• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 108
  • 8
  • 7
  • 2
  • 1
  • Tagged with
  • 127
  • 75
  • 53
  • 47
  • 45
  • 44
  • 32
  • 18
  • 16
  • 16
  • 15
  • 15
  • 13
  • 12
  • 12
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
51

Aeromonas do grupo A. hydrophila em amostras de hortaliças comercializadas na cidade de São Paulo / Motile Aeromonas spp. in retail vegetables from São Paulo, Brazil

Susana Marta Isay Saad 17 May 1993 (has links)
Em um total de 90 amostras de hortaliças, incluindo 30 de alface, 30 de agrião e 30 de escarola, foi verificada a ocorrência de Aeromonas do grupo A. hydrophila, empregando-se os métodos de semeadura direta em ágar amido-amplicilina (contagem) e após enriquecimento em caldo tripticase-soja adicionado de ampicilina (teste de presença/ausência). As incubações foram feitas a 28&#186;C, durante 24 horas. A presença dessas bactérias foi detectada em 43 (47,8%) das amostras analisadas, com contagens variando de < 102 a 2, 0x 106UFC/g. As amostras de agrião foram as que revelaram, na contagem, com maiores números de Aeromonas spp. Das 43 amostras positivas para Aeromonas spp. 9 (21,0%) revelaram-se com números superiores a 104 UFC/g. sendo que 7 eram de agrião . Dentre as amostras de hortaliças analisadas, as de agrião revelaram-se com positividade para Aeromonas do grupo A. hydrophila (70,0%) significativamente maior em relação às de alface (43,3%) e de escarola (30,0%) a nível de 5%. Não foram observadas diferenças significativas entre as positividades obtidas através do método de semeadura direta em placas e do teste de presença/ausência para as amostras de alface e de agrião. Para as amostras de escarola, a positividade foi significativamente mais alta no teste de presença/ausência. Do total de 143 cepas confirmadas como sendo do gênero Aeromonas, 138 (96,5%) eram de A. caviae, 4 (2,8%) de A. hydophila e 1 (0,7%) que, pelas suas características, foi considerada como Aeromonas atipica. Dos resultados obtidos, pode-se depreender que as hortaliças dos tipos analisados, alface, agrião e escarola, dado os níveis de contaminação observados, podem representar risco aos consumidores. / A total of 90 retail vegetable samples, including 30 of lettuce, 30 of water-cress and 30 of escarole were examined for the presence of Aeromonas of the A. hydrophila group, using two different isolation methods. One of the methods envolved direct plating on starch-ampicinin agar for the purpose of enumeration and the other one, after enrichment in trypticase-soy broth with ampicillin, for detection, both using 24 hour incubation at 28&#176C. Aeromonas spp. Were detected in 43 (47.8%) samples and their numbers varied from less than 102 up to 2.0x106 CFU/g. The water-cress samples were the ones to show greater numbers of Aeromonas spp. The counts of 9 (21%) of the 43 positive samples exceeded 104 CFU/g, 7 of them consisting of water-cress. The number of water-cress positive samples (70.0%) was significantly higher at 5% than those of lettuce (43.3%) and those of escarole (30.0%). No significant differences were found in relation to positivity for Aeromonas spp. Between both isolation methods used, regarding the lettuce and the water cress samples. On the other hand, with respect to the escarole samples, positivity was significantly superior for the isolation method envolving enrichment. In therms of species level identification, among 143 strains confirmed as being Aeromonas spp., 138 (96.51%) were A, cavia, 4 (2.81%) were A, hvdrophila and 1 (O,7%) was considered as atypical due to its different biochemical profile. The results show that the vegetables examined may represent risk to consumers in terms of presence and numbers of Aeromonas of the A, hvdrophila group.
52

Efeito da formação de biofilme por Staphylococcus coagulase positiva isolados de queijo mussarela elaborado com leite de búfala sobre a sensibilidade a sanitizantes / Effect of biofilm formation by coagulasepositive Staphylococcus isolated from mozzarella cheese elaborated with buffalo milk on sensitivity to sanitizers

