• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 251
  • 10
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 275
  • 107
  • 106
  • 79
  • 54
  • 50
  • 47
  • 38
  • 35
  • 33
  • 31
  • 27
  • 23
  • 21
  • 19
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
101

A reação inflamatória nas meninges desencadeada pela punção subaracnoidea através da pele tatuada pode evoluir para aracnoidite adesiva?

Silva, Ronaldo Antonio da. January 2019 (has links)
Orientador: Eliana Marisa Ganem / Resumo: Justificativa e objetivo: Cada vez mais o anestesiologista se depara com a necessidade de decidir por realizar ou não bloqueio de neuroeixo através da pele tatuada, já que o número de pessoas com tatuagem tem aumentado. Neste estudo foi avaliado se a punção subaracnoidea sobre área tatuada provoca alterações inflamatórias agudas nas meninges e medula espinal e se pode evoluir para aracnoidite adesiva. Material e Método: 42 coelhos machos foram divididos, aleatoriamente, em 3 grupos de 14 animais: G1, punção subaracnoidea através de pele não tatuada e injeção de solução salina, cativeiro 30 dias; G2, punção subaracnoidea através de pele tatuada e injeção de solução salina, cativeiro 30 dias; G3, punção subaracnoidea através de pele tatuada e injeção de solução salina, cativeiro 360 dias. Os animais foram anestesiados com cloridrato de xilazina e cloridrato de cetamina e realizou se punção subaracnoidea, guiada por ultrassom, no espaço intervertebral entre S1 – S2, com injeção de solução salina 0,2mL. Após período de cativeiro os animais foram sacrificados, sob anestesia, por decapitação e a porção lombossacra da medula espinal foi removida para análise histológica. Resultados: Nenhuma alteração histológica foi encontrada nos animais do grupo 1. Onze animais do grupo 2 apresentaram focos de infiltrado inflamatório linfocitário perivascular na pia-máter e/ou aracnoide. No grupo 3, oito coelhos apesentaram infiltrado inflamatório linfocitário ou linfoplasmocitário perivascular e ... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: Background and Objectives: As the number of people with tattoos has been increasing, anesthesiologists are more and more faced with the decision to perform a neuraxial blockage through tattooed skin. In this study, we evaluated the possibility of puncture through tattooed skin determines acute inflammatory changes in the meninges and spinal cord and later evolve into adhesive arachnoiditis. Method: Forty-two male rabbits were randomized into 3 equal groups of 14: G1, spinal puncture through non-tattooed skin and saline solution injection; G2, spinal puncture through tattooed skin and saline solution injection, captive for 30 days; G3, spinal puncture through tattooed skin and saline solution injection, captive for 360 days. The animals were anesthetized and ultrasound-guided spinal puncture was performed in the intervertebral spaces between S1–S2. During the period of captivity, the animals were clinically assessed for sensitivity and motor function. After that, they were sacrificed and the lumbosacral portion of the spinal cord was excised for histological analysis. Results: No histological changes were found on group 1. Eleven animals from group 2 presented with foci of perivascular lymphocytic inflammatory infiltrate in the pia mater and/or arachnoid. In Group 3, 8 rabbits presented with inflammatory changes in the meninges, which were associated with thickening and/or adhesion of the pia mater and arachnoid in some cases and 5 rabbits presented only thickening of pia-mate... (Complete abstract click electronic access below) / Doutor
102

Eficácia de recursos fisioterapêuticos no tratamento dos pontos gatilhos miofasciais em indivíduos com cervicalgia: ensaio clínico randomizado cego / Effectiveness of physical therapy on the treatment of myofascial trigger points in individuals with cervicalgia: a single-blind randomized clinical trial

