摘 要 本文研究的動機與策略，是嘗試以盧曼的社會系統理論分析方法，來探索社會的演化內涵及其過程。並以他對愛情的分析作為一個例示，採用的是以理論工具來描述史料的個案研究方法。首先，筆者以「演化的演化」作為盧曼談社會演化的起點。第一章的主題是盧曼對社會演化所作的反省與改良。其中，盧曼將社會演化的分析邏輯，從因果分析轉移為功能分析，以此開拓社會演化的新路；接著將社會演化的理論模型，從社會有機體理論轉移為社會系統理論，以此作為社會演化的進路；另外，他還把社會演化的描述，從實體觀轉移為現象觀，以此來轉折社會演化的方向性。這□主要是耙梳盧曼的社會演化觀，以社會系統理論的特殊優越性，來導引我們對愛情演化的研究。 第二章的主題是愛情的演化。首先，盧曼以「溝通的一般象徵媒介」奠定愛情的演化基礎。愛情作為媒介的處理，使得愛情就不再是感情，而只是溝通的符碼。在愛情的系統裡，利用「為了你」的愛情溝通符碼，促使人敏銳察覺到因「伴侶的有無」所呈現的差異。這樣的差異使人們處在普遍的、阻礙深層感情實現的「找尋模式」之下。缺少伴侶的警覺，催促人們在愛情的系統當中作選擇，以減輕實現深層感情的壓力。了解愛情的演化基礎之後，我們就進入愛情語意演化的分析。盧曼對愛情語意演化的分析所採取的策略，是尋求解釋新時代的核心元素，而不再尋求標示新時代的起點。這個方法，使我們更容易識別愛情語意範圍內的語意變遷。第一次愛情語意的變遷是發生在十七世紀後半，主要是根據「激情」而分化，是從一般理性的愛情語意過渡到到矛盾化的愛情語意；第二次愛情語意的變遷約在十九世紀時候發生，主要是根據「浪漫愛」而分化，是從浪漫愛的愛情語意過渡到到自我指涉的愛情語意。另外，從社會變遷事實呈現出，家庭不再透過世代存續，而代之以每次更新的家庭來維繫；而愛情的宣稱，則由「結婚的目的」變遷為「結婚的動機」。更進一步的，愛情藉由形式和實體的差異、或理想和實際的差異，來達成愛情自身的首要差異，使得愛情逐漸脫離婚姻與家庭，而形成自主的愛情系統，這促使愛情自我再製的意識型態臻於成熟。至於愛情的自我描述與自我觀察的變遷來源，則多指向社會結構變遷、突發的事件或者是外來文化的侵入等等。社會必須更清楚地區分「結構分析」、「語意分析」和「因果分析」，才能瞭解愛情的自我描述與自我觀察的情形。 第三章的主題是愛情問題的演化。首先處理的是關於愛情的理性問題。這裡所欲探究的是，愛情如何脫離一般理性所加諸的束縛，而展現自身高度的自主性。過去愛情的理性以一般理性作為指導，而現在則特別強調確定自我是愛情關係的基礎，這促使愛情得以充分引用它自身的理性為愛情作判斷。再來處理的是，關於愛情中「性」的問題。過去，性欲和精神因對性的描述和興趣受到禁制而被區分開來；現在，在要求愛情成為親密關係的情況下，「性」併入愛情之中而使這兩者無從區分，以達到性解放的真正意義。這個動作破壞了愛情是真誠或不真誠的探索，「性」也不再納入社會的倫理道德秩序裡面處理，轉而直接放入愛情的親密關係當中處理。接下來談的是關於愛情的不可溝通的問題。此時的不可溝通概念，指的是溝通時有礙個體表達的一種相反於意圖的效果，它具有語帶雙關的特質，一般人藉此能立刻了解隱含未顯的敘述，所以它指的是溝通範疇中缺乏真誠能力的問題。愛情的親密符碼特別需要這種迂迴的暗示效果來理解，因為完全透明的兩個人之間，不但無法藉完全的溝通更貼近彼此，反而因隱私權的被剝奪感而形成不安和恐懼。因此對愛情而言，達成完全的溝通就完全喪失激情浪漫的想像，反而用「不可溝通」進入愛情的洞察是更具優勢的，這是特別有利於啟蒙包含「性」的親密關係的。最後處理的是，關於愛情的矛盾與穩定的問題。愛情所帶來的矛盾張力和極端的特性，使人們很快意識到內在感情的變化。經過愛情的自我確定之後馬上又面臨穩定化、時間化的考驗。對於愛情中非常理所能理解的衰變，時間化並不是主因，愛情的極端性加上時間化才是愛情會不尋常衰變的主因。 第四章的主題是愛情形式的演化。首先，以尋求認同的對象的差異來看愛情形式的演化。從尋求認同的對象可以發現，社會式愛情高度需要外界的肯定，而個人式愛情則高度需要自己對愛情的肯定。另外，愛情的「排他性」也是分別社會式愛情和個人式愛情的一個重要指標。接著，從失望的處理可以發現，要求外在和諧的愛情，以規範的期望模式來處理失望。當人們對愛情失望時，並不會放棄對愛情的期望，此時的期望心理強烈支持對愛情的期望的堅持。而要求內在和諧的愛情，以認知的期望模式來處理失望。對於愛情失望所採行的是認知的調整，此時對愛情的期望保持一種可有可無的心態，漠視愛情失望的發生。再者以目的取向的強弱，將愛情形式簡單區分成強調結婚的目的式愛情和不強調目的過程式愛情。目的式愛情在期望秩序的穩定上，主要是透過「角色的期望關聯」和「規則的期望關聯」來達成；而過程式愛情則相當受「個人的期望關聯」與「價值的期望關聯」所影響。最後，談到相互滲透的愛情與期望相互性的愛情兩種不同的形式的差異。在相互滲透的愛情關係中，必須打破傳統的期望相互性的愛情觀，不再依賴個人的特質或特徵的和諧一致。相互滲透（interpenetration）在盧曼的運用上，是指整個系統與環境的交互作用，是一種系統與環境的關係。相互滲透所強調的是，兩個系統彼此是如何利用對方的複雜性來架構自己的複雜性，相互滲透的透明度也只存在於系統和環境之間的差異。因此在描述相互滲透的愛情之前，必須先處理進行資訊的社會系統能力；這說明愛情系統在自我再製的過程中，其他系統的運作對它所產生的影響力。 