Friedriczewski, Anelise Bravo 20 July 2017 (has links)
Submitted by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2018-05-24T12:20:42Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_Anelise_Bravo.pdf: 334250 bytes, checksum: 202476b6e47db168114279f75ea259d0 (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2018-05-24T13:56:04Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_Anelise_Bravo.pdf: 334250 bytes, checksum: 202476b6e47db168114279f75ea259d0 (MD5) / Approved for entry into archive by Aline Batista (alinehb.ufpel@gmail.com) on 2018-05-24T13:56:12Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_Anelise_Bravo.pdf: 334250 bytes, checksum: 202476b6e47db168114279f75ea259d0 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-05-24T13:56:12Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_Anelise_Bravo.pdf: 334250 bytes, checksum: 202476b6e47db168114279f75ea259d0 (MD5) Previous issue date: 2017-07-20 / Sem bolsa / A mussarela de leite de búfala, principal tipo de queijo obtido a partir desse leite no Brasil, é um produto novo no mercado, com alta aceitação pelos consumidores e excelentes perspectivas de comércio. O queijo é um alimento rico em nutrientes, o que favorece a proliferação de micro-organismos que podem provocar toxi-infecções ou intoxicações nos consumidores. A gastrenterite estafilocócica é causada pela ingestão de alimentos que contenham enterotoxinas produzidas por Staphylococcus coagulase positiva. Um problema que pode dificultar a eliminação de microorganismos indesejáveis na indústria de alimentos é a formação de biofilme. O objetivo deste estudo foi determinar o efeito da formação de biofilme por Staphylococcus coagulase positiva (SCP) isolados de queijo mussarela de búfala sobre a sensibilidade a sanitizantes. A partir de contagens de SCP realizadas em 50 amostras de queijo mussarela de búfala foram obtidos isolados, que foram comparados entre si por rep-PCR e identificados bioquimicamente e por multiplex PCR. As cepas distintas foram testadas quanto a formação de biofilme em placas de microtitulação. As cepas forte formadoras e uma não formadora de biofilme foram testadas em superfícies de polietileno de alta densidade, aço inoxidável e vidro. Também foram testadas quanto à sensibilidade ao hipoclorito de sódio e ao iodo após a formação do biofilme. Vinte amostras de queijo albergavam SCP, entretanto as contagens estavam dentro dos limites estabelecidos pela legislação brasileira. A rep-PCR mostrou que cada uma das amostras que estavam contaminadas apresentava uma única cepa, as quais foram identificadas como S. aureus. Dois isolados foram classificados como forte formadores de biofilme, sete como moderados formadores, dez fracos formadores e um como não formador de biofilme. As duas cepas forte formadoras produziram biofilme nas três superfícies testadas. A aplicação dos sanitizantes hipoclorito de sódio e iodo promoveu uma redução das populações bacterianas de aproximadamente 2 log em todas as superfícies, tanto das cepas formadoras de biofilme como da não formadora. Embora as cepas formadoras de biofilme não sejam mais resistentes aos sanitizantes hipoclorito de sódio e iodo do que as não formadoras, elas atingem maiores concentrações no biofilme, o que resulta em maiores populações bacterianas remanescentes após a aplicação dos sanitizantes. / The Buffalo milk mozzarella cheese, main type of chesse obtained from this milk in Brazil, is a new product in the market, with high consumer acceptance and excellent prospects for trade. The cheese is rich in nutrients, which favors the proliferation of microorganisms that can cause food toxi-infections in the consumer. The staphylococcal gastro-enteritis is caused by ingestion of food containing enterotoxins produced by coagulase-positive Staphylococcus. One problem that may hinder the elimination of undesirable microorganisms in the food industry is the formation of biofilms. The objective of this study was to determine the effect of biofilm formation by coagulase-positive (CPS) Staphylococcus isolated from buffalo mozzarella cheese on sensitivity to sanitizers. From CPS counts carried out on 50 samples of buffalo mozzarella cheese were obtained isolates, which were compared by rep-PCR and biochemically identified and by multiplex PCR. The distinct strains were tested for biofilm formation in microtiter plates. Strong forming and non-biofilm forming strains were tested on high density polyethylene, stainless steel and glass surfaces. They were also tested for sensitivity to sodium hypochlorite and iodine after biofilm formation. Twenty samples of cheese harbor CPS, however the counts were within the limits established by Brazilian legislation. Rep-PCR showed that each of the samples that were contaminated had a single strain, which was identified as S. aureus. Two isolates were classified as strong biofilm formers, seven as moderate formers, ten weak formers and one as non-biofilm builder. The two strong forming strains produced biofilm on the three surfaces tested. The application of sodium hypochlorite and iodine sanitizers promoted a reduction of approximately 2 log bacterial populations on all surfaces of both the biofilm and non-forming strains. Although biofilm forming strains are no longer resistant to sanitizers sodium hypochlorite and iodine than non-forming sanitizers, they reach higher concentrations in the biofilm, resulting in larger bacterial populations remaining after application of the sanitizers.
53

Interação entre Acanthamoeba castellanii e Fusarium solani : um possível problema no contexto da ceratite / Acanthamoeba castellanii and fusarium solani interaction: a possible problem in keratitis

Nunes, Thais Esther Teixeira January 2014 (has links)
A incidência de ceratite infecciosa relacionada a lentes de contato ocasionada por espécies de Acanthamoeba e Fusarium tem aumentado nos últimos anos. Esses organimos compartilham vários ambientes e casos de coinfecção foram relatados. Interações entre amebas e outros micro-organismos podem resultar em mudanças significativas para ambos, como o aumento da virulência em hospedeiros mamíferos. Neste estudo, foi avaliada a interação das cepas Neff, T4 e T4 pulmão de Acanthamoeba castellanii com Fusarium solani, bem como as possíveis implicações no desenvolvimento de ceratite. A. castellanii foi capaz de fagocitar F. solani e os conídios foram capazes de germinar dentro da ameba. A cocultura com ameba viva, bem como o sobrenadante da cultura e o lisado amebiano aumentaram significativamente o crescimento do fungo. Além disso, F. solani vivo e o seu sobrenadante de cultura aumentaram a sobrevivência da ameba, mas de forma diferente em cada cepa amebiana. A presença do fungo resultou em aumento de encistamento das cepas amebianas T4 pulmão e T4, bem como aumentou a resistência da cepa Neff à clorexidina. Curiosamente, a passagem pela ameba aumentou o efeito citopático de F. solani em células de mamíferos. Esses resultados mostram que A. castellanii e F. solani têm uma relação de protocooperação, com benefícios para ambos, e especialmente, indicam um possível efeito sobre as características de virulência de ambos os organismos. Assim a interação entre A. castellanii e F. solani pode resultar em impactos graves nos casos de ceratite. / The incidence of Acanthamoeba and Fusarium species has increased in contact lens-related infectious keratitis. They share several environments and cases of co-infection have been reported. The interaction between the amoeba and other microorganisms may result in significant changes for both, like increased virulence in mammalian hosts. In this study, we evaluated the interaction of Neff, T4 and T4 lung strains of Acanthamoeba castellanii with Fusarium solani and the implications in keratitis. A. castellanii phagocyted the fungi, and conidia were able to germinate inside the amoeba. The co-culture with live amoeba as well as the amebic culture supernatant and lysate significantly increased fungal growth. Moreover, live F. solani and the its culture supernatant enhanced the survival of amoeba, but differently in each A. castellanii strain. The presence of fungi resulted in increased amoebal encystment of T4 and T4 lung strains, end increased the resistence of Neff strain to chlorhexidine. The encystment of T4 and T4 lung strains was increased by the fungi. Interestingly, the passage by Neff amoeba increased the cytophatic effect of F. solani on mammalian cells linage. These results show that A. castellanii and F. solani have a protocooperation relationship, with benefits for both, and especially indicate a possible effect on virulence characteristics of both organisms. These data suggest that the A. castellanii-F. solani interaction may cause severe impacts in keratitis.
54

