• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 48
  • 36
  • 7
  • 7
  • 6
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 2
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 136
  • 43
  • 38
  • 28
  • 23
  • 22
  • 22
  • 22
  • 20
  • 20
  • 19
  • 19
  • 16
  • 16
  • 16
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
91

Les guerres de dentelles : la société-femme chez Zola

Vallée, Corinne January 2008 (has links)
Mémoire numérisé par la Division de la gestion de documents et des archives de l'Université de Montréal
92

Zola historien de l'entreprise

Gosmann, Angela 28 May 2010 (has links) (PDF)
Cette thèse étudie Germinal et Au Bonheur des dames d'Émile Zola sous l'angle de l'histoire économique, de l'économie industrielle et du marketing. Elle cherche à déterminer ce que ces deux romans nous apprennent sur le fonctionnement des entreprises de la seconde moitié du XIXe siècle, et comment ils préfigurent l'actualité économique de la fin du XXe et celle du début du XXIe siècle. Les entreprises fictives de Zola sont non seulement représentatives des firmes réelles de l'époque, mais de plus elles rappellent certaines caractéristiques et stratégies de nos entreprises contemporaines. Par ses talents, l'extrême précision de sa méthode de recherche, son approche résolument différente de celle d'un historien de l'économie et son étonnante modernité en ce début du XXIe siècle, Zola rend la lecture de ces deux œuvres essentielle aux historiens de l'économie et aux économistes. La comparaison détaillée entre les entreprises fictives de ces romans et les réalités de l'industrie houillère et du commerce de détail de cette époque témoigne de leur véracité historique. Cette étude vise aussi à établir un parallèle entre les entreprises fictives de Zola et celles d'aujourd'hui en s'appuyant sur leurs caractéristiques et pratiques respectives en termes d'économie industrielle et de marketing. Enfin, cette thèse tente de discerner ce qui, dans le discours de beaucoup d'économistes contemporains sous-entend que l'origine des faits et pratiques économiques étudiés ici ne date que de quelques décennies.
93

Presença do naturalismo francês no romance epistolar O marido da adúltera, de Lúcio de Mendonça

Souza, Ariane Carvalho [UNESP] 05 December 2012 (has links) (PDF)
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:26:52Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2012-12-05Bitstream added on 2014-06-13T18:30:46Z : No. of bitstreams: 1 souza_ac_me_assis.pdf: 1174886 bytes, checksum: 71ccb3bc9aca9694db8e3c26d9bde717 (MD5) / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES) / No romance epistolar O marido da adúltera, publicado em 1882 pelo escritor e jornalista Lúcio de Mendonça, encontram-se traços marcantes e inequívocos da estética naturalista desenvolvida, sobretudo, por Émile Zola. Neste trabalho, pretende-se verificar de que modo o idealizador da Academia Brasileira de Letras recebeu as ideias do Naturalismo e as inseriu em sua obra, verificando o processo de adaptação executado pelo autor brasileiro, que soube dialogar com a estética naturalista em voga na época, aplicando muitos de seus princípios, discordando de alguns deles. Cabe observar, igualmente, o fato de que Lúcio de Mendonça optou pelo romance epistolar, gênero pouco utilizado no Brasil do século XIX, mas fundamental para a construção desta obra. Esta pesquisa visa, portanto, analisar de que maneira o autor de O marido da adúltera utilizou-se do naturalismo francês para criar um romance epistolar brasileiro, publicado, originalmente, no periódico O Colombo, em forma de folhetim; característica, aliás, que se conserva no momento da publicação do romance em livro, em 1882 / On the epistolary novel The adulterer’s husband, published in 1882 by the writer and journalist Lúcio de Mendonça, it‟s found distinctive features and unequivocal from the naturalist theory developed, especially, by Émile Zola. In the present paper, it‟s intended to verify what way the creator from the Brazilian Academy of Letters received the ideas of Naturalism and put them into his work, checking the adaptation process performed by the Brazilian author, who knew how to dialog with the naturalist aesthetics in common use that time, enforcing lots of his principles, disagreeing with some of them. It must be noted, equally, the fact that Lúcio de Mendonça chose the epistolary novel, a not very used gender in Brazil in XIX century, but something fundamental to this work to be made. Therefore, this research aims to analyze what way The adulterer’s husband’s author used the French naturalism to create the Brazilian epistolary novel, published, at first, by Colombo journal, as a soap opera; characteristics that, by the way, are preserved at the book‟s publishing moment, in 1882
94

