271 |
Do governo das patas: um estudo sobre a emergência do espectador crítico no teatro brasileiro / On the government of the paws: a study on the appearance of the critical spectator in brazilian theaterLuiz Paulo Pimentel de Souza 14 March 2018 (has links)
O presente estudo, cuja inspiração procedimental advém do legado de Michel Foucault, dedicase à análise das relações históricas entre práticas teatrais e determinada lógica de governança de tipo pedagógico do tecido social no Brasil. Constatando que tal correlação de forças encontraria seu alvo principal na figura do espectador, investigam-se os processos históricos que culminaram na emergência de determinado espectador crítico, autônomo e cidadão no interior das práticas teatrais brasileiras. Com vistas a perspectivar o problema do espectador ao longo da história da prática teatral no país, a pesquisa realiza um recuo temporal e organiza um corpo documental composto por periódicos (jornais e revistas) publicados entre 1812 e 1960. Sobrevém desses textos do passado a prática da pateada, desaparecida nos dias de hoje, a qual consistia em um ruidoso bater dos pés a ser disparado a qualquer momento da representação por parte dos espectadores insatisfeitos em relação ao que viam e ouviam. A pateada é aqui analisada sob duas perspectivas: a primeira investiga os sentidos dessa prática e a compreende como um gesto de ajuizamento singular formalizado por determinada época; a segunda percorre uma série de problematizações históricas que passaram a contestar a existência dessa prática e trabalharam em prol de sua extinção. Em meio ao processo do desaparecimento da pateada, pode-se ainda observar duas forças institucionais firmemente engajadas nesse movimento: a polícia e a crítica teatral. Essa segunda força, por sua vez, teve sua emergência vinculada a toda uma nova racionalidade jurídica que passaria a ganhar força no país com a inauguração das faculdades de Direito, e se desenvolveu com a consolidação da imprensa escrita da época. Ainda, recorrendo à análise da existência e extinção de uma prática como a pateada, objetivase apresentar um momento histórico em que tanto o comportamento quanto a subjetividade do espectador começariam a ser regulados em direções diversas e um novo tipo de endereçamento público-cena emergiria. Tratar-se-ia, portanto, de uma disputa a respeito das maneiras por meio das quais as manifestações dos espectadores em relação às peças e aos artistas poderiam ser exercidas. Assim, fazendo eco ao procedimental de pesquisa foucaultiano, trata-se de descrever e analisar a emergência de uma nova ordem de governo das condutas e subjetividades dos espectadores que diz respeito, em certa medida, às suas configurações contemporâneas. Perspectiva-se, enfim, que três seriam os eixos que formalizariam a entrada em cena de um novo espectador que nos seria muito mais familiar do que o público pateador oitocentista: o governo; o par formado pelas práticas teatrais e educacionais; e a regulação da própria experiência de ajuizamento em relação às práticas artísticas. / The present study, whose procedural inspiration comes from Michel Foucaults legacy, aims to analyze the historical relations between theatrical practices and a certain logics of governance, of pedagogical nature, in the Brazilian social fabric. Given that such relation of forces is principally focused on the spectator, the historical processes which led to the appearance of a certain critical, autonomous, and citizen spectator in Brazilian theatrical practices are studied. For an outlook on the issue of the spectator throughout the history of the countrys theatrical practice, the research steps back in time and organizes a documental body made up of periodicals (newspapers and magazines) published between 1812 and 1960. Out of these texts, there appears the practice of the pateada, gone nowadays, which was a loud hitting of the feet triggered at any moment during the representation by spectators dissatisfied with what they saw or heard. Pateada is herein analyzed under two perspectives: the first one investigates the meanings of this practice and understands it as a singular ruling gesture, set by a determined epoch; the second one follows a series of historical issues which started to object the existence of this practice and strived to have it ended. In the process to end with the pateada, one can observe two institutional forces engaged in the movement: the police and theater criticism. The second force, for its part, had its appearance associated with a whole new juridical rationality, which would grow strong in the country with the opening of Law Schools, and which developed during the consolidation of the written press of the time. Moreover, by analyzing the existence and disappearance of a practice such as the pateada, it is intended to dwell on a historical moment when the spectators behavior and subjectivity started to be regulated in several directions and a new king of audience-scene approach emerged. Therefore, this is about a struggle about the ways in which the audiences manifestations towards the plays and artists could be actualized. Thus, by echoing Foucaults research, it is aimed to describe and analyze the appearance of a new type of rule for the behavior and subjectivity of spectators as to what concerns, to a certain extent, their contemporary configurations. Finally, a perspective is given for the three axes which would formalize the coming into being of a new spectator, much more familiar to us than the 1800s audience of the Pateada: the government; the pair formed by theatrical and educational practices; and the regulation of the very experience of ruling artistic practices.
|
272 |
Montagem revelada : As Poéticas de Isadora. Orb - A metáfora final, de Ricky Seabra e a Un certo punto della vita dovresti impegnarti seriamente e Smettere di fare il ridicolo, de Rodrigo GarcíaPinzon, Jacqueline January 2011 (has links)
O objetivo desta dissertação é examinar as articulações entre o teatro e as mídias digitais no âmbito dos espetáculos Isadora.Orb- A Metáfora Final (2005), do brasileiro nascido nos Estados Unidos Ricky Seabra, e A Un Certo Punto Della Vita Dovresti Impegnarti Seriamente I Smetteredi Fare Il Ridicolo (2007), do argentino radicado na Espanha Rodrigo García. Considerando o espetáculo teatral como um espaço intermedial por excelência, a análise das obras permitiu a identificação dos procedimentos de composição da cena onde se destacam os princípios operatórios aqui denominados como montagem revelada e acontecimento teatral como experimento. / This thesis aims at examining the manner in which the theatre articulates with the digital media in two plays, Isadora.Orb - A Metáfora Final (2005) - by the Brazilian director Ricky Seabra, born in the United States - and A Un Certo Punto Della Vita Dovresti Impegnarti Seriamente e Smettere di Fare Il Ridicolo (2007) - by the Argentinian director Rodrigo García, who has established himself in Spain. By considering that the theatrical spectacle is the intermedial space par excellence, the analysis of these works allows the identification of the procedures employed for the composition of the scene. Among the most important of these, two procedural principles stand out, which are designated here as the revealed montage and the theatre event as an experiment.