文末筆者歸納盧曼對社會演化理論的貢獻，以及他對愛情演化獨到的見解。盧曼的社會演化理論，是透過對既有的社會演化理論的反省，發展出高度抽象的社會系統理論，來解釋社會的變遷。同樣的，在解釋愛情的變遷時，關於愛情的自主權、愛情時間的認識、愛情的自我觀察、愛情中的自我認同、以及愛情的失望問題處理上，他也突破傳統的觀點，特別顯出社會系統理論的普適性與優越性。 目 錄 摘要..........................................................................................I 第一章 社會系統理論的演化觀點...................................1 第一節 社會演化的新路..................................................1 第二節 社會演化的進路..................................................7 第三節 社會演化的轉折.................................................14 第二章 愛情的演化...........................................................19 第一節 愛情的演化基礎..................................................19 第二節 愛情語意的演化..................................................24 第三節 愛情自我再製的意識型態.................................34 第四節 愛情的自我描述與自我觀察.............................37 第三章 愛情問題的演化....................................................45 第一節 關於愛情的理性問題...........................................45 第二節 關於愛情中性的問題...........................................49 第三節 關於愛情的不可溝通的問題..............................54 第四節 關於愛情的矛盾與穩定的問題..........................58 第四章 愛情形式的演化........................................................63 第一節 從「社會式」到「個人式」的愛情..................63 第二節 從「外在和諧」到「內在和諧」的愛情..........67 第三節 從「目的式」到「過程式」的愛情...................71 第四節 從「期望相互性」到「相互滲透性」的愛情..75 第五章 結論...............................................................................80 參考書目.....................................................................................84 / Abstract The motives of this study are to explore N. Luhmann's social systems theory and its way applies on social evolution and to show the analysis on love semantics as an example. By taking the concept of "the evolution of evolution" as a start to examine social systems theory, the study shows us his reflexion and improvement on social evolution theory. In the example of the evolution of love, N. Luhmann took the generalized symbolic medium of communication as a basis to analyze the evolution of love semantics. After that, we try to deal with the evolution of love issues and forms. At last, we select some unique insights from N. Luhmann's social evolution theory and his ideas about the evolution of love, such as the autonomy, time, self-observation, self-identity, and disappointment of love.