Estudios de Patogenicidad de Viroides del Género Apscaviroide y Hostuviroide en cítricos

Serra Alfonso, Pedro 17 July 2009 (has links)
Estudios realizados en Atalantia citroides, un género afín de los cítricos, mostraron que estaba infectada con un viroide no descrito hasta el momento. Este nuevo viroide tiene un genoma de 293-294 nucleótidos con una alta proporción de bases GC, una región central conservada que es característica de los miembros del género Apscaviroid, y también la región terminal conservada que tienen este y otros géneros de la familia Pospiviroidae. La estructura secundaria de mínima energía libre predicha para este nuevo viroide es una conformación en forma de varilla con un 68.7% de nucleótidos apareados y con una identidad de secuencia respecto a los otros viroides inferior al 90%, que es el límite convenido para separar las diferentes especies de viroides dentro de un mismo género. Los ensayos de infectividad utilizando el cidro Etrog han mostrado que este nuevo viroide produce síntomas característicos suaves. La co-inoculació de este nuevo viroide con Citrus bent leaf viroid o con Citrus dwarfing viroid, que también son miembros del género Apscaviroid, causa interacciones sinérgicas que se manifiestan induciendo síntomas muy pronunciados en las hojas y un enanismo muy marcado. Este aumento en la intensidad de síntomas no está acompañado por variaciones en la acumulación del viroide en la planta ya que su concentración se mantiene inalterada en plantas co-inoculadas. De acuerdo con estas propiedades moleculares y biológicas, así como por su capacidad por replicarse en A. citroides, este nuevo viroide que tentativamente hemos nombrado Citrus viroid V (CVd-V), ha sido propuesto como una nueva especie del género Apscaviroid. El análisis de 64 muestras provenientes de varias zonas citrícolas ha mostrado que CVd-V está presente en los Estados Unidos, España Nepal, y el Sultanato de Oman. Estos resultados indican que este viroide no ha surgido recientemente y está bastante difundido por diferentes partes del mundo. Los ensayos de transmisión a naranjo, mandarino, híb / Serra Alfonso, P. (2009). Estudios de Patogenicidad de Viroides del Género Apscaviroide y Hostuviroide en cítricos [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/6028 / Palancia
55

Implicación de las modificaciones de tRNA y del metabolismo de los folatos en la respuesta inmune de Arabidopsis