|
273 |
Educação estético-ambiental: potencialidades do teatro na prática docenteDolci, Luciana Netto January 2016 (has links)
Submitted by Sandra Raquel Correa (sandracorrea42@hotmail.com) on 2016-04-03T00:45:47Z
No. of bitstreams: 1
0000010637.pdf: 4340257 bytes, checksum: a6c094a63069895be23ca41b7459f049 (MD5) / Made available in DSpace on 2016-04-03T00:45:47Z (GMT). No. of bitstreams: 1
0000010637.pdf: 4340257 bytes, checksum: a6c094a63069895be23ca41b7459f049 (MD5)
Previous issue date: 2016 / Este trabalho está inserido na linha de pesquisa Educação Ambiental: Ensino e
Formação de Educadores(as) – EAEFE, do Programa de Pós-Graduação em Educação
Ambiental – PPGEA, e tem como objetivo geral compreender o movimento dos professores
por meio de suas práticas pedagógicas com o teatro quanto à presença da Educação Ambiental
e da Educação Estética nessas práticas. Busco defender a seguinte tese: o teatro proporciona
experiências significadas para a formação humana, auxiliando na constituição dos professores
quanto à Educação Ambiental e à Educação Estética. Nessa perspectiva, compreendo o teatro
como um processo de aprendizagem em Educação Ambiental e em Educação Estética; porém,
os professores trabalham com o teatro na sala de aula porque eles tiveram tal experiência
anteriormente. Os sujeitos participantes foram quatro professores que desenvolvem o trabalho
com o teatro na escola. A pesquisa qualitativa é de orientação sócio-histórica e a base teórica
e a abordagem teórico-metodológica estão alicerçadas no Materialismo Histórico e Dialético.
O método de coleta de dados possuiu um conjunto de instrumentos composto por entrevistas,
observações, filmagens, fotografias, ateliê e portfólio. Na primeira fase, ocorreram as
entrevistas com os professores, individualmente. A segunda diz respeito às observações das
oficinas de teatro em que cada professor desenvolve a sua metodologia de trabalho teatral. Na
terceira fase foi realizado o ateliê em quatro encontros. Na análise de conteúdo dos dados,
emergiram duas categorias com suas respectivas unidades de análise. A primeira categoria
que surgiu foi a experiência com o teatro, e as unidades de análise são: as experiências com o
teatro na formação e a importância da experiência com o teatro na prática docente. A segunda
foi a atividade criadora potencializada pelo teatro no espaço escolar, e as unidades de análise
são: a atividade criadora na prática docente, influenciada pela experiência com o teatro, e a
atividade criadora com o teatro. Os resultados evidenciam que as experiências vividas pelos
professores, com o teatro, foram significadas e sentidas, consolidadas em suas memórias,
sendo que os professores investigados tiveram a presença de um professor que propiciou a
experiência estética, incentivando-os a participarem do trabalho com o teatro na formação
escolar e acadêmica. As experiências acumuladas com o teatro foram reelaboradas e
reconstruídas pelos professores, originando a atividade criadora em suas ações docentes e, por
serem experiências históricas, sociais e duplicadas, proporcionaram aos professores
imaginarem, fantasiarem, combinarem, modificarem e criarem algo novo nas próprias práticas
pedagógicas: a criação teatral coletiva com os grupos cênicos. As experiências com o teatro
na prática docente oportunizaram mudanças no planejamento, na relação professor e aluno, no
comportamento, nas relações sociais com os outros ambientes em que os professores estão
inseridos. Verifiquei, igualmente, a constituição dos professores no que se refere à presença
da Educação Ambiental e da Educação Estética nas suas práticas, potencializadas pelo teatro.
O presente estudo aponta que o trabalho com o teatro auxiliou na constituição dos professores
quanto à Educação Ambiental e à Educação Estética; além disso, possibilitou a construção de
um conceito de Educação Estético-Ambiental. / El presente trabajo forma parte de la línea de investigación de Educación Ambiental:
Enseñanza y Formación de Educadores(as) – EAEFE, del Programa de Posgrado en
Educación Ambiental – PPGEA, y tiene como objetivo general comprender el movimiento de
los maestros por medio de sus prácticas pedagógicas con el teatro en cuanto a la presencia de
la Educación Ambiental y de la Educación Estética en estas prácticas. Busco defender la
siguiente tesis: el teatro proporciona experiencias significadas para la formación humana,
auxiliando en la constitución de los maestros en cuanto a la Educación Ambiental y la
Educación Estética. En esta perspectiva, entiendo el teatro como un proceso de aprendizaje en
Educación Ambiental y en Educación Estética; sin embargo, los maestros trabajan con el
teatro en la clase porque tuvieron dicha experiencia anteriormente. Los sujetos participantes
fueron cuatro maestros que desarrollan el trabajo con teatro en la escuela. La investigación
cualitativa es de orientación socio-histórica y la base teórica y el enfoque teóricometodológico
están fundados en el Materialismo Histórico y Dialéctico. El método de colecta
de datos posee un conjunto de instrumentos compuesto por entrevistas, observaciones,
grabaciones, fotografías, taller y portfolio. En la primera etapa, ocurrieron las entrevistas con
los maestros, de manera individual. La segunda se refiere a las observaciones de los talleres
de teatro en lo que cada maestro desarrolla su metodología de trabajo teatral. En la tercera
etapa fue realizado el taller en cuatro encuentros. En el análisis de contenido de los datos,
emergieron dos categorías con sus respectivas unidades de análisis. La primera categoría que
surgió fue la experiencia con el teatro, y las unidades de análisis son: las experiencias con el
teatro en la formación y la importancia de la experiencia con el teatro en la práctica docente.