Dibai Filho, Almir Vieira 16 February 2016 (has links)
Embora a literatura científica apresente estudos recentes enfocando diferentes abordagens da fisioterapia no tratamento dos pontos gatilhos miofasciais em indivíduos com cervicalgia, ainda existem recursos fisioterapêuticos comumente utilizados na prática clínica do fisioterapeuta que não possuem o devido respaldo científico. Assim sendo, o objetivo do presente estudo foi avaliar o emprego do ultrassom estático e das correntes diadinâmicas sobre pontos gatilhos miofasciais associado a um programa de terapia manual para o tratamento de indivíduos com cervicalgia. Para tal, foram incluídos sessenta voluntários de ambos os gêneros, com idade entre 18 e 45 anos e cervicalgia crônica, além da presença bilateral de pontos gatilhos miofasc iais ativos no músculo trapézio fibras descendentes. Assim, os indivíduos foram randomizados em três grupos com vinte integrantes em cada: Grupo 1 (terapia manual), Grupo 2 (terapia manual + ultrassom estático) ou Grupo 3 (terapia manual + correntes diadinâmicas). Os voluntários foram submetidos a dez sessões de tratamento, duas sessões semanais, durante cinco semanas, sendo os mesmos avaliados em quatro momentos: antes das sessões de tratamento, 48 horas após a primeira sessão fisioterapêutica, após as dez sessões de tratamento e quatro semanas após o término das sessões. Foram empregadas na avaliação a Escala Numérica de Dor, Neck Disability Index, algometria, Escala de Pensamentos Catastróficos sobre Dor, fleximetria, termografia infravermelha e eletromiografia de superfície. Na análise ao longo do tempo, observou-se redução significativa da intensidade de dor, da incapacidade e da catastrofização, e incremento significativo do limiar de dor à pressão nos três grupos (p < 0,05). Para os Grupo 2 e 3, ocorreu incremento significativo na amplitude de movimento de flexão, rotação à direita e à esquerda, e redução significativa da temperatura cutânea à esquerda após a instituição dos recursos fisioterapêuticos (p < 0,05). Além disso, houve incremento significativo na amplitude de movimento de inclinação lateral à direita e redução significativa da temperatura cutânea à direita apenas no Grupo 2 (p < 0,05). Para as comparações entre os grupos, não foi observada interação grupo-versus-tempo para os desfechos intensidade de dor, incapacidade, catastrofização, limiar de dor à pressão, amplitude de movimento da cervical e temperatura cutânea (valor de F variando entre 0,089-1,961; valor de p variando entre 0,106-0,977). Além disso, não foi observada diferença entre os grupos na atividade eletromiográfica (p > 0,05). Diante do exposto, conclui-se que o emprego do ultrassom estático ou correntes diadinâmicas sobre pontos gatilhos miofasciais no músculo trapézio fibras descendentes associado a um protocolo de terapia manual não gera benefícios maiores do que o programa de terapia manual sozinho em indivíduos com cervicalgia crônica. / Although the scientific literature has presented recent studies focusing on different physical therapy approaches to the treatment of myofascial trigger points in individuals with cervicalgia, some of the resources that are still used in the clinical practice of physical therapy are done so without due scientific basis. Therefore, the objective of the present study was to evaluate the use of static ultrasound and diadynamic currents on myofascial trigger points together with a manual therapy program to treat individuals with cervicalgia. For such, we selected sixty volunteers of both genders between the ages of 18 and 45 years, with chronic cervicalgia and the presence of bilateral active myofascial trigger points on the upper trapezius. Thus, individuals were randomly allocated into one of three groups, with twenty participants each: Group 1 (manual therapy), Group 2 (manual therapy + static ultrasound) or Group 3 (manual therapy + diadynamic currents). The volunteers were submitted to ten treatment sessions, consisting of two weekly sessions for five weeks, and were assessed at four points: before the treatment sessions, 48 hours after the first physical therapy session, after ten treatment sessions, and four weeks after the last session. As measuring instruments, we employed the Pain Numeric Rating Scale, the Neck Disability Index, algometry, the Pain Related Self-Statement Scale, fleximetry, infrared thermography and surface electromyography. In our analysis over time, we observed a significant reduction in pain intensity, disability and catastrophizing, and a significant increase in pressure pain threshold in the three groups (p < 0.05). Groups 2 and 3 showed a significant increase in flexion range of motion, left and right rotation, and a significant reduction in skin temperature on the left after implementing the physical therapy resources (p < 0.05). Furthermore, only Group 2 presented a significant improvement in right lateral tilt range of motion and a significant reduction in skin temperature on the right (p < 0.05). There was no group-versus-time interaction for pain intensity, disability, catastrophizing, pressure pain threshold, cervical range of motion, and skin temperature (F-value range: 0.089-1.961, p-value range: 0.106-0.977). Moreover, we found no differences between groups regarding electromyographic activity (p > 0.05). In conclusion, the use of static ultrasound or diadynamic currents on myofascial trigger points on the upper trapezius in association with a manual therapy program does not generate greater benefits than a manual therapy program alone among individuals with chronic neck pain.
103

Influência da dor miofascial sobre a qualidade de vida e a postura em mulheres submetidas ao tratamento do câncer de mama / Influence of myofascial pain on quality of life and posture in women undergoing treatment for breast cancer

Ferreira, Vânia Tie Koga 04 August 2016 (has links)
A dor crônica que afeta mulheres submetidas ao tratamento do câncer de mama envolve o componente muscular relacionado com a dor miofascial, e está é caracterizada, sobretudo, pela presença de pontos gatilhos miofasciais. O objetivo do presente estudo foi correlacionar a dor miofascial crônica mensurada por meio intensidade de dor, limiar de dor à pressão e catastrofização com a qualidade de vida, postura, distribuição da pressão plantar e temperatura cutânea, em mulheres submetidas ao tratamento do câncer de mama. Para tanto, foram incluídas no estudo 40 mulheres submetidas ao tratamento do câncer de mama, com média de idade de 54,71±14,00 anos, e queixa de dor na região do tronco superior, com ponto gatilho miofascial ativo e de localização central no músculo trapézio fibras descendentes. Foram empregadas na avaliação a escala numérica de dor, algometria, escala de pensamentos catastróficos sobre dor, termografia infravermelha, qualidade de vida, avaliação postural e baropodometria. A análise estatística foi apresentada por meio de medidas de tendência central e dispersão. A distribuição dos dados foi verificada por meio do teste de Shapiro-Wilk. Foi considerado o coeficiente de correlação de Pearson (r) para a associação de variáveis paramétricas e, para variáveis não paramétricas, foi empregado o coeficiente de correlação de Spearman (rs). Foram observados os seguintes resultados significativos: negativa associação entre a qualidade de vida e intensidade de dor (rs = - 0,400, p = 0,031); negativa associação entre a qualidade de vida e catastrofização (rs = - 0,472, p = 0,010); positiva associação entre a qualidade de vida e o limiar de dor à pressão do lado operado (r = 0,329, p = 0,038); positiva associação entre o ângulo da cifose torácica e a intensidade de dor (rs = 0,321, p = 0,044); e negativa associação entre o ângulo de protrusão cervical e o limiar de dor à pressão do lado operado (rs = -0,474, p = 0,002) e do lado não operado (rs = -0,454, p = 0,003). A dor miofascial em mulheres que foram submetidas ao tratamento do câncer de mama gera redução na qualidade de vida e alterações posturais, com aumento dos ângulos da cifose torácica e de protrusão cervical. / Chronic pain that affects women undergoing treatment for breast cancer involves the muscular component of myofascial pain, characterized by the presence of myofascial trigger points. The aim of this study was to correlate chronic myofascial pain, measured by means of pain intensity, pressure pain threshold and pain catastrophizing with quality of life, posture, plantar pressure distribution and skin temperature in women undergoing treatment for breast cancer. The study included 40 women undergoing treatment for breast cancer, with a mean age of 54.71±14.00 years, complaints of pain in the upper body region, with active myofascial trigger point centrally located on the descending fibers of the trapezius muscle. The Numeric Pain Scale, algometry, the Pain Catastrophizing Scale, infrared thermography, quality of life, postural assessment and baropodometry were used. Statistical analysis was presented by means of central tendency and dispersion measurements. Distribution of the data was verified by means of the Shapiro-Wilk test. For association of parametric variables, Pearson\'s correlation coefficient (r) was applied, and Spearman\'s correlation coefficient (rs) was used for nonparametric variables. The following significant results were observed: negative association between quality of life and pain intensity (rs = -0.400, P = 0.031); negative association between quality of life and pain catastrophizing (rs = -0.472, P = 0.010); positive association between quality of life and the pressure pain threshold on the operated side (r = 0.329, p = 0.038); positive association between the angle of thoracic kyphosis and pain intensity (rs = 0.321, p = 0.044); and negative association between the cervical protrusion angle and pressure pain threshold on the operated side (rs = -0.474, P = 0.002) and the non-operated side (rs = -0.454, P = 0.003). Myofascial pain in women who underwent treatment for breast cancer leads to a reduction in quality of life and postural changes, with increased angles of thoracic kyphosis and cervical protrusion.
104