González García, Beatriz 01 September 2017 (has links)
Throughout evolution, plants have developed a sophisticated network of signaling pathways allowing the activation and regulation of immune responses. The identification of metabolic pathways which are involved in modulating the intensity of that immune responses is an important challenge in the field of plant-pathogen interaction. With this aim, we performed two genetic approaches in Arabidopsis thaliana against the disease caused by the hemibiotroph bacterial pathogen Pseudomonas syringae DC3000. We demonstrate that the regulation of two pathways, related between them, is crucial to activate an effective immune response. By means of a genetic screening of regulators components of plant immunity, we identified the mutant scs9 (suppressor of csb3) which shows an affected resistance that triggers a enhanced susceptibility to P.s. DC3000 through an independent pathway of salicylic acid (SA)-mediated immune response. The cloning and characterization of SCS9 reveals that it codes for 2'-O-ribose tRNA methyltransferase. Our results indicate that the SCS9-mediated methylation of nucleosides N32 and N34, located in the tRNAs anticodon loop, is crucial for the plant immunity effectiveness. On the other hand, with a chemical genetic screening of agonist molecules of the immune response, we identified the sulfonamides as priming inducer molecules that exhibit a faster and/or stronger activation of SA-related defense responses and enhanced resistance to P.s. DC3000. Analysis of the mechanism of action of these molecules reveals that synthesis and accumulation of folates exert a SA-independent negative control on the immune response to P.s. DC3000. Through comparative proteomic analysis we identified the 5-methyltetrahydropteroyltriglutamate homocysteine methyltransferase 1 (methione synthase, here named as METS1), enzyme responsible of the methionine synthesis in the folate-dependent 1C metabolism and overaccumulated in scs9 mutants, as modulator component in the immune response to P.s. DC3000. We observed that the overexpression of METS1 in transgenic plants of Arabidopsis suppresses plant immune responses and promotes enhanced susceptibility to P.s. DC3000. This repressor effect is due to a genome-wide increase in DNA methylation level, which is mediated by the overaccumulation of METS1 and the consequent increase of folate-dependent methionine synthesis. Therefore, the findings of this work provide a deeper knowledge about the mechanisms by which the DNA methylation and epigenetic regulation exert an influence on plant immunity through folate metabolism, particularly by METS1, whose synthesis is regulated through specific tRNA modifications mediated by SCS9. / Las plantas, a lo largo de la evolución, han desarrollado un sofisticado entramado de rutas de señalización que permiten la activación y el control de la respuesta inmune. Identificar qué procesos metabólicos participan en modular la amplitud de dicha respuesta inmune es un reto en el campo de la interacción planta-patógeno. Con este propósito, se han utilizado dos aproximaciones genéticas llevadas a cabo en Arabidopsis thaliana contra la infección por la bacteria hemibiotrofa Pseudomonas syringae DC3000. Los resultados ponen de manifiesto la importancia de la regulación de dos mecanismos, a su vez relacionados, para la activación de una respuesta inmune efectiva. Mediante un rastreo genético en busca de componentes reguladores de la inmunidad, identificamos el mutante que denominamos scs9 (supresor de csb3). scs9 muestra una resistencia afectada que conlleva un incremento en la susceptibilidad a P.s. DC3000 a través de un mecanismo independiente a la respuesta inmune mediada por ácido salicílico (SA). La clonación y caracterización de SCS9 revela que codifica una 2'-O-ribosa metiltransferasa de tRNA. Nuestros resultados indican que la modificación por metilación mediada por SCS9 de los nucleósidos N32 y N34 de la región anticodón de los tRNAs, es clave para la inmunidad de la planta. Por otro lado, mediante un rastreo de genética química en busca de moléculas agonistas de la respuesta inmune, identificamos un grupo de sulfonamidas como moléculas activadoras de un mecanismo de priming. Este conlleva una más rápida y/o más intensa activación de la respuesta defensiva dependiente de SA y de un incremento de la resistencia frente a P.s. DC3000. El análisis del mecanismo de acción de dichas moléculas revela que la síntesis y acumulación de folatos ejerce un control negativo sobre la respuesta inmune frente a P.s. DC3000; y ese control es ejercido de manera independiente a la ruta de señalización mediada por SA. A través de un análisis proteómico comparativo identificamos la proteína 5-metiltetrahidropteroiltriglutamato homocisteína metiltransferasa 1 (metionina sintasa, denominada aquí METS1), responsable de la síntesis de metionina en el metabolismo C1 dependiente de folatos y sobreacumulada en los mutantes scs9. Esta proteína participa entonces como componente modulador de la respuesta inmune a P.s. DC3000. La sobreexpresión de METS1 en plantas transgénicas observamos que suprime la respuesta inmune y conlleva a un incremento en la susceptibilidad frente a P.s. DC3000. Dicho efecto represor de la resistencia acontece a raíz de un incremento del nivel de metilación de DNA en todo el genoma mediado por la sobreacumulación de METS1 y del consiguiente posible aumento en la síntesis de metionina dependiente de folatos. Por tanto, estos resultados ahondan en el conocimiento de cómo la metilación de DNA y el control epigenético ejercen una influencia sobre la respuesta inmune. Esta influencia puede ser controlada a través del metabolismo de folatos, y en particular a través de METS1, enzima cuya síntesis está a su vez controlada por determinadas modificaciones de tRNA mediadas por SCS9. / Les plantes, al llarg de l'evolució, han desenvolupat un sofisticat entramat de rutes de senyalització que permeten l'activació i el control de la resposta immune. Identificar quins procesos metabòlics participen en la modulació de l'amplitud d'aquesta resposta immune és un repte en el camp de la interacció planta-patogen. Amb aquest propòsit, s'han utilitzat dues aproximacions genètiques en Arabidopsis thaliana en resposta a la infecció pel bacteri hemibiotrofo Pseudomonas syringae DC3000. Els resultats posen de manifest la importància de la regulació de dos mecanismes, al seu torn relacionats, per a l'activació d'una resposta immune efectiva. Mitjançant un rastreig genètic per a la recerca de components reguladors de la immunitat, es va identificar el mutant que denominem scs9 (supresor de csb3). scs9 mostra una resistència afectada que comporta un increment en la susceptibilitat a P.s. DC3000 fent ús d'un mecanisme independent a la resposta immune mediada per l'àcid salicílic (SA). La clonació i caracterització de SCS9 revela que codifica una 2'-O-ribosa metiltransferasa de tRNA. Els nostres resultats indiquen que la modificació per metilació mediada per SCS9 dels nucleòsids N32 i N34 de la regió anticodó dels tRNAs, és clau per a la immunitat de la planta. D'altra banda, per mitjà d'un rastreig de genètica química per a la recerca de molècules agonistes de la resposta immune, es va identificar un grup de sulfonamidas com a molècules activadores d'un mecanisme de priming. Aquest, comporta una més rápida i/o més intensa activació de la resposta defensiva dependent de SA i d'un increment de la resistència enfront de P.s. DC3000. L'anàlisi del mecanisme d'acció d'aquestes molècules revela que la síntesis i acumulació de folats exerceix un control negatiu sobre la resposta immune davant el bacteri P.s. DC3000; i eixe control és exercit de manera independent a la ruta de senyalització mediada per SA. Amb un anàlisi proteòmic comparatiu es va identificar la proteïna 5-metiltetrahidropteroiltriglutamato homocisteína metiltransferasa 1 (metionina sintasa, denominada ací METS1), responsable de la síntesi de metionina al metabolisme C1 dependent de folats i sobreacumulada en els mutants scs9. Aquesta, així doncs, es troba participant com a component modulador de la resposta immune a P.s. DC3000. La sobreexpressió de METS1 en plantes transgèniques suprimeix la resposta immune i comporta a un increment en la susceptibilitat per P.s. DC3000. L'efecte repressor de la resistència succeïx arran d'un increment del nivell de metilació de DNA en tot el genoma, mediat per la sobreacumulació de METS1 i del consegüent posible augment en la síntesi de metionina dependent de folats. Per tant, aquests resultats aprofundixen en el coneixement de com la metilació de DNA i el control epigenètic exerceixen una influència sobre la resposta immune. Aquesta influència pot ser controlada mitjançant el metabolisme de folats, i en particular a través de l'enzim METS1, la síntesi de la qual està al seu torn controlada per determinades modificacions de tRNA mediades per SCS9. / González García, B. (2017). Implicación de las modificaciones de tRNA y del metabolismo de los folatos en la respuesta inmune de Arabidopsis [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/86162 / TESIS
56

Comportamento de Escherichia coli enterohemorrágica O157:H7 frente a bactérias autóclones em carne bovina móida. / Influence of bacteria from natural microflora over behaviour of Escherichia coli O157:H7 in ground beef