Diálogo entre escola e mídia jornalística : uma análise metassemântica de programa de mídia direcionado ao ensino

Barros, Simone de Lima Silveira January 2008 (has links)
Constatés l'accroissement de l'usage de textes journalistiques comme matériel didactique et l'intérêt des moyens de média journalistique à formaliser l'utilisation de leurs publications dans la salle de cours, nous défendons dans ce travail la nécessité d'observer comment se constitue la communication intersubjective entre le média et l'école. Cette étude vise ainsi à analyser la structure énonciative d'un média journalistique dirigé vers l'enseignement: le Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Nous partons de deux hypothèses à savoir: a) le PVSA est une ressource utilisée par la Revue VEJA pour instaurer le dialogue entre les deux institutions mentionnées et b) le PVSA se présente comme une structure complexe (macrostructure énonciative) et dédoublée (comportant des microstructures énonciatives). Marqué notre propos d'étudier le phénomène mentionné par un biais énonciatif, nous élisons comme fondement la Théorie de l'Énonciation d'Émile Benveniste, en nous basant, principalement, sur les études de l'auteur qui soulignent la relation langue-homme-société. Au travers de la notion d'intersubjectivité - traversée par trois instances énonciatives considérées simultanément (culturel, dialogique et linguistique - énonciative) -, basée en une approche sémiologique du langage et avec les mécanismes de l'appareil formel de l'énonciation, nous construisons un apparat méthodologique au moyen duquel nous proposons deux mouvements analytiques à être développés de manière intégrée. Telle méthodologie s'insère dans le défi de travailler avec la métasémantique, dont les présupposés ont été sommairement explicités par Benveniste dans son oeuvre. En suivant tel chemin, nous élaborons les deux mouvements indiqués, en prenant comme des unités d'analyse l'acte énonciatif, concernant la construction de référence par les marques de intersubjectivité, et la scène énonciative, concernant la construction d'une référence d'ensemble pour le langage. Comme résultat, nous observons que l'acte énonciatif fondateur de la communication intersubjective entre le média et l'école fait se produire des dédoublages de nouveaux actes énonciatifs, une fois que les sujets culturels intégrants du procès énonciatif étudié se basent dans la possibilité d'une énonciation d'être anticipé, car le locuteur du PVSA prévoit : les interlocuteurs (personnes : les types d'élèves, d'enseignants), le thème du cours (la non-personne : celui dont on parle), l'espace (la salle de cours) et le temps (la séquence du cours), comme si une énonciation était répétable et contenait l'anticipation. / Constatados o incremento no uso de textos jornalísticos como material didático e o interesse dos veículos de mídia jornalística em formalizar a utilização de suas publicações em sala de aula, defendemos neste trabalho a necessidade de observar como se constitui a comunicação intersubjetiva entre mídia e escola. Este estudo objetiva, assim, analisar a estrutura enunciativa de um programa de mídia jornalística dirigido ao ensino: o Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Partimos de duas hipóteses, a saber: a) o PVSA é recurso utilizado pela Revista VEJA para instaurar o diálogo entre as duas instituições mencionadas e b) o PVSA apresenta-se como uma estrutura complexa (macroestrutura enunciativa) e desdobrada (comporta microestruturas enunciativas). Marcado nosso propósito de estudar o fenômeno mencionado por um viés enunciativo, elegemos como fundamentação a Teoria da Enunciação de Émile Benveniste, apoiando-nos, principalmente, nos estudos do autor que enfatizam a relação língua-homem-sociedade. Por meio da noção de intersubjetividade - atravessada por três instâncias enunciativas consideradas em simultaneidade (cultural, dialógica e lingüístico-enunciativa) -, com base em abordagem semiológica da linguagem e com os mecanismos do aparelho formal da enunciação, construímos aparato metodológico por meio do qual propomos dois movimentos analíticos a serem desenvolvidos de forma integrada. Tal metodologia insere-se no desafio de trabalhar com a metassemântica, cujos pressupostos foram sumariamente explicitados por Benveniste em sua obra. Ao seguirmos tal caminho, elaboramos os dois movimentos apontados, tomando como unidades de análise o ato enunciativo, relativo à construção de referência pelas marcas da intersubjetividade, e a cena enunciativa, relativa à construção de uma referência de conjunto para a linguagem. Como resultado, observamos que o ato enunciativo instaurador da comunicação intersubjetiva entre mídia e escola faz ocorrerem desdobramentos de novos atos enunciativos, já que os sujeitos culturais integrantes do processo enunciativo em estudo apoiam-se na possibilidade de uma enunciação ser antecipada, pois o locutor do PVSA antecipa: os interlocutores (pessoas: os tipos de alunos, professores), o tema de aula (a nãopessoa: aquilo sobre o qual se fala), o espaço (a sala de aula) e o tempo (a seqüência da aula), como se uma enunciação fosse repetível e nela coubesse a antecipação.
95

