Thesis (Ph.D.)--University of Wisconsin--Madison, 2001. / Includes bibliographical references (leaves 206-213).

[pt] A dissertação analisa a ficção de André Sant`Anna e se divide em 3 capítulos. O primeiro estabelece um paralelo entre certos procedimentos narrativos utilizados por Sant`Anna e outros próprios à vanguarda das artes visuais do último século. Destaca-se, desse modo, tanto a especificidade do texto de Sant`Anna quanto a maneira como este aponta, pelo mencionado paralelo ou não, para as novas tecnologias de representação visual. O segundo capítulo confronta alguns textos de Sant`Anna com o livro PanAmérica (1967), de José Agrippino de Paula, tomando este como uma matriz à qual os textos de Sant`Anna responderiam de diferentes modos, formal ou conteudisticamente. O terceiro capítulo confronta a ficção de Sant`Anna com as considerações de Hal Foster sobre o real, o abjeto e a razão cínica, esforçando-se por referi-las devidamente ao contexto brasileiro e ao âmbito literário. / [en] This dissertation is about the fictional work of André Sant`Anna and is divided in three chapters. The first one establishes a parallel between certain narrative procedures used by Sant`Anna and other procedures commonly used in the visual arts of the last century. In this way, the specificity of San Anna s text is revealed, as well as the way through which it points to new technology and visual representation. The second chapter relates some of Sant`Anna`s texts with José Agrippino de Paula`s PanAmérica (1967), taking the latter as a source which Sant`Anna`s texts respond to in different ways, either formally or thematically. The third chapter confronts Sant`Anna`s fiction with Hal Foster`s formulations about the real, the abject, and the cynical reason, trying to refer them to the literary and Brazilian context.

Anna Karénine raconte l'histoire de deux destinées opposées, mais intrinsèquement liées par une question centrale : comment donner un sens à l'existence humaine? Obsession vitale de Tolstoï, ce problème traverse et unit l'oeuvre, ouvrant sur une vaste réflexion philosophique. Nous avons choisi deux thèmes majeurs pour la développer. Le premier axe se concentre sur la conscience tragique de la mort, le deuxième explore l'impact du lieu sur l'identité des personnages en opposant la ville et la campagne. Au fur et à mesure du roman, la recherche existentielle des personnages s'amplifie à tel point que la frontière entre fiction et réalité s'amenuise. C'est finalement la quête de Tolstoï lui-même qui est en jeu dans Anna Karénine, transformant l'ouvrage en un témoignage de sa pensée.

Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: We know very little about women who studied and excelled in the field of Semitic languages in the seventeenth century - it is an unknown territory, terra incognita. In this thesis I will map Anna Maria van Schurman's (1607-1678) studies in Semitic languages. Of the fourteen languages she knew, seven were Semitic or Near-Eastern languages: Hebrew (Rabbinic Hebrew included), Aramaic, Syriac, Samaritan, Arabic, Persian or Ethiopian. The thesis commences with a brief discussion of her life (including some new material), followed by an overview of the knowledge about Semitic languages that prevailed in the seventeenth century, which at the time underwent a surge of growth. Thereafter the discussion will focus on Van Schurman's mentor, Voetius, and his knowledge and views of Semitic languages. It will be based on the Sermoen (lecture) delivered at the opening of the University of Utrecht in 1636. His library, which Van Schurman used, also appears to be an invaluable source, full of reference books for the study of 'orientaelsche' languages. In order to determine the standard of Van Schurman's work, it was useful to read first what her contemporaries wrote about her, as well as what