Saad, Susana Marta Isay 26 September 1997 (has links)
E. coli O157:H7 é um patógeno de importância em alimentos, tendo sido envolvido, nos últimos anos, em surtos de grandes proporções, principalmente por produtos cárneos. Entretanto sua ocorrência em alimentos, particularmente em carne crua, é baixa e poderia, eventualmente, ser atribuída à atividade antagônica expressa por outros microrganismos presentes. Assim sendo, foi avaliada a interferência de bactérias que fazem parte da microbiota normal de carne sobre a multiplicação de E. coli O157:H7 em carne bovina moída mantida em refrigeração e em temperatura ambiente. Com essa finalidade, foram realizados testes de desafio (\"challenge tests\") em porções de 25 g de carne bovina moída inoculadas com diferentes concentrações de E. coli O157:H7 (101, 103 e 106 CFC/g), desafiadas com diferentes inóculos de E. coli não patogênica, Pseudomonas putida e Leuconostoc spp. As cepas de Pseudamonas putida e de Leuconostoc spp., isoladas de carne, foram selecionadas em função de atividade inibitória contra E. calí O157:H7 observada \"in vitro\". Para o monitoramento de E. coli O157:H7, foram utilizados o método convencional, ou seja, plaqueamento em ágar Mac Conkey-sorbitol e identificação de colônias (testes bioquímicos e sorológicos), bem como um método considerado rápido, empregando o Petrifilm&#8482; Kit-HEC. De maneira geral, não foram observadas interferências significativas da presença de diferentes inóculos de E. coli não patogênica, P. putida e Leuconostoc spp., sobre a multiplicação de diferentes inóculos de E. coli O157:H7 à temperatura ambiente e à temperatura de refrigeração. Paralelamente, o Petrifilm&#8482; Kit-HEC revelou um alto índice de correlação com o ágar Mac Conkey-sorbitol (97,2%), com contagens da mesma ordem de grandeza. Os experimentos à temperatura ambiente revelaram um maior índice de correlação (99,0%), quando comparados àqueles à temperatura de refrigeração (94,9%). Aparentemente, a baixa ocorrência de E. coli O157:H7 em alimentos, particularmente em carne bovina crua, não pode ser atribuída à atividade antagônica de alguns microrganismos presentes. / Escherichia coli O157:H7 is a foodborne pathogen of increasing importance, since it has been involved in several threatening outbreaks, most of them associated with meat products. Though, it is possible that the low occurrence af E. coli O157:H7 in food, particularly in meat, may be due to antagonistic effects af other microorganisms present. Therefore, the influence of some bacteria isolated from meat, over E. coli O157:H7 in meat samples stored at chill and room temperatures was evaluated. For that purpose, studies were performed on 25 g of ground beef inoculated with different spiking levels of E. coli O157:H7 (101, 103 and 106 CFC/g), challenged with different spiking levels of non pathogenic E. coli, Pseudomonas putida or Leuconostoc spp. The Ps. putida and Leuconostoc spp. strains were selected based on deferred antagonism observed against E. coli O157:H7. Multiplication was monitored by means of cultural methods, employing sorbitol Mac Conkey agar and additional identification tests, and the rapid method Petrifilm&#8482; Kit-HEC. No significant influence of non pathogenic E. coli, Pseudomonas putida and Leuconostoc spp. over the multiplication of E. coli O157:H7 was observed. Results on Petrifilm&#8482; Kit-HEC showed high correlation with results on sorbitol Mac Conkey agar (97,2%). Experiments performed with meat kept at room temperatures resulted in higher correlation values (99,0%), when compared to those of meat kept at chill temperatures (94,9%). Apparently, the low occurrence of E. coli O157:H7 in food, particularly in raw meat, can\'t be attributed to antagonistic effects of other bacteria from natural microflora.
57

Interação planta-patógeno: análises químicas em Solanum pimpinellifolium L. e Solanum lycopersicum \'VFNT\' infectadas pelo tomato mottle mosaic virus / Plant-pathogen interaction: chemical analysis in Solanum pimpinellifolium L. and Solanum lycopersicum \'VFNT\' infected with tomato mottle mosaic virus

Nagai, Alice 10 October 2017 (has links)
As plantas se defendem do ataque de patógenos através de um sistema imune composto por duas fases. A primeira delas é mediada por receptores localizados na membrana celular ou intracelularmente, os quais são conhecidos como receptores de reconhecimento padrão (do inglês, pattern recognition receptors - PRR). Esses receptores reconhecem moléculas derivadas de microrganismos, as quais são conservadas evolutivamente e são chamadas de padrões moleculares associados a patógenos (do inglês, pathogen-associated molecular patterns - PAMPs). Esse reconhecimento dispara uma resposta de defesa conhecida como PTI (do inglês, PAMP-triggerd immunity - PTI). Alguns patógenos foram aptos a sintetizar moléculas capazes de suprimir a PTI e essas moléculas são denominadas de efetores. A resposta que ocorre devido à ação dos efetores é chamada de susceptibilidade disparada por efetores (do inglês, effector-triggered susceptibility - ETS). Entretanto, plantas resistentes podem reconhecer os efetores através de proteínas de resistência localizadas intracelularmente, ativando a imunidade disparada por efetores (do inglês, effector-triggeredimmunity - ETI). De modo geral, as respostas advindas da PTI e da ETI são similares, mas a segunda é ativada mais rapidamente e é mediada por um único gene de resistência R. Por essa razão, a ETI é conhecida como uma resposta à doença qualitativa e as plantas não desenvolvem sintomas, caracterizando a interação incompatível. Por outro lado, a PTI é mediada por diversos genes e as respostas de defesa são tardias, possibilitando a disseminação do patógeno pelas células da planta e a ocorrência da doença, o que caracteriza a interação compatível. Nas respostas de defesa, moléculas como o óxido nítrico, as poliaminas e o ácido salicílico participam do processo de sinalização. O sistema antioxidante da planta é ativado de modo a mitigar os efeitos das espécies reativas de oxigênio e o metabolismo da planta é alterado. Dessa maneira, o estudo das respostas de defesa contra patógenos, pode ser uma ferramenta útil para estabelecer controles efetivos para as doenças de plantas / Plants defend themselves from pathogen attack through an active immunity system composed by two phases. The first is mediated by cell surface and intracellular pattern recognition receptors (PRR), which recognizes conserved molecules derived from microbes known as pathogen-associated molecular patterns (PAMPs). This recognition triggers a defense response called PAMP-triggered immunity (PTI). Throughout evolution, pathogens were able to synthesize molecules capable of suppressing PTI. These molecules are named effectors and they are responsible for effector-triggered susceptibility (ETS). However, resistant plants can recognize effectors by intracellular resistance (R) proteins, initiating effector-triggered immunity (ETI). In general, responses derived from PTI and ETI are the same, but the latter is activated faster and is mediated by a single R gene. For this reason, ETI-response is also known as qualitative disease response (QDR) and plants do not develop disease symptoms, characterizing the incompatible interaction. On the other hand, PTI is mediated by several genes and the defense response is delayed, enabling the pathogen to spread out and to cause disease. This interaction is known as compatible. In defense responses, molecules like nitric oxide, polyamines and salicylic acid can participate in signaling process. The antioxidant system can be activated to quench the ROS effects and the plant metabolism is altered. In this sense, studying defense responses against pathogens can help to develop tools to establish effective control methods for plant disease
58