Diálogo entre escola e mídia jornalística : uma análise metassemântica de programa de mídia direcionado ao ensino

Barros, Simone de Lima Silveira January 2008 (has links)
Constatés l'accroissement de l'usage de textes journalistiques comme matériel didactique et l'intérêt des moyens de média journalistique à formaliser l'utilisation de leurs publications dans la salle de cours, nous défendons dans ce travail la nécessité d'observer comment se constitue la communication intersubjective entre le média et l'école. Cette étude vise ainsi à analyser la structure énonciative d'un média journalistique dirigé vers l'enseignement: le Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Nous partons de deux hypothèses à savoir: a) le PVSA est une ressource utilisée par la Revue VEJA pour instaurer le dialogue entre les deux institutions mentionnées et b) le PVSA se présente comme une structure complexe (macrostructure énonciative) et dédoublée (comportant des microstructures énonciatives). Marqué notre propos d'étudier le phénomène mentionné par un biais énonciatif, nous élisons comme fondement la Théorie de l'Énonciation d'Émile Benveniste, en nous basant, principalement, sur les études de l'auteur qui soulignent la relation langue-homme-société. Au travers de la notion d'intersubjectivité - traversée par trois instances énonciatives considérées simultanément (culturel, dialogique et linguistique - énonciative) -, basée en une approche sémiologique du langage et avec les mécanismes de l'appareil formel de l'énonciation, nous construisons un apparat méthodologique au moyen duquel nous proposons deux mouvements analytiques à être développés de manière intégrée. Telle méthodologie s'insère dans le défi de travailler avec la métasémantique, dont les présupposés ont été sommairement explicités par Benveniste dans son oeuvre. En suivant tel chemin, nous élaborons les deux mouvements indiqués, en prenant comme des unités d'analyse l'acte énonciatif, concernant la construction de référence par les marques de intersubjectivité, et la scène énonciative, concernant la construction d'une référence d'ensemble pour le langage. Comme résultat, nous observons que l'acte énonciatif fondateur de la communication intersubjective entre le média et l'école fait se produire des dédoublages de nouveaux actes énonciatifs, une fois que les sujets culturels intégrants du procès énonciatif étudié se basent dans la possibilité d'une énonciation d'être anticipé, car le locuteur du PVSA prévoit : les interlocuteurs (personnes : les types d'élèves, d'enseignants), le thème du cours (la non-personne : celui dont on parle), l'espace (la salle de cours) et le temps (la séquence du cours), comme si une énonciation était répétable et contenait l'anticipation. / Constatados o incremento no uso de textos jornalísticos como material didático e o interesse dos veículos de mídia jornalística em formalizar a utilização de suas publicações em sala de aula, defendemos neste trabalho a necessidade de observar como se constitui a comunicação intersubjetiva entre mídia e escola. Este estudo objetiva, assim, analisar a estrutura enunciativa de um programa de mídia jornalística dirigido ao ensino: o Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Partimos de duas hipóteses, a saber: a) o PVSA é recurso utilizado pela Revista VEJA para instaurar o diálogo entre as duas instituições mencionadas e b) o PVSA apresenta-se como uma estrutura complexa (macroestrutura enunciativa) e desdobrada (comporta microestruturas enunciativas). Marcado nosso propósito de estudar o fenômeno mencionado por um viés enunciativo, elegemos como fundamentação a Teoria da Enunciação de Émile Benveniste, apoiando-nos, principalmente, nos estudos do autor que enfatizam a relação língua-homem-sociedade. Por meio da noção de intersubjetividade - atravessada por três instâncias enunciativas consideradas em simultaneidade (cultural, dialógica e lingüístico-enunciativa) -, com base em abordagem semiológica da linguagem e com os mecanismos do aparelho formal da enunciação, construímos aparato metodológico por meio do qual propomos dois movimentos analíticos a serem desenvolvidos de forma integrada. Tal metodologia insere-se no desafio de trabalhar com a metassemântica, cujos pressupostos foram sumariamente explicitados por Benveniste em sua obra. Ao seguirmos tal caminho, elaboramos os dois movimentos apontados, tomando como unidades de análise o ato enunciativo, relativo à construção de referência pelas marcas da intersubjetividade, e a cena enunciativa, relativa à construção de uma referência de conjunto para a linguagem. Como resultado, observamos que o ato enunciativo instaurador da comunicação intersubjetiva entre mídia e escola faz ocorrerem desdobramentos de novos atos enunciativos, já que os sujeitos culturais integrantes do processo enunciativo em estudo apoiam-se na possibilidade de uma enunciação ser antecipada, pois o locutor do PVSA antecipa: os interlocutores (pessoas: os tipos de alunos, professores), o tema de aula (a nãopessoa: aquilo sobre o qual se fala), o espaço (a sala de aula) e o tempo (a seqüência da aula), como se uma enunciação fosse repetível e nela coubesse a antecipação.
96

