat och utövar. Hon arbetar med hela kroppens resurser och lyckas skapa en varierande undervisning med många sinnen aktiva. Genom att lära sig grunderna i hur man använder sin tyngdkraft i kroppens längd och rörelsemönster finner man sitt kroppsgehör för sitt kinistetiska sinne som tillsammans med mental närvaro ökar förutsättningarna för att upprätthålla en hållbar kropp. / The aim of the study was to examine and evaluate cultural tools and methods as components of ergonomic strategies for primarily string musicians. Methodologically, this thesis is conducted as a case study with semi-structured interviews in combination with observations and collected material. A cultural-psychological perspective has been employed to map out cultural tools used by Helle Alex-Nilsson, a teacher of music ergonomics at the Royal College of Music in Stockholm. External (physical) factors of influence are bodily discomfort from repetitive movements and bad ergonomics while playing music. With the correct methods and increased awareness of the causes of the problems, the teacher helps the students to understand the importance of dynamics between tension and relaxation. Internal (psychological) factors of influence are interpreted as an inner mental process. Human beings are dynamic and in possession of the power to control, change and influence our senses. Mental awareness contributes to sustain a solid body. The combination of the external and internal factors creates a bodily wholeness and one of the factors cannot function without the other, according to Axel-Nilsson. They contribute to an awareness of psychological factors within Ki-communication, a method that Axel-Nilsson has developed. The result of the study is that Axel-Nilsson uses various pedagogical tools and combines external and internal factors as a method called Ki-communication. By learning the basics of how to use gravity, body length and bodily movements, one can discover ones bodily “tonic” (as a musical metaphor used by Axel- Nilsson). By Ki-communication in combination with mental awareness and the kinaesthetic sense, the precondition to sustain a solid body increases.
|
110 |
Facteurs pronostiques et prédictifs dans le cancer du sein infiltrant / Pronstic and predictive factors in invasive breast cancerGuiu Lahaye, Séverine 16 December 2015 (has links)
Le traitement systémique adjuvant du cancer du sein infiltrant repose sur la chimiothérapie et l’hormonothérapie. Certains facteurs sont connus pour être pronostiques (âge, taille tumorale, statut ganglionnaire, grade tumoral, emboles vasculaires, statut des récepteurs hormonaux (RH) et de HER2) ou prédictifs de réponse aux traitements (RH et HER2) et influent sur nos décisions thérapeutiques. Cependant, certaines patientes récidivent malgré un traitement complet alors que d’autres vont recevoir un traitement qui aurait pu être évité de par leur bon pronostic « intrinsèque ». Nous avons cherché à identifier dans ce travail d’autres facteurs pronostiques et / ou prédictifs dans le cancer du sein infiltrant en situation néoadjuvante / adjuvante. Premièrement, nous montrons que le type histologique lobulaire, réputé pour être une histologie de cancer du sein de bon pronostic et peu chimiosensible, ne doit pas être un facteur décisionnel quant aux traitements systémiques. En situation adjuvante et concernant la chimiothérapie, la validité et l’utilité cliniques des tests génomiques nécessitent d’être évaluées spécifiquement dans ce sous-groupe. Ensuite, nous avons étudié la validité analytique, la validité clinique et l’utilité clinique de 2 classifications moléculaires des cancers du sein selon PAM50 et l’analyse immunohistochimique de biomarqueurs : récepteur œstrogène, HER2 et Ki67 avec un cut-off à 14%. Selon nos conclusions, il n’y a actuellement pas de données suffisamment robustes pour que ces 2 classifications modifient les décisions de traitement systémique. Nous avons mis en évidence un sous-groupe de tumeurs triples négatives exprimant le récepteur androgène et FOXA1 et se comportant comme des tumeurs luminales. Enfin, nous avons montré sur une large série néoadjuvante que la réponse histologique complète est un critère substitutif de survie pour les tumeurs RH négatifs / The adjuvant systemic treatment of invasive breast cancer is based on chemotherapy and endocrine therapy. Several prognostic factors (age, tumoral size, nodal status, tumoral grade, vascular embols, hormonal receptors (HR), HER2) and predictive factors of response to treatment (HR and HER2) are described and have an impact on our therapeutic decisions. However, recurrences are frequent after a complete treatment and patients could avoid such treatment because of the good “intrinsic” prognosis. In this work, we aimed to identify other prognostic and / or predictive factors for the invasive breast cancer in the neoadjuvant / adjuvant settings. Firstly, we showed that the lobular histology, considered as histology of good prognosis and low chemo sensitive, should not be a decisive factor regarding systemic therapy. In the adjuvant setting, regarding chemotherapy, clinical validity and utility of the genomic tests need to be specifically evaluated in this subgroup. Then, we studied analytical validity, clinical validity and clinical utility of 2 molecular classification of breast cancer: PAM50 and a panel of 3 biomarkers in immunohistochemistry (estrogen receptor, HER2 and Ki-67 with a cut-off of 14%). We concluded that the data were not strong enough and that the therapeutic decisions should not be influenced by these classifications. We identified a subgroup of triple negative breast cancer that express androgen receptor and FOXA1 and which behave like luminal tumors. At last, we showed in a large neoadjuvant population, that the pathological complete response is a surrogate marker of survival in RH negative tumors
|
Page generated in 0.0342 seconds