Associação entre bruxismo do sono e dor miofascial: um estudo polissonográfico / Association Between Sleep Bruxism and Myofascial Pain: a Polysomnographic Study.

Rossetti, Leylha Maria Nunes 28 August 2006 (has links)
Objetivos: Verificar 1) a presença de associação entre bruxismo do sono (BS) e dor miofascial (DMF); 2) se há correlação entre atividade rítmica dos músculos mastigatórios (ARMM) e os valores de limiar de dor à pressão matinais (LDP-pósPSG); 3) se maiores níveis de dor ou sensibilidade à palpação correlacionam-se com menores índices de ARMM em bruxômanos e não bruxômanos com e sem DMF e 4) avaliar a confiabilidade do exame clínico de bruxismo (ECB) Material e Métodos: Realizaram-se exame PSG (2 noites consecutivas) e ECB em 30 pacientes com DMF e 30 indivíduos assintomáticos, correspondentes em sexo e em idade. Previamente à PSG (2a noite) verificou-se o LDP (pré- PSG) da origem, corpo, inserção e porção profunda do masseter e porções anterior, média e posterior do temporal. Na manhã seguinte, verificou-se o LDP pós-PSG nos mesmos sítios musculares. Resultados: Todos os pacientes com DMF apresentaram queixa de dor nos músculos mastigatórios (temporal e/ou masseter), 90% relataram dor leve ou moderada, com duração média de 34,67 ± 36,96 meses (2 a 120). Não houve diferenças entre os grupos quanto à macroestrutura do sono. Houve associação significativa entre BS e DMF [(Quiquadrado, p = 0,039); OR 3,45 (IC 95% 1,066 - 11,194); RR:1,83 e LR+: 1,9. Apenas entre os pacientes de DMF houve correlações negativas entre ARMM e LDP pós-PSG. As correlações foram mais fortes entre os pacientes não-bruxômanos do que nos pacientes bruxômanos. Apenas entre os bruxômanos assintomáticos houve correlações positivas entre LDP pré-PSG e ARMM. Conclusões: 1) O BS associou-se com DMF; 2) a DMF parece ser fator predisponente à maior sensibilidade matinal à palpação; 3) não bruxômanos com DMF parecem responder com maior sensibilidade matinal à palpação a aumentos na intensidade da ARMM do que bruxômanos com DMF; 4) apenas entre os bruxômanos assintomáticos encontrou-se suporte à ocorrência do mecanismo de adaptação à dor e 5) o ECB apresentou valores distintos de confiabilidade para a população com DMF e assintomática, apresentando valores mais altos na população com DMF, embora não tenha atingido os níveis adequados de sensibilidade (75%) e especificidade (90%). / Objectives: To test 1) the association between sleep bruxism (SB) and miofascial pain (MFP); 2) the correlation between rhythmic masticatory muscle activity (RMMA) and pressure pain threshold (PPT) at morning, 3) the influence of previous tenderness over RMMA in bruxers and non-bruxers with/without MFP, and 4) the validity of a clinical diagnostic criteria of sleep bruxism (DCSB). Materials and Methods: Polysomnographic recording (PSG) (two consecutive nights) were performed in 30 MFP patients, selected according to RDC/TMD and 30 asymptomatic controls age and gender-matched. Pre and post-PSG PPT values were verified for masseter (origin, body, insertion, and deep portion), as well as for temporal (anterior, medium, posterior) muscles. Results: All MFP patients reported pain complaints on masseter and/or temporal muscles. Most of MFP patients reported mild or moderate pain (46.67%, and 43.33%, respectively), and only 3 (10%) reported severe pain. Pain duration ranged from 2 to 120 months (mean of 34.67 ± 36.96 months). No differences in sleep architecture were observed in both groups. A significant association was observed between SB and MFP [Chi-Square=0.039, Odds Ratio=3.45 [CI 95% 1.066-11.194)]. Only in MFP patients negative correlations were seen between ARRM and morning-PPT ? indicating a dose-response gradient between ARRM and tenderness to palpation on morning. This gradient seemed more evident among MFP non-bruxers than on bruxers. There were positive correlations between pre-PSG PPT and RMMA only among asymptomatic bruxers. Conclusions: These findings indicate that: 1) Sleep bruxism is significantly associated with MFP; 2) MFP seems to be a predisposing factor that increases bruxism-related muscle sensitivity; 3) MFP non-bruxers seem to show more tenderness on palpation due to more intense RMMA than do MFP bruxers. 4) Only among asymptomatic bruxers was found some evidence of pain-adaptation model; and 5) The DCSB showed different confiability values for MFP and asymptomatic patients, presenting higher values for MFP patients, although not reaching adequate sensitivity (75%) and specificity (90%) levels.
105