O romance-folhetim de Camilo Castelo Branco e Eça de Queirós / The roman feuilleton of Camilo Castelo Branco and Eça de Queirós

Andréa Trench de Castro 01 June 2012 (has links)
O presente estudo tem como objetivo a aproximação de dois escritores praticamente contemporâneos, Camilo Castelo Branco e Eça de Queirós, usualmente afastados em manuais de literatura e até mesmo no ensino universitário por serem classificados como pertencentes a dois movimentos literários antagônicos. Através da perspectiva do comparatismo histórico e das transferências culturais, pretendemos relativizar o modo panorâmico de análise, que os distancia para fins didáticos, e a visão de que a literatura e cultura francesas teriam representando para Portugal e seus escritores uma influência hegemônica e centralizadora, perspectiva dominante em parte da crítica literária, lançando um novo olhar sobre a produção inicial de ambos os escritores de forma a aproximá-los e repensando alguns aspectos do romance-folhetim oitocentista produzido em Portugal. Para tanto, realizaremos uma análise comparativa dos seguintes romances: Les Mystères de Paris (1843), do escritor francês Eugène Sue; Mistérios de Lisboa (1854), de Camilo Castelo Branco; e O Mistério da Estrada de Sintra (1870), de Eça de Queirós e Ramalho Ortigão. / Our research is aimed at approximating two writers Camilo Castelo Branco and Eça de Queirós who are practically contemporary, and usually studied separately in literature manuals, and even at university for they are classified as belonging to two antagonistic literary movements. Through the perspective of the historical comparatism and cultural transfers, we intend to reconsider a panoramic way of studying, which separates the writers because of didactic reasons, as well as the perspective that the French literature and culture would have represented to Portugal and its writers an hegemonic and centralizing influence, which is a dominant perspective in part of the literary criticism, by adopting a new perspective on the initial production of both writers and rethinking some aspects of the Roman feuilleton from the 19th century produced in Portugal. We will therefore perform a comparative analysis of the following novels: Les Mystères de Paris (1843), by the French writer Eugène Sue; Mistérios de Lisboa (1854), by Camilo Castelo Branco; and O Mistério da Estrada de Sintra (1870), by Eça de Queirós and Ramalho Ortigão.
97