she wrote in her various works, including her autobiographies, about Semitic languages. Adfontes did I research what has been preserved in these seven languages: letters in Hebrew, a poem, many references - in particular in Hebrew, Aramaic, Syriac and Arabic - in her works such as the Dissertatio, the Opuscula Hebraea Graeca Latina et Gallica, unpublished letters and the texts she wrote in alba amicorum and on polyglottal artworks in Hebrew, Rabbinic Hebrew, Syriac, Aramaic, Arabic, Samaritan and Ethiopian. Her letters in Hebrew (and some letters to her) have only now been translated for the first time. From these it seems that she had, in contrast to her work in Latin, Greek, Dutch and French, such a religious regard for Hebrew that she wrote these letters as a collage of Biblical texts. It was, however, also an intellectual game. Van Schurman designed a grammar for Ethiopian, an outstanding achievement in the erudite Netherlands. Although it is thought to be lost, it is nevertheless possible to ascertain, by means of reports and poems by her contemporaries, what constituted this grammar. Lastly, Van Schurman's oeuvre is compared to that of the men and women of the educated community in Europe (Res Publica Litterarum ) who were also involved in the study of 'orientaelsche' languages. She was a source of inspiration for several women, such as Marie du Moulin, who also studied Hebrew and corresponded with Van Schurman in Hebrew. Anna Maria Van Schurman can rightfully be called the only female christian hebraist who could hold her own in the company of her male counterparts, despite the fact that, as a woman, she did not have the same opportunities as they had. She even exceeds them in her knowledge of Ethiopian. With regard to other women, she undoubtedly stood head and shoulders above them, and deserves to be known as the "Babel of her time". / AFRIKAANSE OPSOMMING: Ons weet byna niks van wat vroue in die sewentiende eeu op die gebied van die Oud- Oosterse tale gepresteer het nie, dis 'n onbekende terrein, 'n terra incognita. In hierdie tesis word Anna Maria van Schurman (1607-1678) se studies in Oud-Oosterse tale gekarteer. Van die veertien tale wat sy geken het, was sewe Oud-Oosterse tale: Hebreeus (Rabbyns-Hebreeus ingesluit), Aramees, Siries, Samaritaans, Arabies, Persies en Ethiopies. Ek bespreek eers kortliks haar lewe (met heelwat nuwe materiaal), gee dan 'n oorsig van die 17de-eeuse kennis van hierdie tale wat toe 'n groot bloeitydperk beleef het. Dan bespreek ek haar leermeester Voetius se kennis van Oud-Oosterse tale. Dit word gedoen aan die hand van die Sermoen wat hy by die opening van die Utrechtse Universiteit in 1636 gehou het. Sy biblioteek wat sy ook ter insae gehad het, blyk 'n skatkamer van naslaanwerke vir die studie van 'orientaelsche' tale te wees. Om die standaard van Van Schurman te bepaal, het ek eers gekyk na wat tydgenote oor haar geskrywe het en wat sy self in haar werk, onder andere in haar outobiografie, oor Oud-Oosterse tale geskryf het. Ad fontes het ek ondersoek wat daar van haar in die sewe tale oorgelewer is: briewe in Hebreeus, 'n gedig, die verwysings in veral Hebreeus, Aramees, Siries en Arabies in haar werke soos die Dissertatio, die Opuscula Hebraea Graeca Latina et Gallica, ongepubliseerde briewe, en die tekste wat sy in alba amicorum en op polyglotte kunswerkies geskrywe het in Hebreeus, Rabbyns- Hebreeus, Siries, Aramees, Arabies, Samaritaans en Ethiopies. Haar briewe in Hebreeus (en sommige aan haar) is nou vir die eerste keer vertaal. Uit die briewe blyk dat sy, in teenstelling tot haar werk in Latyn, Grieks, Nederlands en Frans, so 'n heilige ontsag vir Hebreeus gehad het dat sy die briewe geskrywe het as 'n collage van Bybeltekste. Maar dit was ook 'n intellektuele speletjie. Van Schurman ontwerp 'n grammatika vir Ethiopies, 'n topprestasie in geleerde