La segunda fue la actividad creadora potencializada por el teatro en el espacio escolar, y las
unidades de análisis son: la actividad creadora en la práctica docente, influenciada por la
experiencia con el teatro, y la actividad creadora con el teatro. Los resultados muestran que
las experiencias vividas por los maestros, con el teatro, fueron significadas y sentidas,
consolidadas en sus memorias, donde los maestros investigados tuvieron la presencia de un
maestro que propició la experiencia estética, incentivándolos a participar en el trabajo con el
teatro en la formación escolar y académica. Las experiencias acumuladas con el teatro fueron
reelaboradas y reconstruidas por los maestros, originando la actividad creadora en sus
acciones docentes y, siendo experiencias históricas, sociales y duplicadas, proporcionaron a
los maestros imaginar, fantasear, combinar, modificar y crear algo nuevo en las propias
prácticas pedagógicas: la creación teatral colectiva con los grupos escénicos. Las experiencias
con el teatro en la práctica docente dieron oportunidad para cambios en el planeamiento, en la
relación maestro-alumno, en el comportamiento y en las relaciones sociales con los demás
ambientes en que los maestros están insertos. He verificado, de igual manera, la constitución
de los maestros en lo que se refiere a la presencia de la Educación Ambiental y de la
Educación Estética en sus prácticas, potencializadas por el teatro. El presente estudio apunta
que el trabajo con el teatro auxilió en la formación de los maestros en cuanto a la Educación
Ambiental y a la Educación Estética; además, posibilitó la construcción de un concepto de
Educación Estético-Ambiental. / This work is within the line of research Environmental Education: Teaching and
Education of Teachers – EAEFE, from the Post graduation program on Environmental
Education – PPGEA, and has as general goal to understand the movement of teachers by
means of their pedagogical practices with drama as to the presence of the Environmental
Education and of the Aesthetic Education in these practices. I aim to defend the following
thesis: Drama provides experiences meaningful for human formation, helping in the
constitution of teachers as to the Environmental Education and to the Aesthetic Education. In
this perspective, I understand drama as a learning process on Environmental Education and
Aesthetic Education; however, the teachers work with drama in the classroom because they
had such experience previously. The participant subjects were four teachers who develop their
work with drama in school. The qualitative research is socio-historically oriented and the
theoretical background and the theory-methodological approach are based on the Dialectical
and Historical Materialism. The data collection method had a set of instruments composed of
interviews, observations, filming, pictures, meetings and portfolios. In the first phase, there
were the interviews with the teachers, individually. The second one concerns the drama
workshops observations in which each teacher develops their theatrical work methodology. In
the third phase there were four meetings. In the content data analysis, two categories with
their respective analysis units emerged. The first category to emerge was the experience with
drama, and the analysis units are: the experiences with drama in the education and the
importance of experience with drama in the teaching practice. The second one was the
creative activity, provided by drama in the school space, and the analysis units are: the
creative activity in the teaching practice, influenced by the experience with drama, and the
creative activity with drama. The results highlight that the situations experienced by the
teachers, with drama, were meaningful and sensed, consolidated in their memories. The
investigated teachers had the presence of a teacher who provided the aesthetic experience,
stimulating them to participate in the work with drama in the school and academic education.
The accumulated experiences with drama were re-elaborated and reconstructed by the
teachers, originating the creative activity in their teaching actions and, because they are
historical, social and duplicated experiences, they made it possible for the teachers to imagine,
fantasize, combine, modify and create something new in their own pedagogical practices: the
collective theatrical creation with the scenic groups. The experiences with drama in the
teaching practice provided changes in the planning, in the relation between teacher and
student, in the behavior and in the social relations with the other environments in which the
teachers are inserted. I also noticed the constitution of the teachers as to the presence of the
Environmental Education and Aesthetic Education in their practices, provided by drama. The
present study shows that the work with drama helped in the constitution of the teachers
concerning the Environmental Education and Aesthetic Education: besides that, it enabled the
construction of the concept of Aesthetic-Environmental Education.