Associação entre distúrbios respiratórios do sono, estresse oxidativo e doença arterial coronariana / Association among sleep disordered breathing, oxidative stress and coronary artery disease

Klein, Cristini January 2010 (has links)
TÍTULO: Associação entre Distúrbios Respiratórios do Sono, Estresse Oxidativo e Doença Arterial Coronariana. INTRODUÇÃO: Evidências sugerem associação entre a doença arterial coronariana (DAC) e os distúrbios respiratórios do sono (DRS), porém o mecanismo que explica essa associação é incerto. Episódios repetitivos de hipóxia e reoxigenação vivenciados pelos indivíduos com DRS levam ao aumento de espécies reativas de oxigênio (ERO). ERO no interior dos eritrócitos podem ser detoxificadas pelas enzimas antioxidantes glutationa peroxidase (GPx), catalase (CAT) e superóxido dismutase (SOD). Ainda no citoplasma as ERO podem ser detoxificadas pela vitamina C ou ácido úrico. O estresse oxidativo é caracterizado por um desequilíbrio entre os níveis de ERO e antioxidantes. Este desequilíbrio promove lesão oxidativa em biomoléculas, mecanismo este associado à fisiopatologia da DAC. OBJETIVOS: Verificar a relação entre o índice de apnéia hipopnéia (IAH) e a presença de DAC. Verificar a associação entre IAH, DAC e a atividade das enzimas antioxidantes: SOD, CAT, GPx e antioxidantes não enzimáticos, ácido úrico e vitamina C. Avaliar a relação entre IAH, DAC e os produtos de danos oxidativos em lipídios, proteínas. Entre os marcadores de estresse oxidativo identificar preditores para DAC. MATERIAIS E MÉTODOS: Estudo transversal. Entre junho de 2007 e maio de 2008 na Hemodinâmica do Hospital de Clínicas de Porto Alegre, triamos consecutivamente 519 indivíduos encaminhados para angiografia diagnóstica ou terapêutica. Incluímos 14 pacientes com DAC (≥ 50% diminuição do lúmen da coronária) e 30 controles com < 50% de obstrução. O IAH foi mensurado por meio de polissonografia portátil. Verificamos presença de DAC através da angiografia coronariana. A quantificação dos grupos carbonil no hemolisado e no plasma e as atividades das enzimas antioxidantes SOD, CAT e GPx foram verificadas por método espectrofotométrico. Mensuramos malondialdeído (MDA) e vitamina C por cromatografia líquida de alta eficiência. RESULTADOS: Este é o primeiro trabalho que evidencia correlação entre IAH e o aumento de carbonilação de proteínas eritrocitárias. Além disso, os resultados obtidos mostram que os indivíduos portadores de DAC apresentam níveis maiores de grupos carbonil no hemolisado quando comparados aos indivíduos controles. Em um modelo de regressão multivariado ajustado para idade, sexo e índice de massa corporal, buscando verificar preditores para DAC, verificamos que o aumento de uma unidade de carbonil aumenta 1,7% o risco para desenvolvimento de DAC, já uma unidade do IAH aumenta em 3,9% o risco de desenvolvimento de DAC. Não foi encontrada correlação entre IAH e os marcadores MDA, carbonil no plasma e os antioxidantes: SOD, CAT, GPx vitamina C e ácido úrico. Não verificamos correlação entre DAC e os marcadores MDA, carbonil no plasma e entre os antioxidantes SOD, CAT , GPx e ácido úrico. Pacientes com CAD significativa apresentaram níveis menores de vitamina C. Correlação positiva foi observada entre os níveis de vitamina C e a concentração de proteínas carboniladas no plasma. CONCLUSÃO: Foi evidenciado que a carbonilação de proteínas eritrocitárias e o IAH tem importância na fisiopatologia da DAC. Da mesma forma a vitamina C parece ter importância na prevenção da DAC. / INTRODUCTION: Evidences suggest association between Coronary Artery Disease (CAD) and Sleeping Disordered Breathing (SDB), however the mechanism is uncertain. Repetitive episodes of hypoxia and reoxygenation experienced by individuals with SDB lead to an increase of Reactive Oxygen Species (ROS). ROS inside the erythocytes may be scavenging by glutathione peroxidase antioxidants enzymes (GPx), catalase (CAT) and superoxide dismutase (SOD). In the cytoplasm ROS may be inhibited by vitamin C, or uric acid. Oxidative stress is characterized by an unbalance between ROS and antioxidants. These unbalance promotes oxidative damage in biomolecules, this mechanism is associated to the CAD physiopathology . OBJECTIVE: Verify the relation between apnea hypopnea index (AHI) and CAD. Verify association between AHI, CAD and antioxidants enzymes activity: SOD, CAT, GPx and non enzymatic antioxidants, uric acid, and vitamin C. Evalute the relation between AHI, CAD and oxidative damage products in lipids and proteins. Among the oxidative stress markers identify the predictors for CAD. MATERIALS AND METHODS: Cross sectional study. Between June and May 2008 in the hemodinamic ward of Clinicas Hospital of Porto Alegre, we consecutively screened 519 individuals sent for diagnostic or therapeutic angiography. We included 14 cases with CAD (≥ 50% narrowing of coronary lumen) and 30 controls with < 50% narrowing. The AHI was measured by portable polisomnography. We found the presence of CAD through coronary angiography. Carbonyl groups quantification in the hemolysed and plasma and antioxidants enzyme activities of SOD, CAT and GPx were verified by spectophotometric method. Malondyaldeyde (MDA) and vitamin C were measured by HPLC. RESULTS: This work is the first one that shows correlation between AHI and increased erythrocytes protein carbonylation. In the same way evidences that individuals with significant CAD compared to controls present higher levels of carbonyl groups in the hemolysates. In a multivaried regression model adjusted to age, gender and body mass index to verify predictors for CAD, we verified that the carbonyl unit increased 1.7% the risk for development of CAD, while one unit of IAH increased in 3.9% the risk to develop CAD. We did not find correlation between AHI and the markers MDA, plasma carbonyl and the antioxidants: SOD, CAT, GPx vitamin C and uric acid. We didn’t verify correlation between CAD and the markers MDA, plasma carbonyl and the others antioxidants SOD, CAT , GPx and uric acid. Patients with significant CAD had lower levels of vitamin C. Positive correlation was observed between vitamin C and erythrocyte carbonyl concentration. CONCLUSION: We evidenced that erythrocytes protein carbonylation and AHI are important in the physiopathology of CAD. In the same way vitamin C appears important factor in CAD prevention.
106