Nederland. Hoewel dit nou verlore is, kan mens tog aan die hand van verslae en gedigte van tydgenote 'n beeld kry van wat haar grammatika behels het. Ten slotte vergelyk ek haar met die manne en vroue in die Europese akademiese gemeenskap, die Republiek van Lettere, wat ook in die veld van 'orientaelsche' tale besig was. Vir 'n aantal vroue soos Marie du Moulin was Van Schurman 'n bron van inspirasie. Sy het ook Hebreeus bestudeer en met Van Schurman gekorrespondeer in Hebreeus. Van Schurman kan met reg die enigste vroulike Christelike Hebraïs genoemd word wat met manlike geleerdes op gelyke voet kon verkeer, al het sy deur haar posisie as vrou nie dieselfde geleenthede gehad nie. Tog steek sy met haar kennis van Ethiopies hulle na die kroon. Wat betref die vroue: sy het kop en skouers bo haar vroulike tydgenote uitgestaan en word met reg die Babel van haar tyd genoem. / NEDERLANDSE OPSOMMING: We weten vrijwel niets wat vrouwen in de zeventiende eeuw op het gebied van oudoosterse talen presteerden, het is een onbekend land, een terra incognita. In deze thesis breng ik de studies in oud-oosterse of semitische talen van Anna Maria van Schurman (1607-1678) in kaart. Van de veertien talen die ze kende, waren er zeven oud-oosters of 'orientaelsch": Hebreeuws (Rabbijns-Hebreeuws ingesloten), Aramees, Syrisch, Samaritaans, Arabisch, Perzisch en Ethiopisch. Ik bespreek eerst kort haar leven (op grond van veel nieuw materiaal), geef dan een overzicht van de kennis van oud-oosterse talen in de zeventiende eeuw die toen een grote bloei doormaakte. Dan bespreek ik de kennis van en de visie op oud-oosterse talen van haar leermeester Voetius aan de hand van het Sermoen dat hij hield bij de opening van de Utrechtse Universiteit in 1636. Zijn bibliotheek die zij ook gebruikte bleek een schatkamer aan standaardwerken voor de studie van 'orientaelsche ' talen. Om het niveau van Van Schurman te bepalen, inventariseerde ik eerst wat tijdgenoten over haar schreven en wat ze zelf in haar werk, onder andere in haar autobiografie, over oud-oosterse talen schreef Ad fontes onderzocht ik naar wat er van haar in die zeven talen is overgeleverd: Hebreeuwse brieven en een gedicht, de vele verwijzingen in vooral het Hebreeuws, Aramees, Syrisch, Arabisch in haar werken als de Dissertatio, de Opuscula Hebraea Graeca Latina et Gallica, en ongepubliceerde brieven plus de teksten die ze in alba amicorum en op haar polyglotte kunstwerkjes schreef in het Hebreeuws, Rabbijns-Hebreeuws, Syrisch, Aramees, Arabisch, Samaritaans en Ethiopisch. Haar brieven in het Hebreeuws van (en sommige aan haar) zijn nu voor het eerst vertaald. Uit die brieven blijkt dat ze, in tegenstelling tot haar werk in het Latijn, Grieks, Nederlands en Frans, zo'n heilige opvatting heeft van het Hebreeuws dat ze die brieven schrijft als een collage van bijbelteksten. Maar het was ook een intellectueel spel. Ze ontwierp een grammatica voor het Ethiopisch, een topprestatie in geleerd Nederland. Ook al is deze nu onvindbaar, toch was het mogelijk om aan de hand van verslagen en gedichten van tijdgenoten een beeld te krijgen van wat haar grammatica behelsde. Tenslotte vergeleek ik haar met de mannen en vrouwen in de Europese geleerdengemeenschap, de Republiek der Letteren die ook in het veld van de orientaelsche' talen bezig waren. Voor een aantal vrouwen zoals Marie du Moulin was Van Schurman een inspiratiebron. Zij ging ook Hebreeuws studeren en correspondeerde met Van Schurman in het Hebreeuws. Van Schurman kan met recht de enige christelijke hebraïste in Europa genoemd worden die met de mannelijke geleerden op gelijke voet verkeerde, al had ze door haar positie als vrouw niet dezelfde mogelijkheden. Toch stak ze hen door haar kennis van het Ethiopisch naar de kroon. Wat betreft de vrouwen: ze stak er met kop en schouders boven uit, ze werd terecht het Babel van haar tijd genoemd.