|
274 |
A linguagem teatral na educação infantil: entre o gesto da criança e a solicitação do espetáculoSilva, Talita Pereira da 22 November 2016 (has links)
Submitted by Nadir Basilio (nadirsb@uninove.br) on 2017-01-26T18:09:18Z
No. of bitstreams: 1
Talita Pereira Da Silva.pdf: 775458 bytes, checksum: 4b874f406ef23e2cb97e7f018376c39e (MD5) / Made available in DSpace on 2017-01-26T18:09:18Z (GMT). No. of bitstreams: 1
Talita Pereira Da Silva.pdf: 775458 bytes, checksum: 4b874f406ef23e2cb97e7f018376c39e (MD5)
Previous issue date: 2016-11-22 / This dissertation presents a study about the theatrical language in early childhood education, and it is supported by bibliographic sources and field research through interviews carried out with five kindergarten female teachers from two public schools in the city of São Paulo. Throughout the survey, the aim was to contextualize the teaching of Arts in early childhood education, to ponder on the theatrical language at this stage of basic education and gather ideas and experiences from teachers about working with this language. School education lacks spaces for discussions about the sensitivity of the subjects involved in their actions, and theatrical language allows the creation of environments to consider the sensitivity through imagination, aesthetics and poetry. From these perspectives, this study considers the complex thinking of Edgar Morin as its theoretical framework, which presents the aesthetic and poetic states as essential to think about the human development. There is a relationship between these ideas and the sensitive experience that the theatrical language offers. The survey also brings the pioneer of theater games, Viola Spolin, whose principle is that everyone is able to act; players take turns between audience and actors, in order to improvise scenes from the rules given. Despite presenting this improvisation technique, the present study does not dwell exclusively on it, but uses the conception of children's theater games exploited from dramatization challenges to children, without worrying about its finishing and the final product. This game does not require an audience in order to happen, favoring the child’s spontaneity and expression. To delimit the bibliographic sources, the references available to public preschool teachers in São Paulo city are considered. After this step, interviews with preschool teachers are carried out. The field research showed great diversity of intentions and definitions from the interviewed female teachers to work with the theatrical language, who include the child’s spontaneous dramatization and the theatrical language in the same parameter setting. It was also verified that the planning of these professionals oscillates from free performing to these multiple intentions. / Este trabajo presenta un estudio del lenguaje teatral en la educación infantil basado en fuentes de naturaleza bibliográfica y también en la investigación de campo, cuando entrevista a cinco maestras de educación infantil en dos escuelas del sistema escolar de la ciudad de Sao Paulo. Durante la investigación, hemos tratado de contextualizar la enseñanza de las Artes en la educación infantil, para reflexionar sobre el lenguaje teatral en esta etapa de la educación básica y elevar las ideas y experiencias de los maestros acerca de cómo trabajar con este lenguaje. La educación escolar carece de espacios para la discusión de la sensibilidad de los sujetos involucrados en sus acciones y la lenguaje teatral le permite crear entornos para reflexionar sobre la sensibilidad a través de la imaginación, la estética y la poesía. Desde estas perspectivas, este estudio tiene como marco teórico el pensamiento complejo de Edgar Morin, que presenta los estados estéticos y poéticos como esenciales para pensar en la formación humana. Existe una relación entre estas ideas y la experiencia sensible que ofrece la lenguaje teatral. La encuesta también trae la pionera de los juegos de teatro, Viola Spolin, cuyo principio es que todo el mundo es capaz de actuar; los jugadores se turnan entre público y actores, con el fin de improvisar escenas a partir de las reglas establecidas. Al tiempo que presenta esta técnica de improvisación, este estudio no se detiene exclusivamente en eso, utilizando también la concepción de juegos dramáticos de niños que son explotados a partir de retos de dramatización para ellos, pero sin preocuparse por el acabado y el producto final. No hay necesidad de una audiencia para pasar este juego, que se centra en la espontaneidad y la expresión de los niños. Para delimitar las fuentes bibliográficas, se utilizan las referencias disponibles a los maestros de preescolar en Sao Paulo. Después de este paso, se llevan a cabo entrevistas con las maestras de preescolar. La investigación de campo mostró una gran diversidad de intenciones y definiciones de las profesoras entrevistadas para el trabajo con el lenguaje teatral, que puso la dramatización espontánea del niño y el lenguaje teatral en el mismo ajuste de parámetros. También se encontró que la planificación de estas profesionales oscila entre la libertad de hacer y esas múltiples intenciones. / Esta dissertação apresenta um estudo sobre a linguagem teatral na educação infantil e se apoia em fontes de natureza bibliográfica e em pesquisa de campo, ao entrevistar cinco professoras de educação infantil de duas escolas da rede municipal de ensino da cidade de São Paulo. Ao longo da pesquisa, buscou-se contextualizar o ensino das Artes na educação infantil, refletir sobre a linguagem teatral nessa etapa da educação básica e levantar ideias e experiências de professores sobre o trabalho com essa linguagem. A educação escolar carece de espaços para discussões sobre a sensibilidade dos sujeitos envolvidos em suas ações e a linguagem teatral permite que se criem ambientes para refletir sobre a sensibilidade por meio da imaginação, da estética e da poesia. A partir destas perspectivas, este estudo tem como referencial teórico o pensamento complexo de Edgar Morin, que apresenta os estados estético e poético como imprescindíveis para se pensar a formação humana. Há uma relação entre tais ideias e a experiência sensível que a linguagem teatral oferece. A pesquisa também traz a pioneira dos jogos teatrais, Viola Spolin, cujo princípio é o de que todos são capazes de atuar; os jogadores se revezam entre plateia e atores, no sentido de improvisar cenas a partir das regras estabelecidas. Apesar de apresentar esta técnica de improvisação, o presente estudo não se detém exclusivamente nela, utilizando também a concepção dos jogos dramáticos infantis explorados a partir de desafios de dramatização às crianças, mas sem a preocupação com o acabamento e com o produto final. Não há a necessidade de uma plateia para este jogo acontecer, o que privilegia a espontaneidade infantil e sua expressão. Para delimitar as fontes bibliográficas, parte-se das referências à disposição dos professores de educação infantil do município de São Paulo. Após esta etapa, realizam-se entrevistas com professoras de educação infantil. A pesquisa de campo mostrou grande diversidade de intenções e definições das professoras entrevistadas para o trabalho com a linguagem teatral, ao colocrem a dramatização espontânea da criança e a linguagem teatral em um mesmo parâmetro de definição. Verificou-se também que o planejamento destas profissionais oscila entre o fazer livre e essas múltiplas intencionalidades.
|
275 |
La osadía de Eros. La «tensión erótica», dispositivo contrahegemónico de la poíesis teatral, de "Descripción de un cuadro" a "Mujer en llamas"Loayza Cabezas, Grimanesa Madeleine 20 January 2022 (has links)
[ES] El presente estudio se centra en el análisis de la praxis teatral, a partir del montaje esceno-performativo: Descripción de un cuadro, texto de Heiner Müller, y dirección de Madeleine Loayza, con la finalidad de exponer la importancia de la «tensión erótica» (entendida como energía vital asociada a Eros) presente en la poíesis del acontecimiento teatral. Nos enfocaremos en los dispositivos contrahegemónicos (a los que caracteriza su gesto irreverente y crítico) presentes en el fenómeno sensoperceptivo y receptivo, el mismo que involucra la relación del actor-operador/performer con los diversos elementos que intervienen en la producción de dicha poíesis y su alcance en el espectador.