Efeito da hipóxia aguda e intermitente sobre a função endotelial: implicações mecanísticas para a vasculopatia associada à Síndrome da Apnéia do Sono / Effect of acute intermitent hypoxia on the endothelial function: mechanistic implications to the vasculopathy in sleep apnea syndrome

Almeida, Germana Porto Linhares 22 January 2008 (has links)
O escopo dete trabalho é verificar a influência de episódios agudos de hipoxemia e subsequente reoxigenação sobre marcadores inflamatórios e sobre sinalizadores de integridade da função endotelial. / The aim of this study is to verify the effect of acute hipoxemia and subsequente reoxigenation over inflammatory markers and indicators of integrity of the endothelial function.
107

Alterações tomográficas e funcionais pulmonares em pacientes com hipogamaglobulinemia primária em reposição de imunoglobulina humana / Pulmonary tomographic and functional abnormalities in patients with primary hypogammaglobulinemia receiving human immunoglobulin replacement

Mayra de Barros Dorna 04 December 2012 (has links)
Introdução: A Agamaglobulinemia, a Imunodeficiência Comum Variável (IDCV) e a Síndrome Hiper IgM (SHIGM) são imunodeficiência primárias predominantemente humorais que se beneficiam da reposição de imunoglobulina humana, com redução da morbimortalidade. No entanto, apesar da reposição adequada de imunoglobulina, complicações pulmonares podem ocorrer, influenciando o prognóstico destes pacientes. Objetivo: O objetivo do estudo foi descrever as alterações morfológicas e funcionais pulmonares em pacientes com hipogamaglobulinemia primária em tratamento com reposição de imunoglobulina humana. Métodos: Foram avaliados 30 pacientes (agamaglobulinemia n=14; IDCV n=9; SHIGM n=7) que receberam imunoglobulina e antibioticoterapia profilática regularmente. A avaliação utilizou dados dos prontuários sobre o início e a evolução da doença, bem como dados de espirometria e tomografia computadorizada de tórax. O escore de Bhalla foi aplicado à tomografia mais recente de cada um dos pacientes para correlacionar as alterações tomográficas pulmonares com os dados clínicos, resultados das espirometrias e ocorrência de processos infecciosos sino-pulmonares após o início da reposição de imunoglobulina. Para as análises estatísticas utilizou-se o programa SPSS 13.0, e valores de p<0,05 foram considerados estatisticamente significantes. As variáveis nominais foram comparadas através do teste de Fisher e as contínuas, através de testes não paramétricos (Mann-Whitney, Kruskal- Wallis e Wilcoxon). Para as correlações do escore de Bhalla com as demais variáveis foi utilizado o coeficiente de Spearman. Resultados: Houve diminuição na frequência de pneumonias (p<0,001) e aumento na frequência de sinusites (p<0,001) após o início da reposição de imunoglobulina. Distúrbios ventilatórios foram evidenciados em 14 dos 23 pacientes que puderam realizaram espirometria (7 obstrutivos, 5 restritivos e 2 inconclusivos). Pacientes com bronquiectasias ao diagnóstico e aqueles à primeira avaliação tomográfica apresentaram mediana de idade mais elevada ao diagnóstico (p=0,015 e p=0,001, respectivamente) e tempo mais prolongado entre o início dos sintomas e o diagnóstico que aqueles sem bronquiectasias (p=0,010 e p=0,001, respectivamente). Sete pacientes desenvolveram bronquiectasias durante o tratamento. Pacientes com bronquiectasias à avaliação final apresentaram maior frequência de sinusites antes do início da reposição de imunoglobulina que aqueles sem bronquiectasias (p=0,010). Houve correlação estatisticamente significante do escore de Bhalla com VEF1 pré e pós-broncodilatador (r= -0,778 e r= -0,837, respectivamente), CVF (r= -0,773), FEF25-75% (r= -0,571) e com a frequência de pneumonias após o início do tratamento (r= 0,561). Conclusões: O tratamento com reposição regular de imunoglobulina e antibioticoterapia profilática reduziu a frequência e gravidade das infecções pulmonares, porém não evitou a ocorrência de sinusites, o aparecimento de bronquiectasias nem de outras alterações morfológicas e funcionais pulmonares / Introduction: Agammaglobulinemia, Common Variable Immunodeficiency (CVID) and Hyper IgM Syndrome (HIGM) are predominantly antibody deficiencies that benefit from immunoglobulin replacement therapy, with reduction of their morbidity and mortality. Despite regular immunoglobulin replacement, pulmonary complications may occur in those patients, affecting their prognosis. Objective: The aim of this study was to describe tomographic and functional pulmonary abnormalities in patients with primary hypogammaglobulinemia receiving immunoglobulin replacement therapy. Methods: Thirty patients (agammaglobulinemia n=14, CVID n=9, HIGM n=7) receiving antimicrobial prophylaxis and regular immunoglobulin infusions were evaluated. Clinical records were reviewed to obtain data concerning the onset and evolution of the disease and the results of spirometry and computed tomography of the chest. Bhalla score was applied to the most recent tomography of each patient to correlate tomographic pulmonary abnormalities with clinical data, spirometry results and the occurrence of sinusal and pulmonary infections after the onset of the immunoglobulin replacement. Statistical analysis was performed using the software SPSS 13.0 and p values < 0.05 were interpreted as statistically significant. Nominal variables were tested using Fisher´s exact test and continuous variables were tested using non-parametric tests (Mann-Whitney, Kruskal-Wallis e Wilcoxon). Spearman coefficient was used to correlate Bhalla score with the other variables. Results: The frequency of pneumonias decreased (p<0.001) and the frequency of sinusitis increased (p<0.001) after the onset of immunoglobulin replacement. Pulmonary function was abnormal in 14 of 23 patients (7 obstructive, 5 restrictive, 2 inconclusive). Patients with bronchiectasis at diagnosis and those with bronchiectasis at the first tomographic evaluation presented higher median age at diagnosis (p=0.015 and p=0.001, respectively) and longer duration between the onset of symptoms and diagnosis than those without bronchiectasis (p=0.010 e p=0.001, respectively). Seven patients developed bronchiectasis during treatment. Patients with bronchiectasis at the last tomographic evaluation presented a higher frequency of sinusitis before therapy onset than those without bronchiectasis (p=0.001). Statistically significant correlation was found between Bhalla score and pre and post bronchodilator FEV1 (r= -0.778 and r= -0.837, respectively), FVC (r= -0.773) and FEF25-75% (r= -0.571) and between Bhalla score and the frequency of pneumonias after the onset of immunoglobulin replacement therapy (r=0.561). Conclusions: Immunoglobulin replacement therapy and antimicrobial prophylaxis reduced the frequency and severity of pulmonary infections but did not prevent the occurrence of sinusitis, the development of bronchiectasis or other morphological and functional pulmonary abnormalities
108