Diálogo entre escola e mídia jornalística : uma análise metassemântica de programa de mídia direcionado ao ensino

Barros, Simone de Lima Silveira January 2008 (has links)
Constatés l'accroissement de l'usage de textes journalistiques comme matériel didactique et l'intérêt des moyens de média journalistique à formaliser l'utilisation de leurs publications dans la salle de cours, nous défendons dans ce travail la nécessité d'observer comment se constitue la communication intersubjective entre le média et l'école. Cette étude vise ainsi à analyser la structure énonciative d'un média journalistique dirigé vers l'enseignement: le Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Nous partons de deux hypothèses à savoir: a) le PVSA est une ressource utilisée par la Revue VEJA pour instaurer le dialogue entre les deux institutions mentionnées et b) le PVSA se présente comme une structure complexe (macrostructure énonciative) et dédoublée (comportant des microstructures énonciatives). Marqué notre propos d'étudier le phénomène mentionné par un biais énonciatif, nous élisons comme fondement la Théorie de l'Énonciation d'Émile Benveniste, en nous basant, principalement, sur les études de l'auteur qui soulignent la relation langue-homme-société. Au travers de la notion d'intersubjectivité - traversée par trois instances énonciatives considérées simultanément (culturel, dialogique et linguistique - énonciative) -, basée en une approche sémiologique du langage et avec les mécanismes de l'appareil formel de l'énonciation, nous construisons un apparat méthodologique au moyen duquel nous proposons deux mouvements analytiques à être développés de manière intégrée. Telle méthodologie s'insère dans le défi de travailler avec la métasémantique, dont les présupposés ont été sommairement explicités par Benveniste dans son oeuvre. En suivant tel chemin, nous élaborons les deux mouvements indiqués, en prenant comme des unités d'analyse l'acte énonciatif, concernant la construction de référence par les marques de intersubjectivité, et la scène énonciative, concernant la construction d'une référence d'ensemble pour le langage. Comme résultat, nous observons que l'acte énonciatif fondateur de la communication intersubjective entre le média et l'école fait se produire des dédoublages de nouveaux actes énonciatifs, une fois que les sujets culturels intégrants du procès énonciatif étudié se basent dans la possibilité d'une énonciation d'être anticipé, car le locuteur du PVSA prévoit : les interlocuteurs (personnes : les types d'élèves, d'enseignants), le thème du cours (la non-personne : celui dont on parle), l'espace (la salle de cours) et le temps (la séquence du cours), comme si une énonciation était répétable et contenait l'anticipation. / Constatados o incremento no uso de textos jornalísticos como material didático e o interesse dos veículos de mídia jornalística em formalizar a utilização de suas publicações em sala de aula, defendemos neste trabalho a necessidade de observar como se constitui a comunicação intersubjetiva entre mídia e escola. Este estudo objetiva, assim, analisar a estrutura enunciativa de um programa de mídia jornalística dirigido ao ensino: o Programa Veja na Sala de Aula (PVSA). Partimos de duas hipóteses, a saber: a) o PVSA é recurso utilizado pela Revista VEJA para instaurar o diálogo entre as duas instituições mencionadas e b) o PVSA apresenta-se como uma estrutura complexa (macroestrutura enunciativa) e desdobrada (comporta microestruturas enunciativas). Marcado nosso propósito de estudar o fenômeno mencionado por um viés enunciativo, elegemos como fundamentação a Teoria da Enunciação de Émile Benveniste, apoiando-nos, principalmente, nos estudos do autor que enfatizam a relação língua-homem-sociedade. Por meio da noção de intersubjetividade - atravessada por três instâncias enunciativas consideradas em simultaneidade (cultural, dialógica e lingüístico-enunciativa) -, com base em abordagem semiológica da linguagem e com os mecanismos do aparelho formal da enunciação, construímos aparato metodológico por meio do qual propomos dois movimentos analíticos a serem desenvolvidos de forma integrada. Tal metodologia insere-se no desafio de trabalhar com a metassemântica, cujos pressupostos foram sumariamente explicitados por Benveniste em sua obra. Ao seguirmos tal caminho, elaboramos os dois movimentos apontados, tomando como unidades de análise o ato enunciativo, relativo à construção de referência pelas marcas da intersubjetividade, e a cena enunciativa, relativa à construção de uma referência de conjunto para a linguagem. Como resultado, observamos que o ato enunciativo instaurador da comunicação intersubjetiva entre mídia e escola faz ocorrerem desdobramentos de novos atos enunciativos, já que os sujeitos culturais integrantes do processo enunciativo em estudo apoiam-se na possibilidade de uma enunciação ser antecipada, pois o locutor do PVSA antecipa: os interlocutores (pessoas: os tipos de alunos, professores), o tema de aula (a nãopessoa: aquilo sobre o qual se fala), o espaço (a sala de aula) e o tempo (a seqüência da aula), como se uma enunciação fosse repetível e nela coubesse a antecipação.
98