La investigación incluye la poíesis convivial, productiva y la poíesis receptiva enfocadas en el proceso y en el resultado. En este contexto se observa, analiza e interpreta el modo en que acontece dicha tensión, emplazándonos desde el rol de artista-investigadora/espectadora. El estudio concluye con el soporte conceptual y el diseño de la investigación-creación: Mujer en llamas; donde la investigadora se asume como artista-investigadora/directora, actriz y dramaturga. Observar cómo se constituye el fenómeno sensoperceptivo y receptivo de la poíesis, al develarse el modo en que opera la «tensión erótica» y su alcance en el espectador, en tanto dispositivo de resistencia contrahegemónico por medio de mecanismos y formas de producción liminales, para lo cual se ponen en discusión las características de operación del dispositivo, de acuerdo con las particularidades del montaje propuesto.
El estudio contempla, desde una perspectiva analítica, las teatralidades contemporáneas, pertenecientes al campo de la Teatrología, con énfasis en la dimensión performativa del signo teatral que destaca los aspectos espacio/temporales y kinésicos. Nos referirnos al análisis de la dinámica de la ejecución del signo en escena (que involucra al espectador), más que limitarnos a identificar la estructura de los signos teatrales; esta perspectiva desplaza al eje de la literatura dramática como referente canónico para abordar la experiencia escénica.
Enfatizar el rol del cuerpo en el fenómeno sensoperceptivo y receptivo, entre el actor y el espectador, nos remite a la visión nietzscheana que toma como referente la tragedia griega (siglos V y IV a. C), retomada luego por Artaud y otros pensadores de su tiempo desde el campo de la filosofía; esta perspectiva potencia el rol del espectador en la dinámica escénica desde la auto-alteración y la capacidad crítica y autocrítica. De allí que el concepto liminalidad presente en Descripción de un cuadro, posea un carácter político importante en tanto contrahegemónico como antiestructura.
Los parámetros para observar la operatividad de la «tensión erótica» se advierten en los dispositivos poéticos, que configuran su poíesis en las modalidades productiva, receptiva y convivial. En el montaje Descripción de un cuadro, el dramaturgismo, las prácticas performáticas; el análisis del «convivio» entre los diversos materiales o matrices que intervienen en el proceso de factura de la obra, como dispositivos poéticos, constituyen los pilares que sustentan el proceso de investigación-creación. En lo que respecta al soporte conceptual y exposición del diseño del montaje Mujer en llamas, este se desarrolla a partir de la metodología que guía el enfoque del presente estudio, con el objetivo que pueda ser incorporada y replicada en otros procesos creadores. / [CA] El present estudi es centra en l'anàlisi de la praxi teatral, a partir del muntatge esceno-performatiu: Descripció d'un quadre, text de Heiner Müller, i dirección de Madeleine Loayza amb la finalitat d'exposar la importància de la «tensió eròtica» (entesa com a energia vital associada a Eros) present en la poiesis de l'esdeveniment teatral. Ens centrarem en els dispositius contrahegemónicos (caracteritzats pel caràcter irreverent i crític) presents en el fenomen sensoperceptiu i receptiu, el fenomen mateix que involucra la relació de l'actor-operador/performer amb els diversos elements que intervenen en la producció d'aquesta poíesis i el seu abast en l'espectador.
La investigació inclou la poíesis convivial, productiva i la poíesis receptiva enfocades en el procés i en el resultat. En aquest context s'observa, analitza i interpreta la manera en què esdevé aquesta tensió, emplaçant-nos des del rol d'artista-investigadora/espectadora. L'estudi conclou amb el suport conceptual i el disseny de la investigació-creació: Dona en flames; on la investigadora s'assumeix com a artista-investigadora/directora, actriu i dramaturga. Observar com es constitueix el fenomen sensoperceptivo i receptiu de la poiesis, al develarse la manera en què opera la "tensió eròtica" i el seu abast en l'espectador, en tant dispositiu de resistència contrahegemònic per mitjà de mecanismes i formes de producció liminals, per a això es posen en discussió les característiques d'operació del dispositiu d'acord amb les particularitats del muntatge proposat.
L'estudi contempla des d'una perspectiva analítica les teatralitats contemporànies pertanyents al camp de la Teatrología, posant especial èmfasi en la dimensió performativa del signe teatral que destaca els aspectes espai/temporals i kinèsics. Ens referirm a l'anàlisi de la dinàmica de l'execució del signe en escena (que involucra a l'espectador), més que limitar-nos a identificar l'estructura dels signes teatrals; desplaçant-nos de l'eix de la literatura dramàtica com a referent canònic a l'experiència escènica.
Emfatitzar el rol del cos en el fenomen sensoperceptiu i receptiu, entre l'actor i l'espectador, ens remet a la visió nietzscheana que pren com a referent la tragèdia grega (segles V i IV a. C), represa després per Artaud desde l'escena i per altres pensadors del seu temps des del camp de la filosofia; perspectiva es potencia el rol de l'espectador en la dinàmica escènica, des de l'acte-alteració i la seua capacitat crítica i autocrítica. Per aquest motiu el concepte liminalitat present en Descripció d'un quadre, poseeix un caràcter polític important en tant contrahegemónico com a antiestructura.