Canalopatías autoinmunes del sistema nervioso central

Pozo Rosich, Patricia 10 February 2007 (has links)
Esta tesis plantea por primera vez la existencia de canalopatías autoinmunes en el sistema nervioso central, aportando los resultados obtenidos de dos trabajos importantes. Se conocía la existencia de autoanticuerpos contra canales iónicos dependientes de voltaje en síndromes neurológicos periféricos. Dada la asociación entre síndromes que afectan al SNP y síndromes neurológicos centrales, se quiso estudiar si los autoanticuerpos contra canales iónicos dependientes de voltaje presentes en los síndromes neurológicos periféricos, podían estar presentes en síndromes neurológicos centrales. Esto se quiso estudiar en los anticuerpos contra canales de calcio dependientes de voltaje (VGCC) presentes en el síndrome miasténico de Eaton-Lambert (SMEL). Dada la conocida asociación entre el SMEL y la degeneración cerebelosa paraneoplásica subaguda (DCP), quedaba por determinar si la DCP podía estar asociada o no los anticuerpos anti-VGCC. Posteriormente, se amplió el estudio de los anticuerpos antineuronales contra canales iónicos en asociación con síndromes neurológicos del SNC, a los canales de potasio dependientes de voltaje (VGKC). Se conocía la presencia de anticuerpos anti-VGKC en la neuromiotonía. Surgió la posibilidad de una asociación entre la encefalitis límbica y otros anticuerpos o trastornos. Además, un 40% de los pacientes con encefalitis límbica quedaban por determinar séricamente, por la ausencia de anticuerpos (seronegativos) o la presencia de anticuerpos no caracterizados. Se estudió de la presencia de anticuerpos anti-VGKC en pacientes con una encefalitis límbica, de origen paraneoplásico o idiopático.Con los trabajos realizados, se ha abierto la posibilidad a la existencia de canalopatías autoinmunes en el SNC, como la ataxia causada por la degeneración cerebelosa asociada al cáncer de pulmón de célula pequeña y la encefalitis límbica. La relación causal del anticuerpo con el síndrome neurológico no se ha dilucidado, dado que es difícil demostrar si los anticuerpos son capaces de cruzar la barrera hematoencefálica o si son sintetizados en el propio SNC, causando la posterior disfunción neuronal.Los anticuerpos descritos hasta ahora en el SNC eran utilizados como marcadores de síndromes paraneoplásicos y por lo tanto, no eran patogénicos y su diana era intracelular. En cambio, los anticuerpos que se han descrito en esta tesis como causantes de las canalopatías autoinmunes son patogénicos y en principio tienen dianas extracelulares: los canales iónicos neuronales. Esta diferencia plantea interesantes preguntas sobre la relación entre el SNC y el sistema inmune. Aunque a nivel práctico, nos permite tener una herramienta diagnóstico-terapéutica frente a pacientes que presenten estos síndromes, pues aquellos pacientes que presentan anticuerpos, especialmente si tienen una encefalitis límbica, responden muy bien a tratamiento inmunosupresor. Por lo tanto, los anticuerpos descritos en esta tesis permiten ser utilizados como un marcador diagnóstico y de control de mejoría clínico-inmunológica. Esto es un avance para manejo de estos pacientes neurológicos.
109