This dissertation analyses seven modern Bible translations in French with respect to their renderings of Koine Greek participles. The sample consists of the Passion Story from the four Gospels (Matt 26-28, Mark 14-16, Luke 22-24 and John 18-21), and is comprised of 603 Hellenistic participles in all. The participle forms are studied in six categories according to their syntactic function. The comparison focuses on differences in translation strategy, i.e. formal equivalence, omission and different kinds of transpositions, with special attention given to the choice of verb form. There is a discussion of the adequacy of contemporary, explicative theories of systemic differences between the passé simple/passé composé and the imparfait. A large number of examples are analysed in detail. The results of the survey show that the most prominent differences in translation strategies concern the predicative participle. Furthermore, this was the category that occurred most frequently in the sample. The Catholic scientific and literary translation La Bible de Jérusalem (1998) is the most literal of the seven versions. A high level of formal equivalence is also registered in the other scientific translation, La Traduction Œcuménique de la Bible (1988), even though application of this strategy outweighs the use of finite verbs, that is to say, the most common transposition. La Bible en français courant (1996) is the least literal: generally, it transposes the participle of the source text with a finite verb. This transposition is also very frequent in the literary La Bible de la Pléiade (1971). Most of the omissions are recorded in the recent literary La Bible, Nouvelle traduction (2001), which is shown to be the most divergent translation. Omissions are also frequent in the pastoral La Bible des moines de Maredsous (1968) and the liturgical La Traduction liturgique de la Bible (1977). When translated in conjunction with an element comprising a verb in one of the non-indicative moods (infinitive, imperative, participle and subjunctive), both the present and the aorist predicative participles are, to a large extent, rendered by a simple form, expressing non-accomplishment. However, the Bible de Jérusalem stands out with its greater use of compound present participles than any other version. When the predicative participle of the source text is transposed with a verb in the indicative mood, the passé simple is generally used to render the aorist; for the present participle, the imparfait is more frequent than the passé simple. Nevertheless, here too the passé simple accounts for a significant portion of the equivalents, especially in the two translations where transpositions formed by finite verbs are particularly important. There exist a few cases where some translators chose to use the passé simple/passé compose, while others chose the imparfait. The various details, tables and linguistic analyses in this dissertation provide a solid basis for accurately characterizing the various modern attempts made at reproduce this ancient text – a text so often translated, paraphrased, interpreted and deeply integrated in our cultural heritage.

Barbey d'Aurevilly goza de una gran popularidad hoy en día, y se manifiesta en numerosos estudios. Jacques Petit es el crítico que más ha contribuido a este resurgir. Tras una primera lectura de su creación literaria, la destrucción es el tema más revelador. La muerte era uno de los temas más obsesivos para los románticos, sobre todo para Barbey d'Aurevilly que nació el día 2 de noviembre de 1808, el día de los difuntos. Barbey d'Aurevilly proyecta en sus relatos todas las contradicciones que lo conmueven incesantemente. Advierte que las pasiones, los crímenes, la perversidad, el deseo de destrucción (odio, venganza, suicidio...) no son temas superficiales, en tanto y en cuanto se amparan del ser humano y no cesan hasta ver cumplidos sus actos, esto es, la destrucción. Actos que nos inspiran terror. El motivo del suicidio va acompañado del sufrimiento bajo sus formas: mental, moral, miedo, ansia... La mayoría de los personajes femeninos sucumben a pesar de su maldad, de su satanismo. Su destrucción nos deja en la duda, en la incertidumbre debido al desconocimiento de su muerte. El misterio ocupa un lugar preponderante, nos toca adivinar las causas. La imagen de la mujer es la imagen del pecado, de la culpabilidad, de la maldad. Su belleza aparece como una flor venenosa y peligrosa; por lo tanto, su influencia es siempre perniciosa. El amor que vislumbramos en los relatos es un amor homicida, se muestra destructivo; no existe entre los personajes "aurevilliens". Sin lugar a dudas, el universo literario de Barbey d'Aurevilly es trágico. / Barbey d'Aurevilly enjoys great popularity today, and manifests itself in many studies. Jacques Petit is the critic who has most contributed to this resurgence. After a first reading of his literary creation, destruction is the most revealing. Death was one of the most obsessive for romantics, especially for Barbey d'Aurevilly who was born on 2 November 1808, the day of the dead. Barbey d'Aurevilly projected into their stories all the contradictions which moved incessantly. He warns that the passions, crimes, evil, the desire for destruction (hatred, revenge, suicide ...) are not surface issues, as long as human beings find shelter and never stop until she reached her actions, this is destruction. Terror acts that inspire us. The reason of suicide is accompanied by suffering under its forms: mental, moral, fear, anxiety ... Most female characters succumb in spite of their lawlessness, their Satanism. Its destruction leaves us in doubt, uncertainty due to ignorance of his death. The mystery looms large, we have to guess the causes. The image of women is the image of sin, guilt, of evil. Her beauty is like a flower poisonous and dangerous; therefore, its influence is always harmful. The love that we see in the stories is a love killer, showing destructive, not between the characters "aurevilliens". Undoubtedly, the literary world of Barbey d'Aurevilly is tragic.

Throughout much of Christian history, the church had predominant control over religious ritual and belief. As early as the 1st Century, institutions representing "orthodoxy" were banning, forbidding or destroying the "heretical", separating it from what eventually would become canon and religious practice. The 21st Century provides new ways for spiritual knowledge to spread, bypassing traditional methods. Modern Martin Luthers can nail a manifesto to an internet door while the media's obsession with non-canonical texts provides no shortage of material for movies and television. A multi-media barrage challenges orthodox concepts and scriptural definition, often blurring the line between religion and entertainment. The initial clash between the churches and media has evolved over the last century to a point where the media may now produce beneficial results, educating many who may have either left the church or never joined it.

The importance of passion increases with the extent of sorrow. While money can replace the passion by offering the opportunity to buy the added value for oneself and the society, social enterprises, artists and start-up organizations have bigger issues to organize the necessary resources. Passion is inevitable for making a difference in the society while suffering a lack of money. Thus, the presence of a certain obsession is a favorable situation for smaller organizations in order to go through difficulties. This thesis investigates the miracle of passion in order to gain an understanding about the ability of leading passionate people. Theories and experiences from passionate individuals are combined in this research paper and suggest different perspectives a leader must consider by leading passion. I assume the social interaction between leaders and followers which result in a mutual influence of behavior and performance. This thesis is focused on the perspective of passionate followership and elucidates factors that are needed to act passionate as well as the role of the leader within this passionate environment.

Η πρόθεση για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας αποτελεί το αντικείμενο του ενδιαφέροντος της παρούσας μελέτης. Ο Bird (1988) και οι Souitaris et al. (2007) ορίζουν την εν λόγω έννοια ως μια κατάσταση που κατευθύνει την προσοχή και τις δράσεις ενός ατόμου προς την αυτό-απασχόληση, έναντι της απασχόλησης από κάποιον άλλο. Σκοπός της μελέτης είναι η μέτρηση της «πρόθεσης για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)» των φοιτητών του 1ου και του 4ου έτους του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών, ο προσδιορισμός των παραγόντων που τη διαμορφώνουν, αλλά και οι διαφορές μεταξύ των δύο ετών. Το μοντέλο που σχεδιάστηκε βασίζεται στη Θεωρία της Προ-Σχεδιασμένης Συμπεριφοράς (Theory of Planned Behavior), ένα καθιερωμένο μοντέλο της βιβλιογραφίας που συνδέει την πρόθεση με τις επακόλουθες ενέργειες (Ajzen, 1987, 1991). Ο Ajzen (1991) προτείνει ότι η «στάση ενός ατόμου απέναντι στη συμπεριφορά (attitude towards behavior)», στους «υποκειμενικούς κανόνες (subjective norm)», και στον «αντιλαμβανόμενο έλεγχο της συμπεριφοράς (perceived