Els paràmetres per a observar l'operativitat de la «tensió eròtica» s'adverteixen en els dispositius poètics que configuren el seu poíesis en les modalitats productiva, receptiva i convivial. En el muntatge Descripció d'un quadre, el dramaturgismo, les pràctiques performatives; l'anàlisi del "convivio" entre els diversos materials o matrius que intervenen en el procés de creació de l'obra, com a dispositius poètics, constitueixen els pilars que sustenten el procés d'investigació-creació. Pel que fa al suport conceptual i exposició del disseny del muntatge Dona en flames, aquest es desenvolupa a partir de la metodologia que guia la perspectiva del present estudi, amb l'objectiu que puga ser incorporada i replicada en altres processos creatius. / [EN] This research focuses on the analysis of theatrical praxis, coming from the sceno-performative staging of: Description of a painting, written by Heiner Müller, and directed by Madeleine Loayza, in order to expose the importance of the "erotic tension" (understood as vital energy associated with Eros) present in the poiesis of the theatrical event. We will focus on the against-hegemonic devices (which characterizes its irreverent and critical gesture) present in the sensoperceptive and receptive phenomenon, which also involves the relationship between the actor-operator/performer with the various elements that intervene in the production the mentioned poiesis and its scope to the spectator.
For this reason, the research includes convivial productive poíesis and receptive poíesis, focused on the process and the result. Under this context, the way in which this tension occurs is observed, analyzed and interpreted, summoning us from the role of artist-researcher/spectator. The study concludes with the conceptual support and design of the research-creation: Woman on fire; where the researcher is assumed as artist-searcher/director, actress and playwright. Observes how the senso-perceptive and receptive phenomenon of poíesis is constituted, the way in which "erotic tension" operates and its scope to the spectator is revealed, as a device of against-hegemonic resistance that uses mechanisms and forms of liminal production, for which the operating characteristics of the device are discussed according to the particularities of the proposed assembly.
The research considers contemporary theatricalities as an analytical approach, that belong to the field of Theatrology, with emphasis on the performative dimension of the theatrical sign that highlights the spatial/temporal and kinesic aspects. We are interested in analyzing the dynamics of the enforcement of the sign on stage (which involves the viewer), rather than limiting ourselves to identify the structure of the theatrical signs; this perspective displaces the axis of dramatic literature as a canonical reference to address the stage experience.
Giving emphasis to the role of the body in the sensory-perceptual and receptive phenomenon, between the actor and the spectator, refers us to the Nietzschean vision that takes as a reference the Greek tragedy (5th and 4th centuries BC), later taken up again by Artaud and other thinkers and philosophers of this period; In this way, the role of the spectator in the scenic dynamics is also enhanced, from self-alteration and their critical and self-critical capacity. Therefore, the concept of liminality in Description of a painting has an important political character as bot: against-hegemonic and anti-structural.
The parameters for observing the operability of the "erotic tension" are seen in the poetic, devices that configure its poiesis in the productive, receptive and convivial modalities. In the staging of Description of a painting; the playwriting, the performative practices, the analysis of the "conviviality" between the various materials or matrices that intervene the invoice process of the work as poetic devices, constitute the pillars that support the research-creation process. Regarding the conceptual support and design exhibition for the staging of Woman on Fire, it is developed by the methodology that guides the focus of this study, with the aim that it can be incorporated and replicated in other creative processes. / Loayza Cabezas, GM. (2021). La osadía de Eros. La «tensión erótica», dispositivo contrahegemónico de la poíesis teatral, de "Descripción de un cuadro" a "Mujer en llamas" [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/179975
|
276 |
La voz del personaje: Construyendo imágenes sonoras a través de la combinación de las cualidades acústicas de la voz en un proceso creativoMuente Bayona, Sandra Ximena, Zeuner, Vanessa Klara 31 August 2018 (has links)
Esta investigación basada en la práctica escénica se enfoca en el estudio de las
cualidades acústicas de la voz como herramientas para generar imágenes sonoras en
el proceso de construcción de personajes y su aplicación en escena, tanto en un texto
teatral como en un texto musical. La investigación surge de nuestras reflexiones
acerca del manejo vocal de los actores y cantantes en la actualidad y la necesidad
de encontrar herramientas que permitan potenciar las posibilidades del actor respecto
al manejo de su voz. La relevancia de este proyecto es de carácter artístico y
académico. Nuestra intención es producir material informativo a partir de una
aproximación práctica a la exploración escénica, así como reflexiones acerca del
quehacer actoral, sus demandas y posibilidades en torno al trabajo vocal. Este trabajo
tiene implicancias teóricas y prácticas en el área de construcción de personajes,
búsqueda de imágenes sonoras y manejo de texto a través de la combinación de las
cualidades acústicas de la voz. Nuestra investigación busca contribuir con
herramientas técnicas para colaborar con el desenvolvimiento vocal del actor.
Asimismo, se basa en una metodología de trabajo a partir de la implementación de
ejercicios que guiarán el trabajo de formación de imágenes sonoras para el personaje.
Estas imágenes serán el resultado de la investigación y experimentación del actor en
su proceso creativo desde impulsos vocales y sonoros.
|
277 |
El Teatre Russafa de València. La vida artística musical i teatral de la ciutat vista mitjançant el llegat de Rafael CullaSales Babiera, Joana 20 May 2024 (has links)
[ES] En el Teatro Ruzafa de Valencia se desarrolló una actividad artística y cultural que con los años ha quedado olvidada, però que en su època tuvo mucha importància para la ciudad. Creado en 1868, ofreció durante más de un siglo gran variedad de géneros musicales y teatrales; zarzuela, sainetes, dramas, comédias, espectáculos de variedades y revista, género del cual fué un gran exponente, a demàs de cine.