Expressão Comparativa de Genes em Dermatófitos durante o Processo de Interação com Moléculas do Hospedeiro e em Resposta a Agentes Antifúngicos / Comparative Expression of Genes in Dermatophytes during Interaction with the Host Environment and in Response to Antifungal Agents

Martins, Maíra Pompeu 10 April 2015 (has links)
Dermatófitos são um grupo de fungos intimamente relacionados, que tem a capacidade de invadir tecidos queratinizados como pele, cabelos e unhas de homens e outros animais causando dermatofitoses. Os agentes envolvidos nessas infecções pertencem aos gêneros Trichophyton, Microsporum ou Epidermophyton e, de acordo com seu habitat natural, são classificados em espécies geofílicas, zoofílicas ou antropofílicas. A maior incidência de dermatofitoses é causada pelo gênero Trichophyton, sendo T. rubrum a espécie mais prevalente em infecções de pele e unhas em humanos. Devido à severidade e longevidade destas infecções, e à resistência ao tratamento, o estudo de fatores envolvidos na interação patógeno-hospedeiro, na resistência dos dermatófitos a agentes antifúngicos e na manutenção do processo infeccioso são de grande relevância. Por análises morfológicas, fisiológicas e de expressão gênica, comparamos cinco dermatófitos cujos genomas foram sequenciados por iniciativa do Broad Institute, Microsporum canis, Trichophyton equinum, Trichophyton interdigitale, Trichophyton rubrum e Trichophyton tonsurans. Cultivos em queratina, mimetizando o processo infeccioso, foram utilizados para analisar o envolvimento dos dermatófitos na interação patógeno-hospedeiro e manutenção do processo infeccioso. Também expusemos as espécies a concentrações subinibitórias de agentes terapêuticos, de modo a verificar a resposta destes fungos a diferentes drogas. Observamos que o acúmulo de transcritos dos genes relacionados à virulência em dermatófitos avaliados durante o crescimento em queratina sugere que a maquinaria metabólica com atividade de formação da parede celular do fungo, metabolização do substrato e adesão ao hospedeiro ativa nos períodos iniciais de infecção. Contudo, um padrão de expressão correlacionado à similaridade das sequências genômicas não foi observado nas condições testadas. Também não se observa correlação direta entre o nicho preferencial dos dermatófitos e os níveis transcricionais em resposta à queratina de origem animal. Analisamos três genes envolvidos na resistência a múltiplas drogas (MDR) durante crescimento na presença de drogas com atividade antifúngica. Nossos dados sugerem que os genes MDR atuam sinergicamente em dermatófitos, e podem atuar de forma compensatória quando em presença de drogas antifúngicas, o que pode ser uma importante causa de falhas no tratamento. Nossos resultados fornecem evidências de que a expressão dos genes analisados não se correlaciona com as relações filogenéticas entre estes dermatófitos, visto que apesar da íntima relação entre o conteúdo genético e organização do genoma, os níveis transcricionais destes genes são diferentes entre as espécies. Assim, diferenças na adaptação a nichos específicos e a progressão da doença entre os dermatófitos podem ser explicadas por diferentes perfis de transcrição do gene. / Dermatophytes are a group of closely related fungi, which have the ability to invade keratinized tissues, such as skin, hair, and nails of both human and animal hosts causing dermatophytosis. The agents involved in these infections belong to the genera Trichophyton, Microsporum or Epidermophyton and, according to their natural habitat, are classified as geophilic, zoophilic or anthropophilic species. The higher incidence of dermatophytosis is caused by the genera Trichophyton, being the specie T. rubrum the most prevalent causative of human skin and nail infections. Because of the severity and longevity of these infections and their resistance to treatment, the study of the factors involved in host-pathogen interaction, in resistance of dermatophytes to antifungal agents, and in maintenance of the infection is relevant. Through morphological, physiological and gene expression analysis we compared five dermatophytes, whose genomes were sequenced by initiative of the Broad Institute: Microsporum canis, Trichophyton equinum, Trichophyton interdigitale, T. rubrum and Trichophyton tonsurans. Growth in keratin, which mimetize the infectious process, was used to analyze the involvement of dermatophytes in host-pathogen interaction and maintenance of the infectious process. We also exposed the species to subinibitory concentrations of therapeutic agents to verify the response of these fungi to different drugs. We observed that the accumulation of transcripts of genes related to virulence in dermatophytes evaluated during growth in keratin, suggest that the metabolic machinery with activity on fungal cell wall formation, substrate metabolization, and host adhesion is activated in early stages of infection. However, an expression pattern correlating to genomic sequence similarity was not observed in the conditions tested. We also did not observe a direct correlation between the preferential niche of these dermatophytes and the transcriptional levels in response to the keratin from animal origin. We analyze three genes involved in multidrug resistance (MDR) during growth in the presence of drugs with antifungal activity. Our data suggest that MDR genes act synergistically in dermatophytes, and they may compensate for one another when challenged with antifungal drugs, which can be an important cause of therapeutic failure. We provide evidence that the expression of the analyzed genes does not correlate with the phylogeny of these dermatophytes since, in spite of the different species being highly related in gene content and genome organization, the transcription level of these genes is different among these species. Thus, differences in adaptation to a specific niche and disease progression among dermatophytes would be explained by different gene transcription profiles.
59

Mofo branco: métodos de avaliação de suscetibilidade e expressão de genes relacionados à defesa em plantas de soja