behavioral control)» είναι οι παράγοντες που καθορίζουν τις προθέσεις του. Για το σκοπό της παρούσας μελέτης, προστέθηκαν μεταβλητές δανεισμένες από τη διεθνή βιβλιογραφία οι οποίες αναμένεται ότι επιδρούν στο σχηματισμό της «πρόθεσης για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)». Αυτές είναι το «αρμονικό πάθος (harmonious passion)», το «υπερβολικό πάθος (obsessive passion)», το «πρόγραμμα σπουδών του τμήματος και το περιεχόμενο των μαθημάτων (entrepreneurial curriculum and content)» (μόνο στο 4ο έτος), καθώς και κάποιες μεταβλητές σχετικές με το προφίλ των φοιτητών του τμήματος. Η μεθοδολογική προσέγγιση που επιλέχθηκε στην παρούσα μελέτη είναι η ποσοτική έρευνα με την μορφή ερωτηματολογίου. Ο πληθυσμός της έρευνας αποτελείται από το σύνολο των 413 προπτυχιακών φοιτητών που φοιτούν στο 1ο (264 φοιτητές) και στο 4ο (149 φοιτητές) έτος του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών, το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014, εκ των οποίων 186 ανταποκρίθηκαν (108 φοιτητές από το 1ο έτος και 78 από το 4ο), οι οποίοι αποτελούν το δείγμα της έρευνας. Αρχικά, χρησιμοποιήθηκε η ηλεκτρονική, ενώ στη συνέχεια η προσωπική μέθοδος συλλογής δεδομένων. Η έρευνα διεξήχθη από τις 28/03/2014 έως 14/05/2014. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως το δείγμα χαρακτηρίζεται από ουδέτερη «πρόθεση για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)», με τους τεταρτοετείς να εκφράζουν μειωμένη πρόθεση σε σχέση με τους πρωτοετείς. Τα τρία συστατικά της Θεωρία της Προ-Σχεδιασμένης Συμπεριφοράς (Theory of Planned Behavior) συσχετίζονται θετικά με τη «πρόθεση για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)» του δείγματος. Όμοια είναι και τα ευρήματα του «αρμονικού πάθους (harmonious passion)» και για τα δύο έτη, καθώς και του «προγράμματος σπουδών και του περιεχομένου των μαθημάτων για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (entrepreneurial curriculum and content)» των τεταρτοετών. Οι μεταβλητές που προβλέπουν την «πρόθεση για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)» και για τα δύο έτη είναι κατά σειρά σημαντικότητας η «στάση απέναντι στην αυτό-απασχόληση (attitude towards behavior)» και ο «αντιλαμβανόμενος έλεγχος της συμπεριφοράς (perceived behavioral control)», ενώ είναι εμφανής η συμβολή του «αρμονικού πάθους (harmonious passion)» στην «πρόθεση για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)» των πρωτοετών και των «υποκειμενικών κανόνων (subjective norm)» στους τεταρτοετείς. Η μεταβλητή «πρόγραμμα σπουδών και το περιεχόμενο των μαθημάτων για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (entrepreneurial curriculum and content)» συμβάλλει στο ποσοστό που ερμηνεύει τη μεταβλητότητα της «πρόθεσης για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)» των τεταρτοετών, αλλά δεν έχει στατιστικά σημαντική επίδραση. Τέλος, οι τεταρτοετείς με γονείς που δραστηριοποιούνται στην επιχειρηματικότητα, παρουσίασαν υψηλότερη «πρόθεση για ανάπτυξη επιχειρηματικότητας (entrepreneurial intention)». / The entrepreneurial intention is the subject of interest of the present study. Bird (1988) and Souitaris et al. (2007) define this concept as a condition that directs the attention and actions of an individual towards self-employment, against employment by someone else. The purpose of the study is to measure the “entrepreneurial intention” of the 1st and 4th year students of the Business Administration Department, University of Patras, the definitions of the factors that shape it, as well as the differences between the two years. The model which has been designed is based on the Theory of Planned Behavior (TPB), an established model of literature linking the intention with the subsequent actions (Ajzen, 1987, 1991). Ajzen (1991) suggests that "a person's attitude towards behavior”, the “subjective norm”, and the “perceived behavioral control” are the factors that determine his intentions. For the purpose of this study, variables have been added, borrowed from the international literature which are expected to affect the formation of the "entrepreneurial intention”. These are the “harmonious passion”, the “obsessive passion”, the "entrepreneurial curriculum and content” (only in the 4th year), and some variables related to the profile of the students of the department. The methodological approach that has been chosen in this study is the quantitative research in the form of a questionnaire. The survey population consists of all 413 undergraduate students enrolled in the 1st (264 students) and 4th (149 students) year of the Business Administration Department, University of Patras, in the academic