Im August dieses Jahres wurde am Handschriftenzentrum der Universitätsbibliothek Leipzig ein langjähriges Tiefenerschließungsprojekt zu den mittelalterlichen lateinischen Quarthandschriften der Herzogin Anna Amalia Bibliothek Weimar abgeschlossen. Das von der Deutschen Forschungsgemeinschaft geförderte Projekt war zunächst von Frau Dr. Betty Bushey an der Universitätsbibliothek Kassel betreut worden, bevor es 2005 an die UB Leipzig wechselte, wo es von Matthias Eifler fortgesetzt und nun fristgemäß abgeschlossen werden konnte.

Im August dieses Jahres wurde am Handschriftenzentrum der Universitätsbibliothek Leipzig ein langjähriges Tiefenerschließungsprojekt zu den mittelalterlichen lateinischen Quarthandschriften der Herzogin Anna Amalia Bibliothek Weimar abgeschlossen. Das von der Deutschen Forschungsgemeinschaft geförderte Projekt war zunächst von Frau Dr. Betty Bushey an der Universitätsbibliothek Kassel betreut worden, bevor es 2005 an die UB Leipzig wechselte, wo es von Matthias Eifler fortgesetzt und nun fristgemäß abgeschlossen werden konnte.

Frederico José de Santa-Anna Nery, o barão de Santa-Anna Nery, nasceu em Belém do Pará no dia 28 de maio de 1848. Após seus 14 anos de idade, passou a viver na Europa, onde desenvolveu diversas atividades, destacando-se como jornalista. Tornou-se redator-chefe de diversos jornais e revistas em Paris onde fixou residência a partir de 1874 que tinham o intuito de divulgar o Brasil e, secundariamente, os demais países da chamada América Latina na Europa. Deste modo, esta tese se propõe a analisar a significação histórica da experiência de Santa-Anna Nery como propagandista do Brasil na Europa em fins do século XIX. Buscase, nesse contexto, compreender de que forma o personagem em foco atuou como agente ou reprodutor de uma ideia de Brasil na Europa. Para tanto, a análise de sua trajetória, de sua formação e de seus círculos sociais, que lhe auxiliaram em sua missão patriótica, se mostraram metodologicamente necessários. Ao viver e participar da transição entre o princípio da nacionalidade e da ideia nacional, Santa-Anna Nery representou esses intelectuais pequeno-burgueses que transformaram o patriotismo em nacionalismo quando forneceram à consciência nacional, encarnado na língua, na religião, no folclore, na raça, no território, os critérios da definição de nacionalidade. Auxiliando, e muito, na divulgação e consolidação da latinização da nação e do território brasileiro. Por fim, defende-se que o esquecimento deste autor por parte da historiografia brasileira republicana deve-se ao fato de ele ter tido estreitas relações tanto com a antiga monarquia, quanto com a Igreja Católica; além de seu suposto envolvimento com o chamado jacobinismo, durante o governo de Prudente de Moraes. A sondagem feita na vida e obra do autor pode contribuir para tirar uma espécie de véu do período que envolve o apagar do Império e o despertar da República no Brasil / Frederico José de Santa-Anna Nery, Baron of Santa-Anna Nery, was born in Belém (the capital of Brazilian state Pará) on May 28, 1848. At fourteen, he moved to Europe and then worked in several activities, succeeding as a journalist. Became editor-in-chief of a variety of newspapers and magazines in Paris where he settled since 1874 designed for promoting Brazil as well as the other countries of the so-called Latin America in Europe. So, this thesis aims to analyze the historical significance of the experience of Santa-Anna Nery as a propagandist of Brazil in Europe in the late nineteenth century. The quest, in this context, is to grasp how the concerned character acted as an agent or as a reproducer of a certain concept of Brazil in Europe. For this purpose, the analysis of his trajectory, his training and his coteries, that assisted him in his \"patriotic\" mission, proved to be necessary methodologically. Living and taking part