La investigación de este estudio ha estado basada principalment sobre el legado del teatro conservado por la família de Rafael Culla, quien fué gerente del Ruzafa desde el año 1924, trabajo que continuaron sus descendientes hasta 1973 cuando el teatro cerró definitivamente sus puertas. El legado de Rafael Culla consiste en un archivo de teatro y música que recoge obras teatrales escritas y publicadas durante las últimas décadas del S. XIX hasta las cuatro primeras del S. XX. Contiene unos 3.000 volúmenes entre manuscritos originales, cópias, ediciones, partituras musicales, algunas de ellas acompañadas de sus respectivos libretos, programas de mano, fotografías y documentación administrativa.
Palabras clave: Teatro Ruzafa; teatro valenciano; companyia teatral; zarzuela, revista musical, variedades. / [CA] Al Teatre Russafa de València es va desenvolupar una activitat artística i cultural que amb els anys ha quedat oblidada, però que en la seua època va tindre molta importància per a la ciutat. Creat l'any 1868, oferí durant més d'un segle gran varietat de gèneres musicals i teatrals; sarsuela, sainets, drames, comèdies, espectacles de varietats i revista, gènere del qual va ser el gran exponent, a més de cinema.
La recerca d'aquest estudi ha estat basada principalment sobre el llegat del teatre conservat per la família de Rafael Culla, qui va ser gerent del Russafa des de l'any 1924, tasca que fou continuada pels seus descendents fins al 1973 quan el teatre va tancar definitivament les seues portes. El llegat de Rafael Culla, consisteix en un arxiu de teatre i música que recull obres teatrals escrites i publicades durant les últimes dècades del S. XIX fins a les quatre primeres del S. XX. Conté uns 3.000 volums entre manuscrits originals, còpies, edicions, partitures musicals, algunes acompanyades pels seus respectius llibrets, programes de mà, fotografies i documentació administrativa.
Paraules clau: Teatre Russafa; teatre valencià; companyia teatral; sarsuela; revista musical; varietats. / [EN] In the Ruzafa Theater of Valencia an artistic and cultural activity was developed that over the years has been forgotten, but in this time it was very important for the city. Created in 1868, it offered a great variety of musical and theatrical genres for more than a century; zarzuela, skits, dramas, comedies, variety shows and musical magazines, a genre of which he was a great exponent, as well as cinema.
The investigation of this study has been based mainly on the legacy of the theater preserved by the family of Rafael Culla, who was manager of Ruzafa since 1924, work that his descendants continued until 1973 when the theater finally closed its doors. Rafael Culla's legacy consists of a theater and music archive that includes plays written and published during the last decades of the 19th century up to the first four decades of the 20th century. It contains about 3.000 volumes including original manuscripts, copies, editions, musical scores, some of them accompanied by their respective scripts, hand programs, photographs and administrative documentation. Keywords: Russafa Theater; valencian theater; theater company; Operetta; musical comedy; varieties. / Sales Babiera, J. (2024). El Teatre Russafa de València. La vida artística musical i teatral de la ciutat vista mitjançant el llegat de Rafael Culla [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/204585
|
278 |
El afrontamiento del estrés del actor en formación en el proceso creativo del curso de Introducción a la Actuación 2 y Actuación 2: un estudio de caso en la especialidad de teatro de la Facultad de Artes Escénicas de la Pontificia Universidad Católica del PerúValdivia Cuadrado, Andrea Silvana 14 January 2021 (has links)
Esta investigación aborda las estrategias emocionales y herramientas actorales que
un grupo de estudiantes de Teatro de la Facultad de Artes Escénicas de la Pontificia
Universidad Católica del Perú emplean para el afrontamiento del estrés durante el proceso
creativo en los cursos de Introducción a la Actuación 2 y Actuación 2. Este es un estudio
de caso realizado a partir de entrevistas a estudiantes, a través de las cuales se intenta
identificar los estresores a los que se han expuesto los jóvenes en estos cursos, asimismo,
el desenvolvimiento personal de cada uno de los alumnos en ambos semestres y las
herramientas actorales que emplean para afrontar el estrés. Para aportar a la investigación
desde la perspectiva académica, se entrevistó también a tres profesores. La investigación
surge de la necesidad de analizar y profundizar respecto al estrés del actor, ya que
consideramos que la salud mental del estudiante de Teatro es fundamental para el óptimo
desempeño personal y artístico que cada uno mantenga en el proceso creativo. De esta
manera, se responde a la pregunta principal: ¿de qué manera un grupo de estudiantes de
teatro de la Pontificia Universidad Católica del Perú afrontan el estrés dentro de un
proceso creativo en los cursos de Introducción a la Actuación 2 y Actuación 2? En ese
sentido, a través de las entrevistas recolectadas, se encontraron los siguientes resultados
en la investigación: las herramientas actorales que el grupo de estudiantes empleó fueron
el trabajo de las acciones físicas, los ritmos del esfuerzo, los elementos de la naturaleza
en la máscara neutra, los puntos de vista escénicos, la diana, la técnica de la repetición y
la danza personal. / This research addresses the emotional strategies and acting tools that a group of students
of Theatre at the Faculty of Performing Arts of the Pontificia Universidad Católica del
Perú use to deal with stress during the creative process in the courses Introducción a la
Actuación 2 y Actuación 2. This is a case study made from interviews to students, through
which we intend to identify the stressors that young people have been exposed to in these
courses, the personal development of each one of the students in both semesters and the
acting tools they use to cope with stress. In order to contribute our research with the
academic perspective, three teachers were also interviewed. The research comes from the
need to analyze and delve into the stress of the actor, since we deem that the mental health
of the Theatre student plays a pivotal role in the optimal personal and artistic performance
in the creative process. In this way, we respond the main question: How do the theater
students of the Pontificia Universidad Católica del Perú face stress within the courses of
Introduction to Acting 1 and Acting 2? In that spirit, through the interviews obtained, our
research findings were as follow: the acting tools that our student subjects employed were
physical actions, rhythms of effort, the elements of nature in neutral mask, the viewpoints,
la diana, the repetition technique and he personal dance.