year 2013-2014, of which 186 have responded (108 students from the first year and 78 in the fourth), who constitute the sample of the study. Originally, the electronics method of data collection was used, while later on the personal one. The survey was conducted from 03.28.2014 to 05.14.2014. The results have shown that the sample is characterized by a neutral “entrepreneurial intention”, with the fourth-year students expressing a reduced intention, compared with the first-year ones. The three components of the Theory of Planned Behavior (TPB) are positively related to the "entrepreneurial intention” of the sample. Similar are the findings of the “harmonious passion” for both years, and the “entrepreneurial curriculum and content” of the fourth-year students. The variables which provide the “entrepreneurial intention” for both years are, in order of importance, the “(attitude towards behavior” and the “perceived behavioral control”, while there is a clear contribution of the “harmonious passion” in the “entrepreneurial intention” of freshmen and the “subjective norm” of the fourth-year students. The variable “entrepreneurial curriculum and content” contributes to the percentage which reflects the variability of “entrepreneurial intention” of the fourth-year students, but it has no statistically significant effect. Finally, the fourth-year students with parents involved in entrepreneurship have shown a higher “entrepreneurial intention”.

La thèse se propose de faire une incursion dans la pensée esthétique du fin XVIIe siècle-début XVIIIe, c'est-à-dire dans les débuts de cette nouvelle discipline en tant que science à part. Les contributions de Jean-Baptiste Dubos à la naissance de cette discipline sont massives, donc ce philosophe de l'art retient et mérite toute notre attention. D'abord, grâce à la Querelle des Anciens et des Modernes, son esprit s'enrichit et se forme, ses connaissances se multiplient de façon à lui permettre de réaliser une synthèse, dans son système d'esthétique, de la riche palette eidétique déployée jusqu'à lui. Ayant comme point de départ le cartésianisme, dont il se distingue entièrement, et dont il hérite uniquement le dogmatisme (l'universalité), cette fois-ci appliqué au sixième sens, celui qui juge de la valeur d'une œuvre artistique, il aboutit à s'ériger en auteur d'un courant opposé, apparenté au sensualisme. L'éloge des sens, au détriment de la raison, qui sont impliqués dans le jugement de goût du public invité à la diffusion de l'art, témoigne d'une coupure entre les époques ; la nouvelle ère appartient à Dubos et à ses disciples, qui répondent même des territoires étrangers, de l'Angleterre et même d'Allemagne. Les cinq parties de la thèse contiennent la description de la marche en avant, des pas de géant effectués dans le domaine des idées esthétiques par l'abbé Dubos. Si, dans la première partie, à l'occasion de la Querelle des Anciens et des Modernes, on découvre une rupture au sein des notions ; la notion de climat étant le noyau d'une théorie esthétique formulée avec le plus grand soin de détail par Dubos ; on découvre donc aussi une focalisation sur le sujet, créateur ou récepteur, siège du sentiment, la deuxième partie vient pour continuer à relever les mérites de Dubos, qui rend possible une attitude différente du public, public qui ne cherche plus l'instruction dans l'art, mais le plaisir, né de la satisfaction du besoin d'être occupé. Les trois autres parties explorent d'une façon plus profonde l'apport esthétique de Dubos : la critique psychologique, la critique scientifique et la critique comparée poésie/peinture. Les qualités de bon psychologue de Dubos, qui plonge dans l'âme du public au moment où il est attendri, rendent possible une meilleure création du génie, qui sait désormais s'adresser au public, de façon émouvante. À cet usage, Dubos formule une théorie du plaisir de l'art, du beau artistique et de l'émotion, qu'il incorpore de façon soudée à son système. Dans la quatrième partie, la critique scientifique, Dubos sonde l'âme du génie, le créateur surpris dans l'enthousiasme nécessaire à la naissance de l'œuvre d'art véritable, créée en vue de plaire. Lors du devenir du génie, les causes formatrices comme les causes morales ou les causes physiques se veulent responsables de ses productions artistiques, poésies ou peintures. De ces dernières nous nous sommes occupés dans la cinquième partie, en réalisant un parallèle, non seulement chez Dubos, mais aussi chez ses successeurs, comme Lessing, prioritairement. Une conclusion nous rappelle les mérites de l'abbé Dubos dans la fondation de l'esthétique moderne.