Anàlisis dels perfils d'expressió de microRNAs en malalties hematològiques: Síndromes mielodisplàsiques i Limfoma de Hodgkin

Pons Rosell, Aina 28 May 2010 (has links)
Les síndromes mielodisplàsiques (SMD) també anomenades preleucemia són un conjunt heterogeni de malalties del sistema hematopoiètic caracteritzades per un grau variable de displasia a la medul·la òssia i en sang perifèrica, un nombre de citopenies en sang perifèrica i un risc de transformació a leucemia mieloide aguda (LMA). La majoria de casos de SMD primaris es presenten sense cap relació amb circumstàncies etiològiques conegudes i tenen una major incidènica en persones d'edat avançada (>75 anys) tot i que també poden afectar a joves. El primer signe que es pot manifestar en un pacient amb aquesta malaltia i més comunment és l'anèmia, tot i que també és possible trobar un baix número de leucòcits en sang perifèrica i un número de plaquetes per sota del que és habitual.El Limfoma de Hodgkin (LH) és un càncer que s'origina al teixit limfàtic, generalment als ganglis linfàtics de la part superior del cos, i es pot propagar a través dels vasos limfàtics a d'altres ganglis, així com també es pot arribar a propagar al fetge i als pulmons. El LH suposa un 1% dels càncers aproximadament i un 10% de tots els limfomes. L'incidència és de 3 casos nous a l'any per cada 100.000 habitants, al contrari que els limfomes no Hodgkin la seva incidència es manté estable al llarg del temps.Els microRNAs són molècules de 22 nucleòtids de cadena senzilla, que no codifiquen per proteïna; aquestes molècules poden regular l'expressió dels seus gens diana unint-se de formacomplementària a l'RNA missatger. Des de que es van descubrir, han anat apareixent diversos estudis que avalen el seu paper d'aquests en processos tumorals. Se sap que els microRNAs es troben de forma freqüent en regions genòmiques "fràgils", associades al càncer. De fet, s'ha establert que els microRNAs tant poden actuar com a oncogens com a gens supressors de tumors.Des de fa pocs anys s'han establert patrons d'expressió de microRNAs per relacionar-los d'una forma directa amb el diagnòstic, l'estadi, la progressió de la malaltia, el pronòstic o la resposta al tractament. Aquests patrons s'han utilitzat per identificar aquells que són diana d'activació de vies oncogèniques o aquells que estan involucrats amb gens que codifiquen per proteïnes relacionades amb el càncer.En les SMD no es coneix amb precisió el mecanisme molecular que dóna lloc al curs evolutiu de la malaltia, tot i que se sap que en les fases inicials de la malaltia predomina el procés d'apoptosis cel·lular, mentre que en la transformació leucèmica predomina una autorenovació ilimitada. Tampoc no se sap si aquesta transformació es deu a canvis a la cèl·lula mare o a canvis en l'expressió gènica de les cèl·lules madures que adquireixen característiques de cèl·lula mare.Pel que fa al Limfoma de Hodgkin és una malaltia en que les cèl·lules neoplàsiques, les cèl·lules de Hodgkin y les de Reed-Sternberg, conformen menys de l'1 % de la cel·lularitat total. Ambdues cèl·lules deriven de cèl·lules B madures que en els centres germinals haurien d'haver entrat en apoptosi després d'adquirir mutacions poc beneficioses en els IgG, però que enlloc d'això aconsgueixen escapar de l'apoptosi malignitzant-se.Recentment, els microRNAs han adquirit una gran importància en la biologia tumoral ja que s'ha observat que poden jugar un paper clau en l'iniciació i progressió tumoral, tant si actuen com a oncogèns o com a gens supressors de tumors. En malalties hematooncològiques s'ha observat la importància dels microRNAs en la caracterització de leucèmies i linfomes, on la desregulació dels quals dóna lloc a una desregulació de la supervivència i la diferenciació de les cèl·lules progenitores hematopoiètiques, mitjançant la regulació de proteïnes claus en el control del cicle celul·lular o de l'apoptosis. A més, s'ha donat molta importància als microRNAs com a eina de gran ajut a l'hora de fer el diagnòstic, sobretot en aquelles patologies on el diagnòstic no és tant evident, ja que mitjançant l'anàlisi del patró d'expressió de microRNAs es pot realitzar la classificació tumoral de forma molt més acurada que mitjançant l'anàlisi de l'expressió de RNAs missatgers.Segons aquests fonaments, considerem que els microRNAs juguen un paper essencial en l'evolució de les SMD, tant en les seves fases més inicials com durant el procés de transformació a leucèmia mieloide aguda (LMA). Per tant, l'anàlisi del patró d'expressió dels microRNAs ens permetrà entendre millor la malaltia, així com detectar aquells pacients que arriben a fer una transformació leucèmica.Per altra banda, en el Limfoma de Hodgkin l'anàlisi dels miRNAs en ganglis limfàtics dels pacients ens permetran caracteritzar millor la malaltia, tant a nivell de célula tumoral com a nivell de microambient tumoral. D'aquesta manera, l'anàlisi dels microRNAs ens permetrà entendre millor els mecanismes pel quals les cèl·lules B de les que deriva la cèl·lula de H/RS escapen de l'apoptosis malignitzant-se.Basant-nos en tot allò exposat anteriorment, a l'hora de preparar la següent Tesi Doctoral ens hem marcat els següents objectius:A) OBJECTIUS GENERALS:Analitzar en pacients afectes d'una Síndrome Mielodisplàsica i en pacients amb un limfoma de Hodgkin l'expressió de microRNAs per tal de aprofundir en el coneixement de les dues malalties.B) OBJECTIUS ESPECÍFICS:Per les SMD:1. Analitzar en pacients afectes d'una Síndrome Mielodisplàsica l'expressió de microRNAs relacionats amb la hematopoiesis en comparació amb controls sans.2. Estudiar la relació entre l'expressió de microRNAs en mèdula òsea (MO) i sang perifèrica (SP) en pacientes afectes d'una SMD.3. Relacionar l'expressió dels microRNAs amb les característiques clíniques i el seu paper com a marcadors pronòstic.4. Investigar les cèl·ules diana on aquests microRNAs estan sobreexpresats mitjançant hibridació in-situ.Pel Limfoma de Hodgkin:5. Analitzar el patró d'expressió de microRNAs en ganglis linfàtics de pacients afectes d'un LH, respecte a ganglis linfàtics normals.6. Analitzar les possibles diferències entre l'expressió de microRNAs en els diferents subtipus (esclerosi nodular, cel·lularitat mixta).7. Identificar aquells microRNAs expressats en les cèl·lules tumorals mitjançant hibridació "in situ".8. Estudiar el paper que juga el virus de l'Epstein Barr en el desenvolupament del LH mitjançant els microRNAs.
110