Hüller, Guilherme de Camargo 14 June 2017 (has links)
Submitted by Angela Maria de Oliveira (amolivei@uepg.br) on 2017-08-18T19:43:08Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) Dissertação de mestrado GUILHERME HULLER.pdf: 1126542 bytes, checksum: 0db3176e6526fc8258733119abbe396a (MD5) / Made available in DSpace on 2017-08-18T19:43:08Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 811 bytes, checksum: e39d27027a6cc9cb039ad269a5db8e34 (MD5) Dissertação de mestrado GUILHERME HULLER.pdf: 1126542 bytes, checksum: 0db3176e6526fc8258733119abbe396a (MD5) Previous issue date: 2017-06-14 / O mofo branco, causado pelo fungo Sclerotinia sclerotiorum, é uma das mais importantes doenças que incidem na cultura da soja. Seu manejo se dá através de técnicas integradas como a utilização de defensivos, rotação de culturas e utilização de material menos suscetível. Porém, não há genótipos comercialmente disponíveis que apresentem elevado grau de resistência. Grande entrave na seleção de material mais resistente é a inconsistência de resultados à nível de campo, de modo que diferentes métodos vem sendo aplicados em laboratório com a finalidade de avaliar a resistência de genótipos de soja à S. sclerotioroum. Diante disso, o presente trabalho teve por objetivo verificar se diferentes métodos utilizados para acessar níveis de resistência estimulam respostas similares aos genótipos de soja, em termos de suscetibilidade. Foram empregados quatro métodos (ácido oxálico, disco de micélio na haste, micropipeta e suspensão de esporos) em quatro genótipos de soja. Os experimentos foram conduzidos em triplicata, no delineamento inteiramente casualizado com 7 repetições. A sensibilidade ao ácido oxálico foi avaliada através de uma chave de escores de murchamento, foi medida a lesão (cm) para os métodos micropipeta e disco na haste, e avaliada a severidade de ataque do patógeno para suspensão de ascósporos. Para comparação foi utilizado o ranqueamento dos genótipos dentro de cada método e também análise de expressão de genes relacionados à defesa. Os diferentes métodos analisados estimularam respostas similares aos genótipos de soja, em termos de suscetibilidade. Verificou-se que o nível de suscetibilidade dos genótipos não variou quando estes foram submetidos aos diferentes métodos. Ainda, foi observada correlação positiva entre os resultados dos diferentes métodos, porém o grau de correlação entre eles é diferente. Menor correlação observada foi entre os métodos AO e Ascósporos (coeficiente de Spearman: 0,498) ao passo que maior grau de correlação foi observado entre os métodos Micropipeta e disco na Haste (coeficiente de Spearman: 0,877). Foi observada similaridade em relação aos estímulos causados pelos diferentes métodos às plantas de soja por ocasião do contato com o patógeno e/ou fator de patogenicidade do mesmo (ácido oxálico) para expressão de genes do grupo PR-5. / The White mold, caused by the fungus Sclerotinia sclerotiorum, is one of the most importante disease that affect the soybean crop. The management is based on integrated practices as by applying pesticides, crop rotation and the usage of less susceptible genotypes. However, there is not a high level resistance genotype commercially available. The inconsistency of results from field trials has been the major obstacle in the selection of resistant material. For this reason, a great variety of methods have been used in laboratory to assess the soybean genotypes resistance to S. sclerotioroum. Then, the objective of this study was to evaluate different methods used to assess sensitivity levels and if they stimulate equal responses in soybean genotypes, in terms of susceptibility. Four methods were applied (oxalic acid, stem test, straw test and by appliyng spores) to four soybean gentypes. The completely randomized design was used. Experiments were conducted in triplicates, with seven replications each. The sensitivity to the oxalic acid was assessed by using a wilting score key, it was measured the size of lesion (cm) for the stem and straw test, and for the ascospore method, the severity of disease symptoms was assessed. The rank of genotypes was used to compare methods as well as the analysis of gene expression of some genes related to soybean defence. All method were shown to simulate similar responses to the soybean genotypes, in terms of susceptibility. The susceptibility level of genotypes did not change when submitted to the different methods. Also, it was shown that there is a correlation among the methods results, although the degree which it occurs is different. The methods AO and Ascospore were the ones that demonstrated lower correlation (Spearman coefficient: 0,498), whereas the stem and straw test were shown to have the highest correlation levels (Spearman coefficient: 0,877). Furthermore, it was noticed similarity in the stimuli caused in soybean plants by the different methods due to either the contact with fungus or the pathogenicity fator (oxalic acid) to express genes from PR-5 group.
60

Frequência de fungos associados ao colapso do meloeiro e influência da densidade de inóculo e isolados de Menosporascus cannonballus na severidade da doença