La passion est un élément central dans les œuvres d’Anne Hébert. Chez les personnages hébertiens, la passion se traduit par une rhétorique distinctive: la rhétorique du pâtir. L’Île de la Demoiselle, pièce de théâtre radiophonique diffusée en 1974, ainsi que Kamouraska, roman publié en 1970, sont des exemples de la construction textuelle du pâtir. Cette forme de souffrance est particulière dans le cas des deux œuvres, car elle semble à la fois subie et voulue par les protagonistes. Notre mémoire porte sur un outil de théâtralisation spécifique, la parole dans le texte, et ce, principalement celle des héroïnes Marguerite de Notron et Elisabeth d’Aulnières. Nous étudions comment le discours construit un pâtir en partie subi, mais aussi maîtrisé et voulu par les protagonistes par le biais de la théâtralisation de la parole. À l’image du théoricien Jean-Pierre Richard, nous effectuons pour chacune des œuvres des microlectures d’extraits, afin de montrer comment le pâtir se déploie dans la parole au fil des phrases. Ces microlectures servent de tremplin à une ouverture sur l’ensemble du texte. Nous appuyant sur la théorie du langage d’Austin, nous analysons le discours, afin de montrer comment il y a performativité de la parole chez les protagonistes, même si les personnages en proie à la passion semblent inactifs. Notre objectif est de montrer comment la mise en scène de la parole est la même dans les deux œuvres. / Passion is a vital element in Anne Hebert’s work. This passion results in a peculiar rhetoric for the characters: the rhetoric of suffering. L’Île de la Demoiselle, theater radio broadcast in 1974, and Kamouraska, novel published in 1970, are prime examples of the textual construction of suffering. In the case of those two works, this kind of suffering is distinctive because it seems to be altogether sustained and desired by the protagonists. This master thesis focuses on one specific tool of dramatization, speech, primarily by the main characters Marguerite de Notron and Elisabeth d’Aulnières. We study how the speech builds sustained, mastered and desired suffering of the main characters via dramatization. For each work, we make microlectures, like the theorician Jean-Pierre Richard did, to study how the suffering unfolds in the speech throughout the text. We use the theory of Austin on language to analyze with various textual themes how there is performativity of speech even if the main characters seem inactive. Our goal is to show how speech staging is the same in both works.

Penser le rapport entre la politique, l'économie et la société civile de Hobbes à Mandeville, c'est traiter l'individu et les différentes transformations qu'il subit ; c'est-à-dire penser l'individu dans l'état naturel, dans l'état social et selon ses fonctions économiques. Chez Hobbes, pour arriver à un individualisme complet, il faut passer par un renoncement aux pouvoirs et aux facultés naturels de l'individu dans le cadre d'un état civil dans lequel le bien particulier s'accorde avec le bien commun; les biens des particuliers s'expriment en termes de propriété. Chez Mandeville le passage du naturel au social s'explique par le principe d'adaptation spontanée de l'individu à la nécessité de la production économique. Mandeville établit, contrairement à Hobbes, que l'harmonie des intérêts est involontaire et objective. D'où, l'homme économe de Mandeville est identifié par le travail ; pour Hobbes c'est le contrat qui permet de déterminer les premiers traits de l'individu économe. Dans ces deux ordres économiques différents, une théorie, que j'appelle " économico-individualiste ", est ainsi nécessaire pour expliquer, comprendre et déterminer d'une part l'artificialisme de Hobbes, d'autre part, le hasard et la spontanéité de Mandeville.

Thesis advisor: Corey Creekmur, Kim Marra. Includes bibliographic references (p. 330-356).