|
279 |
A vivência lúdico-improvisacional compartilhada: uma experiência em nível inicial de aprendizagem do francês - língua estrangeira (FLE) / The experience playful - improvisational: an experience in the initial level of learning French - Foreign Language (FLE)Valentim, Amarílis Aurora Aparecida 13 March 2009 (has links)
A presente pesquisa objetivou refletir sobre o uso e os benefícios de atividades lúdicas e de improvisação teatral em fase inicial de aprendizado da língua estrangeira (LE) em contexto institucional. Almejou também demonstrar que a associação Teatro, Jogo e Aprendizagem de línguas realizada de modo sistemático, constante e em função de objetivos precisos estimula e auxilia na apropriação e no desenvolvimento da língua alvo. Para essa reflexão, propomos no primeiro capítulo um panorama histórico da relação teatro, jogo, educação. No segundo, as questões didáticas que deram abertura a uma prática lúdico - teatral no ensino de LE no século XX e aquelas que norteiam o ensino atual de línguas. No terceiro capítulo, apresentamos algumas características do Lúdico e de práticas teatrais adaptáveis ao contexto de ensino de LE (jogo teatral, de papéis e simulação global). O quarto capítulo é dedicado ao relato da experiência lúdico-teatral realizada em janeiro e fevereiro de 2007 com duas turmas de nível 01 do Curso Extracurricular de Francês oferecido pelo departamento de Letras Modernas da Faculdade de Filosofia Letras e Ciências Humanas da Universidade de São Paulo. Os resultados demonstraram que o uso de atividades lúdicas e de improvisação teatral no ensino do Francês contribuiu significativamente no aprendizado da LE e na criação de um ambiente de descontração e de interação favoráveis à expressão na língua-alvo, onde a desinibição e o medo do erro deram pouco a pouco lugar ao prazer de se comunicar-se na LE. Assim, foram contemplados aspectos referentes à aprendizagem, à relação sujeito-LE, à relação e interação aluno-aluno/ professor, tendo sido de extrema significação para a aquisição da língua-alvo e para as relações interpessoais. / This research aims at reflecting about the use and the benefits of playful activities and of theatrical improvisation for a communicative and interactive teaching of a foreign language, and to demonstrate that the association Theater, Play and Apprenticeship of methodical way brings contributions to the apprentices and the benefits go beyond the apprenticeship of a foreign language. In the first chapter a historic overview of the relation theater, play, education is proposed. In the second chapter, we present the educational questions that arose with the use of games and theatrical activities in the teaching of a foreign language in the century XX and the questions about the current teaching of languages. In the third chapter, some characteristics of the Playful one and of theatrical adaptable practices to the context of teaching (theatrical play, role-play-games and global simulation) what contributed to the construction of our improvised practice, besides the benefits of this transposition found in the literature. The chapter four is dedicated to the theatrical-playful report of the experience carried out in the level 01 of the extracurricular course of intensive French (FLE) of the FFLCH-USP between January and February of 2007. In this application, we notice that the playful use of a methodology - improvised in the teaching of FLE allowed a better apprenticeship, an environment of favorable casualness to the expression in the target-language and of integration between the participants, which contemplates aspects referring to the apprenticeship, to the relation Subject-LE, to the relation and interaction of student-student. We could also conclude that the plays and the improvisations create a favorable environment to the experimentation in the LE and that shyness and the fear of making a mistake are replaced slowly by the pleasure of learning the targetlanguage, of communicating with other people.
|
280 |
Processo de criação e percursos metodológicos: itinerários e territórios da Companhia da Arte Andanças / Process of creation and methodological trajetories: itineraries and territories of Companhia da Arte AndançasCosta, Maria Liliana Miranda da 23 November 2012 (has links)
O presente trabalho consiste no estudo histórico-descritivo (pesquisa teórica e de campo) sobre o trabalho da Companhia da Arte Andanças (Fortaleza-Ceará), apresentando algumas metodologias utilizadas em processos de aula e criação cênica, com o intuito de contribuir para a discussão e ressignificação de modos de fazer e conceber a práxis do ator-bailarino-performer. Proponho um olhar sobre o processo de criação do espetáculo O Tempo da Paixão ou o Desejo é um Lago Azul, livremente inspirado na obra do artista plástico cearense José Leonilson (1957-1993). Num primeiro momento descrevo o percurso e as atividades da Cia., bem como alguns de seus modos operacionais; na segunda parte exponho princípios e métodos de trabalho; no terceiro capítulo adentro no processo de montagem do supracitado espetáculo, pontuando aspectos de sua singularidade; e, por fim, teço uma breve reflexão sobre a relação entre técnica, criação e pessoalidade, cujos entrelaçamentos, suponho, tensionam uma composição dramatúrgico-afetiva. / This work consists of a historic-descriptive study, based on theoretical and field research, of the work of Companhia da Arte Andanças, in Fortaleza, Brazil, presenting some methodologies employed throughout processes in class of scenic creation in order to contribute to the discussion and the \"resignification\" of different ways of making and understanding the praxis of the actor/dancer/performer. I propose a new look at the creation process of the play \"O Tempo da Paixão ou O Desejo é um Lago Azul\", which was liberally inspired by the work of the visual artist, José Leonilson (1957-1993), from Ceará, Brazil. In the first part, I describe the trajectory and the activities of the company, along with some of its modes of operation. In the second part, I focus the discussion on the principles and methods of its work. In the third part, I immerse myself in the process of assemblage of the afore mentioned play, sampling aspects of its uniqueness. Finally, I present a brief reflection of the relation between technique, creation, and personality, whose connections are supposed to tense a dramaturgical-affective composition.
|
Page generated in 0.048 seconds