Embodiment in Dalcroze Eurhythmics

Juntunen, M.-L. (Marja-Leena) 12 October 2004 (has links)
Abstract The purpose of the present study was to interpret and understand the manifestation and meaning of embodiment in Dalcroze Eurhythmics. Dalcroze Eurhythmics is an approach to music education that builds on the ideas of Émile Jaques-Dalcroze and aims at developing musicianship in a broad sense. Following Maurice Merleau-Ponty's philosophy, in this study embodiment refers to experiencing and knowing the world subjectively through the living body-subject. The perspective of embodiment accounts for how human beings think and act holistically and how the body can be considered a constitutive element of cognition and creativity. The research questions were formulated as follows: 1. What aspects of embodiment can be found in Dalcroze Eurhythmics? 2. What are the theoretical accounts in support of the practice of applying body movement in music education from the perspective of embodiment? These questions have been approached through research material drawn from the essential writings of Jaques-Dalcroze, commentary books, articles and studies about Dalcroze Eurhythmics, and the talk of some selected Dalcroze master teachers. The dissertation is an overview of four substudies. In the theoretical substudies, the research questions have been examined in relation to the philosophical question of the body-mind in practical music education, and in dialogue with Merleau-Ponty's notions and recent literature on embodiment. From the perspective of embodiment, Dalcroze Eurhythmics primarily teaches habits of musical action or, more generally, 'a bodily way of being in sound', rather than a conceptual, or abstract knowledge of music. Equally, the study sheds light on the meaning and importance of consciously reflecting on 'lived experience'. It illuminates how Dalcroze teaching engages embodiment in ways that aim to reinforce the mind-body connection and facilitate personified, holistic involvement and, thus, embodied learning. The study discusses how Dalcroze Eurhythmics offers a ground for examining music's felt qualities and their relation to musical knowledge and how it turns our attention and interest towards students' lived experiences in relation to musical practices. It challenges music educators to consider that musical learning can profitably make use of holistic bodily experiences and that bodily involvement can facilitate developing a wide range of kinds of musical knowing. Furthermore, the study offers a critical viewpoint and new vocabulary in music education for explaining the practice of Dalcroze teaching. / Tiivistelmä Tämän tutkimuksen tarkoituksena oli ymmärtää ja tulkita kehollisuuden ilmenemistä ja merkitystä Dalcroze-rytmiikassa. Dalcroze-rytmiikka on musiikkikasvatuksen lähestymistapa, joka perustuu Émile Jaques-Dalcrozen ideoille ja joka pyrkii kehittämään muusikkoutta laajassa merkityksessä. Merleau-Pontyn filosofiaa myötäillen, tässä tutkimuksessa kehollisuus viittaa maailman subjektiiviseen kokemiseen ja tuntemiseen elävän keho-subjektin kautta. Kehollisuuden näkökulma selittää sen, kuinka ihminen ajattelee ja toimii kokonaisvaltaisesti ja kuinka kehoa voidaan pitää kognition ja luovuuden keskeisenä tekijänä. Tutkimuskysymykset muotoiltiin seuraavasti: 1. Mitä kehollisuuden näkökulmia voidaaan löytää Dalcroze-rytmiikasta? 