Estudo randonizado duplo-cego da capacidade funcional e da prática de atividade física em indivíduos com diagnóstico polissonográfico de SAOS antes e após uso de CPAP /

Massarico, Éline Kate Pires. January 2015 (has links)
Orientador: Silke Anna Teresa Weber / Coorientador: Sérgio Henrique Kieme Trindade / Banca: Letícia Cláudia de Oliveira Antunes / Banca: Kátia Cristina Carmello Guimarães / Resumo: Introdução: A Síndrome da Apnéia Obstrutiva do Sono (SAOS) caracteriza-se pelo colabamento parcial ou completo da faringe, intermitente, que se repete durante todas as fases do sono, fazendo com que o fluxo respiratório seja interrompido durante o evento. A manifestação diurna mais comum de SAOS é a sonolência diurna. A obesidade é o fator causal reversível mais frequente associado a SAOS, sendo a atividade física um importante componente para o seu tratamento. A hipótese levantada para este estudo considerou que pacientes com SAOS apresentariam alterações na sua qualidade do sono, maior sonolência diurna e menor disposição de realização de atividade física, repercutindo em alterações ou até mesmo na redução da capacidade funcional. A utilização adequada do CPAP com pressão terapêutica poderia melhorar essas alterações, mesmo em curto prazo. Objetivo: Avaliar a qualidade do sono, sonolência diurna, disposição para atividade física e a capacidade funcional, antes e após 1 semana do uso de CPAP, calibrado com a pressão terapêutica ou de CPAP calibrado com pressão mínima de 4 cmH2O. Método: Trata-se de um estudo randomizado, duplo cego, com aprovação do comitê de Ética em Pesquisa local (protocolo nº 41/2013). Foram convidados pacientes de ambos os gêneros em acompanhamento no ambulatório de ventilação não invasiva com idade entre 30 a 75 anos, com diagnóstico polissonográfico de SAOS. Os pacientes foram randomizados por sorteio pelo orientador sem conhecimento do fisioterapeuta e foram alocados em dois grupos, sendo o grupo I composto por pacientes em uso de CPAP em pressão mínima de 4 cmH2O e o grupo II por pacientes em uso de CPAP na pressão terapêutica ideal. Todos os pacientes receberam o equipamento de CPAP disponibilizado pelo serviço de ventilação domiciliar com o visor vedado para que o paciente e o fisioterapeuta não tivessem acesso aos dados da calibração. Foram avaliados... / Abstract: Introduction: The Obstructive Sleep Apnea Syndrome (OSAS) characterized by complete or partial collapse of pharynx, intermittently, that is repeated during all the phases of sleep, causing the interruption of respiratory flow during the event. The most common daytime manifestation of OSAS is the daytime sleepiness. Obesity is the reversible casual factor most frequently associated with OSAS, considering physical activity an important component for its treatment. The hypothesis to this study considered that patients with OSAS would present changes in their sleep quality, increased daytime sleepiness and less willingness to perform physical activity, resulting in changes or even on reduced functional capacity. The proper use of CPAP with therapeutic pressure may improve such changes, even in short time. Objective: To assess the sleep quality, daytime sleepiness, willingness for physical activity and the functional capacity before and after 1 week using CPAP, calibrated with therapeutic pressure or CPAP calibrated with minimum pressure of 4 cmH2O. Method: It's about a double-blind and randomized study with approval of the local Ethics Committee in Research (protocol nº 41/2013). It was invited patients of both genders in ambulatory follow-up of non-invasive aged between 30 and 75, with polysomnography diagnosis of OSAS. The patients were selected randomly by the adviser without physiotherapist's awareness and allocated in two groups, whereby the group I is consisted by patients who are using CPAP in minimum pressure of 4 cmH2O and the group II by patients using CPAP in the ideal therapeutic pressure. All patients received the CPAP equipment provided by home ventilation service with sealed display so that the patient and the physiotherapist didn't have access the calibration data. The level of physical activity was assessed by IPAQ questionnaire, daytime sleepiness by Epworth sleepiness scale, sleep quality by Pittsburgh questionnaire and ... / Mestre

Page generated in 0.0732 seconds