ANDRADE, Domingos Eduardo Guimarães Tavares de 17 March 2004 (has links)
Submitted by (lucia.rodrigues@ufrpe.br) on 2017-02-21T14:43:15Z No. of bitstreams: 1 Domingos Eduardo Guimaraes tavares de Andrade.pdf: 1134828 bytes, checksum: b275aaaed4ce9ad14aa4a28ddd01f571 (MD5) / Made available in DSpace on 2017-02-21T14:43:15Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Domingos Eduardo Guimaraes tavares de Andrade.pdf: 1134828 bytes, checksum: b275aaaed4ce9ad14aa4a28ddd01f571 (MD5) Previous issue date: 2004-03-17 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / This study aimed to verify the frequency of fungi associated to melon (Cucumis melo L.) roots with collapse symptoms and their correlation with physical, chemical and microbiologic characteristics of soils. It also aimed to analyze the influence of inoculum densities and strains of Monosporascus cannonballus on the melon collapse, evaluating suitable methods to quantify disease. Melon plants with collapse symptoms and soil samples were collected from 10 producing areas, located in the counties of Mossoró and Baraúna (State of Rio Grande do Norte) and Quixeré (State of Ceará). The isolation frequency (FI) of fungi was obtained for each area, while the soil samples were analyzed in relation to physical, chemical and microbiologic characteristics. Monosporascus cannonballus inoculum densities of 0.1, 0.5, 1, 5, 10, 25 and 50 cfu/g of soil were essayed for collapse severity (SD), plant length (CP), shoot fresh biomass (BFPA) and root fresh biomass (BFR), shoot dry biomass (BSPA) and root dry biomass (PSR), areas of first and second true leaves (A1FD and A2FD), accumulated leaf area (AFA), total volume of plant (VTP), total fresh biomass of plant (BFTP) and total dry biomass of plant (BSTP). In the variability essay were utilized 44 strains of M. cannonballus with inoculum density of 10 cfu/g of soil. In the FI survey, high prevalences were verified for Fusarium solani and Macrophomina phaseolina (100%), while lower values were verified for Rhizoctonia solani (40%), M. cannonballus (30%) and Sclerotium rolfsii (30%). Fusarium solani and M. phaseolina presented similar FI, ranging from 1.6 to 60.0%, while M. cannonballus showed FI from 0.0 to 71.1%, R. solani from 0.0 to 18.0% and S. rolfsii from 0.0 to 13.3%. The FI of F. solani and M. cannonballus were respectively higher in melon type Orange (57.1%) and Cantaloupe (40.9%), as well as in areas with one or two years (45.4%) andwith more than five years (48.2%) of cropping. The FI of F. solani and M. cannonballus were inversely correlated (r = -0.79), and were influenced by the amount of Bacillus spp. in the soil (r = -0.71 and 0.80, respectively). The FI of M. phaseolina correlated with phosphorus level (r = 0.68), the FI of R. solani with flocculation degree (r = 0.67), field capacity (r = -0.81), pH (r = -0.75), aluminum level (r = 0.85) and total acidity (r = 0.69). The FI of S. rolfsii correlated with the permanent wilting point (r = -0.78) and soil available water (r = 0.75). The progress curves of SD, CP, A1FD, A2FD and AFA, related to inoculum densities, were adjusted by non-linear logistic model. Low inoculum densities (0.1, 0.5 and 1 cfu/g of soil) produced high levels of SD, ranging from 15.6 to 53.1%. Densities from 20 to 50 cfu/g of soil did not substantially increase SD. In the essay with different M. cannonballus strains, the analyzed variables propitiated formation of threesimilarity groups and evidenced strain variability within and among areas. High coefficients of correlation and determination confirmed the fit of SD with A1FD, A2FD and AFA in two essays demonstrating potential use to quantify the melon collapse. / Este estudo teve como objetivos determinar a freqüência de fungos associados às raízes de meloeiro (Cucumis melo L.) com sintomas de colapso, relacionando-a com as características físicas, químicas e microbiológicas dos solos, e verificar a influência de densidades de inóculo e isolados de Monosporascus cannonballus sobre o colapso do meloeiro, avaliando metodologias adequadas para a quantificação da doença. Meloeiros com sintomas de colapso e amostras de solos foram coletados em 10 áreas produtoras, localizadas nos municípios de Mossoró e Baraúna (RN) e Quixeré (CE). A freqüência de isolamento (FI) de fungos foi obtida para cada área, enquanto as amostras de solo foram analisadas quanto às características físicas, químicas e microbiológicas. No ensaio de densidades de inóculo de M. cannonballus foram utilizadas as densidades de 0,1; 0,5; 1; 5; 10; 25 e 50 ufc/g de solo, avaliando-se a severidade do colapso (SD), comprimentoda planta (CP), biomassa fresca da parte aérea (BFPA) e da raiz (BFR), biomassa seca da parte aérea (BSPA) e da raiz (BSR), áreas da 1ª e 2ª folhas definitivas (A1FD e A2FD), área foliar acumulada (AFA), volume total da planta (VTP), biomassa fresca total (BFTP) e biomassa seca total da planta (BSTP). No ensaio de variabilidade foram utilizados 44 isolados de M. cannonballus, na densidade de inóculo de 10 ufc/g de solo. No levantamento da FI, prevalências elevadas (100%) foram constatadas para Fusarium solani e Macrophomina phaseolina, enquanto valores menores foram verificados para Rhizoctonia solani (40%), M. cannonballus (30%) e Sclerotium rolfsii (30%). Fusarium solani e M. phaseolina apresentaram FI similares, variando de 1,6 a 60,0%, enquanto M. cannonballus apresentou FI de 0,0 a 71,1%, R. solani de 0,0 a 18% e S. rolfsii de 0,0 a13,3%. As FI de F. solani e M. cannonballus foram respectivamente superiores em meloeiros dos tipos Orange (57,1%) e Cantaloupe (40,9%), assim como em áreas com um ou dois anos (45,4%) e com mais de cinco anos (48,2%) de cultivo. As FI de F. solani e M. cannonballus correlacionaram-se inversamente entre si (r = -0,79), sendo estas influenciadas pela quantidade de Bacillus spp. presente no solo (r = -0,71 e 0,80, respectivamente). A FI de M. phaseolina correlacionou-se com o teor de fósforo (r = 0,68), a FI de R. solani com o grau de floculação (r = 0,67), capacidade de campo (r = -0,81), pH (r = -0,75), teor de alumínio (r = 0,85) e acidez total (r = 0,69), enquanto a FI de S. rolfsii correlacionou-se com o ponto de murcha permanente (r = -0,78) e a água disponível no solo (r = 0,75). As curvas de progresso da SD, CP, A1FD, A2FD e AFA, em função das densidades de inóculo, foram ajustadas pelo modelo não-linear logístico dose-resposta. Baixas densidades de inóculo (0,1; 0,5 e 1 ufc/g de solo) produziram elevados níveis deSD, que variaram de 15,6 a 53,1%. Densidades entre 20 e 50 ufc/g de solo não aumentaram substancialmente a SD. No ensaio com diferentes isolados de M. cannonballus, o conjunto das variáveis analisadas propiciou a separação de três grupos de similaridade, ficando evidente a variabilidade dos isolados dentro de uma mesma área e entre áreas. Elevados coeficientes de correlação e determinação confirmaram o ajuste da SD com A1FD, A2FD e AFA nos dois ensaios, demonstrando o potencial de utilização destas variáveis para quantificar o colapso do meloeiro.

Page generated in 0.0594 seconds