of the transition between the \"principle of nationality\" and the \"national idea\", Santa-Anna Nery represented the \"petty-bourgeois intellectuals\" that turned \"patriotism\" into nationalism by providing to the \"national consciousness\" embodied in language, religion, folklore, race, territory the criteria of the definition of nationality. This process greatly helped the promotion and setting of the \"Latinization\" of the country and of the Brazilian territory. Lastly, it is argued that the neglect of this author by the Brazilian republican historiography is due to the fact he had close relations with both the old monarchy and the Catholic church, apart from his alleged implication with the so-called \"Jacobinism\" during the government of the president Prudente de Moraes. The survey conducted in the author\'s life and work can contribute to remove the veil of the period between the fading of the Empire and the awakening of the Republic in Brazil

Cette thèse étudie la production de l’auteure irlandaise Anna Jameson relative au voyage qu’elle entreprit au Canada de décembre 1836 à décembre 1837, à savoir : le récit de son périple, Winter Studies and Summer Rambles in Canada (1838), l’album d’illustrations réalisées tout au long de celui-ci, et la correspondance rédigée pendant cette période. L’analyse conjointe de ces trois média met au jour la portée politique de l’élaboration de l’identité de l’écrivaine voyageuse. En effet, les manipulations génériques, qui livrent un récit au croisement du journal, de la lettre, et du récit de voyage, l’écriture ethnographique de l’Indien, ou encore l’appréhension du paysage canadien, servent toutes un propos proto-féministe qui défend avant tout l’éducation des femmes. De l’Europe au Canada, dans une tension perpétuelle entre identité individuelle et collective, le voyage permet ainsi de faire retour : la représentation du Canada est révision de la Grande-Bretagne, l’écriture de l’Autre est reconstruction de soi, et vice versa. Ainsi, le récit de voyage se fait le lieu de la refiguration de l’identité de celle qui, au contact d’Autres, colons ou Indiens, tantôt sur un mode de différenciation, tantôt sur un mode d’identification, s’écrit en femme libre. Cette liberté, que permet l’écriture, se manifeste dans le jeu des identités, dans le vagabondage doublé de divagations, au travers duquel Anna Jameson reconfigure la définition de la femme au XIXe siècle. / This dissertation focuses on Irish authoress Anna Jameson’s artistic and personal production during her travel to Canada from December 1836 to December 1837, namely: her travel narrative, Winter Studies and Summer Rambles in Canada (1838), the album of sketches she drew while there, and the letters she wrote during the period. A joint analysis of these three media reveals the political scope of the traveller-writer’s elaborating of her identity. Her generic negotiations — delivering a narrative at the crossroads between diary, letter and travel writing —, her ethnographic writing of the Indian, as well as her perception of the Canadian landscape, all serve a proto-feminist agenda, arguing first and foremost for the education of women. From Europe to Canada, in a perpetual shift between collective and individual identity, travelling enables re-envisioning: the representation of Canada becomes a revision of Great Britain, the writing of the Other turns into a reconstruction of the Self, and conversely. The travel narrative becomes the locus of the refiguration of Jameson’s identity, as her contact with Others — settlers or Indians —, at times through differentiation, at times through identification, enables her to rewrite herself as a free woman. The freedom which writing allows for is manifest in the play of identities, in the rambling through which Anna Jameson reconfigures the definition of woman in the 19th century.