2. Mitkä ovat kehollisuuden näkökulmasta teoreettiset argumentit liikkeen käyttämiseksi musiikkikasvatuksessa? Näitä tutkimuskysymyksiä lähestyttiin tutkimusaineiston kautta, joka sisälsi Jaques-Dalcrozen keskeisiä kirjoituksia, Dalcroze-rytmiikkaa käsitteleviä kommentaareja, artikkeleita ja tutkimuksia sekä muutamien valittujen Dalcroze-mestariopettajien puhetta. Väitöskirja pohjautuu neljään osatutkimukseen. Teoreeettisissa osatutkimuksissa kysymyksiä tarkasteltiin suhteessa mielen ja kehon suhdetta koskevaan filosofiseen kysymykseen käytännön musiikkikasvatuksessa sekä dialogissa Merleau-Pontyn käsitteiden ja viimeaikaisen kehollisuutta käsittelevän kirjallisuuden kanssa. Kehollisuuden näkökulmasta Dalcroze-rytmiikka opettaa ensisijaisesti musiikillisia toimintatapoja, tai yleisemmin, 'kehollista tapaa olla musiikissa', eikä niinkään käsitteellistä tai abstraktia musiikista tietämistä. Toisaalta tutkimus valottaa 'eletyn kokemuksen' jatkuvan reflektoinnin merkitystä ja tärkeyttä. Se tuo esille, miten Dalcroze-opetus oppilaiden kokonaisvaltaisen ja omakohtaisen kehollisen aktivoimisen kautta pyrkii vahvistamaan mielen ja kehon yhteyttä ja siten edistämään kokonaisvaltaista oppimista. Tutkimuksessa tarkastellaan miten Dalcroze-rytmiikka tarjoaa pohjan musiikin laadulliselle kokemiselle ja sen yhdistämiselle musiikilliseen tietämiseen ja miten se suuntaa huomiomme ja kiinnostuksemme oppilaan elettyyn kokemukseen musiikin käytännöissä. Tutkimus haastaa musiikkikasvattajat ottamaan huomioon, että musiikillisessa oppimisessa voidaan hyödyntää konaisvaltaisia kehollisia kokemuksia ja että kehollinen osallistuminen voi edistää musiikillisen tietämisen useiden eri osa-alueiden kehittymistä. Lisäksi tutkimus tarjoaa kriittisen näkökulman ja uutta sanastoa Dalcroze-opetuksen käytännön selittämiselle.
99

Examining the Origins of Sociology: Continuities and Divergences Between Ibn Khaldun, Giambattista Vico, August Comte, Ludwig Gumplowicz, and Emile Durkheim

Soyer, Mehmet 05 1900 (has links)
This thesis examines the extent to which Ibn Khaldun can legitimately be considered a founding father of sociology. To pursue this research, Khaldun's theoretical framework will be compared with four Western scholars: Auguste Comte, Emile Durkheim, Giambattista Vico, and Ludwig Gumplowicz. This paper begins with an Introduction (Chapter I), followed by a general overview of Khaldun's work (Chapter II). Next, Khaldun's work is compared to that of Auguste Comte (Chapter III), Emile Durkheim (Chapter IV), Ludwig Gumplowicz (Chapter V) and Giambattista Vico (Chapter VI). In each of these chapters, Khaldun is compared and contrasted to the other social theorist, illustrating their similarities and considering their differences. Finally, in Chapter VII, I put forth conclusions that consider the extent to which Khaldun can validly be considered a founding father of sociology.
100

近世四大家社會思想

FENG, Yuying 01 January 1939 (has links)
No description available.

Page generated in 0.0282 seconds