<p>Det övergripande syftet var att ta reda på genren genus demonstrativums betydelse i politisk kriskommunikation och frågeställningarna var:  </p><p>• <em>Hur använder Göran Persson genren genus demonstrativum för att bearbeta den <em>politiska kris som ett ministermord innebär?</em> </em></p><p>• <em>Vad vill Göran Persson uppnå med sina tal och med vilka retoriska medel försöker han skapa mening kring mordet? </em></p><p>• <em>Vilka attityder försöker Göran Persson få åhörarna att inta och hur gör han det? </em><em> </em></p><p>Materialet bestod av fyra tal och den övergripande metoden var strukturell och stödmetoderna stil-, ideologkritisk-, och retorisk analys. Jag lutade mig bland annat mot teorier av Elmelund Kjeldsen och Johannesson. Studien visar att genren genus demonstrativum stärkte och enade medborgarna i ett krisdrabbat samhälle. Istället för att fokusera på dådet hyllade Göran Persson Anna Lindh och använde henne som symbol för det demokratiska samhället. Detta medförde att problematiken kring ministermordet minimerades eftersom talen skapade en framtidstro och ett lugn. Göran Perssons övergripande syfte var att få svenska befolkningen att delta i folkomröstningen och hans genreval bidrog till ett högt valdeltagande. Några retoriska medel han använde sig av var enande symboler och stilfigurer. En attityd han skapade var hopp.  </p> / <p>The objective with this essay is to investigate the sense of importance the epidictic genre genus demonstrativums has in political crisis communication and the objectives were: </p><p>• <em>How has the genre genus demonstrativum been used as a tool in communication by the Head of the Swedish Government, Göran Persson, when a minister was murdered? </em></p><p>• <em>What is Göran Persson´s agenda and in which rhetorical strategies is he trying to <em>create a sense of meaning through this political crisis? </em> </em></p><p>• <em>What attitudes is Göran Persson attempting to get the audience to adapt and how does <em>he do that? </em> </em></p><p>The base for this essay is four different speeches and the overall method was structural analysis followed by a stylistic-, ideology- and rhetorical analysis. I have built my essay on theories by Elmelund Kjeldsen and Johannesson. This essay shows that the genre genus demonstrativum unites the citizens in a community of crisis. Rather than focusing on the negative aspect of the actual murder, Göran Persson chooses to celebrate the memory of the Minister Anna Lindh as a symbol of democracy. By doing this, Göran Persson managed to create a common feeling of hopefulness. As a result, the political implications declined tremendously. His overall purpose was to increase the number of votes in the upcoming public election. An agenda that his choice of genre helped him achieve. A few of his rhetorical strategies were uniting symbols and the use of stylistic figures. A common attitude he managed to create among the Swedish citizens was hope.</p>

Det övergripande syftet var att ta reda på genren genus demonstrativums betydelse i politisk kriskommunikation och frågeställningarna var:   • Hur använder Göran Persson genren genus demonstrativum för att bearbeta den politiska kris som ett ministermord innebär?  • Vad vill Göran Persson uppnå med sina tal och med vilka retoriska medel försöker han skapa mening kring mordet?  • Vilka attityder försöker Göran Persson få åhörarna att inta och hur gör han det?   Materialet bestod av fyra tal och den övergripande metoden var strukturell och stödmetoderna stil-, ideologkritisk-, och retorisk analys. Jag lutade mig bland annat mot teorier av Elmelund Kjeldsen och Johannesson. Studien visar att genren genus demonstrativum stärkte och enade medborgarna i ett krisdrabbat samhälle. Istället för att fokusera på dådet hyllade Göran Persson Anna Lindh och använde henne som symbol för det demokratiska samhället. Detta medförde att problematiken kring ministermordet minimerades eftersom talen skapade en framtidstro och ett lugn. Göran Perssons övergripande syfte var att få svenska befolkningen att delta i folkomröstningen och hans genreval bidrog till ett högt valdeltagande. Några retoriska medel han använde sig av var enande symboler och stilfigurer. En attityd han skapade var hopp. / The objective with this essay is to investigate the sense of importance the epidictic genre genus demonstrativums has in political crisis communication and the objectives were:  • How has the genre genus demonstrativum been used as a tool in communication by the Head of the Swedish Government, Göran Persson, when a minister was murdered?  • What is Göran Persson´s agenda and in which rhetorical strategies is he trying to create a sense of meaning through this political crisis?   • What attitudes is Göran Persson attempting to get the audience to adapt and how does he do that?   The base for this essay is four different speeches and the overall method was structural analysis followed by a stylistic-, ideology- and rhetorical analysis. I have built my essay on theories by Elmelund Kjeldsen and Johannesson. This essay shows that the genre genus demonstrativum unites the citizens in a community of crisis. Rather than focusing on the negative aspect of the actual murder, Göran Persson chooses to celebrate the memory of the Minister Anna Lindh as a symbol of democracy. By doing this, Göran Persson managed to create a common feeling of hopefulness. As a result, the political implications declined tremendously. His overall purpose was to increase the number of votes in the upcoming public election. An agenda that his choice of genre helped him achieve. A few of his rhetorical strategies were uniting symbols and the use of stylistic figures. A common attitude he managed to create among the Swedish citizens was hope.